Verrijzen deed Jezus beter. Met lichaam en brein vol bewustzijn voorbij de cloud naar de hemel. Met Brain Uploading kom je niet verder dan de cloud. Willen je hersens daar nog iets voorstellen dan moet wel je hele lichaam mee, want zonder lichaam kan je niet denken en verlies je je bewustzijn en persoonlijkheid. Je wordt een eeuwigdurende computer die van alles kan maar zonder bewustzijn en persoonlijkheid. Zelf ben je dus digitaal dood, niet meer dan een machine. Dit rijst op als ik VN van januari 2020 lees. Brain Uploading als menselijke verrijzenis. Bijna religieus speelt futuroloog Ray Kurzwell hiermee.
‘Kurzweil is de profeet van de singulariteit, de filosofie die in de nabije toekomst een eindeloos snelle technologische innovatie voorziet waarin mens en machine volledig fuseren. Levenden worden onsterfelijk, de doden worden opgewekt, om te beginnen Kurzweils vader. Al jaren bewaart hij daarom in een grote loods alle documenten, foto’s en bezittingen van Kurzweil senior. Een artificiële intelligentie (AI) die de cognitieve capaciteit van mensen ver zal overstijgen, een ‘superintelligentie’, moet al deze analoge data inscannen om zijn vader een digitale wederopstanding te geven.’ (Trouw)
De (joods-)christelijke cultuur lijkt nog altijd van grote invloed op sommige wetenschappers. Blijkbaar willen zij uiteindelijk eeuwig leven en als God dat (nog) niet voor ze verwerkelijkt, dan proberen ze Jezus te volgen: opstijgen naar het eeuwige leven en als dat niet naar de hemel kan, dan maar in de cloud proberen. Maar verrijzen is veel meer dan simpel Brain Uploading. Cultuursocioloog Siri Beerends schrijft over Online en onsterfelijk: voor altijd verder leven in de cloud.
‘Techmiljardairs als Mark Zuckerberg en Elon Musk zijn al jaren bezig met het ontwikkelen van interfaces om onze hersenen over te zetten op een computer. Zo zouden we eeuwig kunnen voortleven. Maar wat moeten we ons voorstellen bij een digitaal bestaan zonder einde? En wát leeft er precies voort?’ (VN)
De Braziliaanse hersenwetenschapper Miguel Nicolelis koppelde brein en machine, en hersenen onderling, en laat volgens Trouw zelfs zien dat het brein de ware schepper is van het universum. De schepper!
‘Alles wat zich aan ons voordoet is door het brein gecreëerd, het brein is de ‘ware schepper’. Tijd en ruimte bestaan niet als zodanig, maar zijn constructen van het brein, die onze evolutie en ons overleven mogelijk hebben gemaakt.’ (Trouw)
Volgens Beerends is een van de misvattingen dat, wanneer je iemands hersenen overzet op een digitale drager, persoonlijkheid en bewustzijn automatisch meeverhuizen.
‘Onder invloed van technologieën als fMRI en EEG zijn we onze identiteit steeds meer gaan ophangen aan ons brein. De theorie dat wij een klompje zenuwcellen zijn met een bewustzijn dat zich in onze hersenen bevindt, wordt vanuit verschillende wetenschappelijke disciplines ontkracht.’ (VN)
Filosoof en psycholoog Pim Haselager, hoofdonderzoeker bij het Donders Instituut voor Brein, Cognitie en Gedrag en universitair hoofddocent Kunstmatige Intelligentie aan de Radboud Universiteit Nijmegen, vindt dat we tegenwoordig te neurocentrisch denken:
‘Ik ontken niet dat het brein een rol speelt bij alles wat ik doe, maar dat geldt ook voor mijn lichaam en mijn omgeving. Zo blijkt het metabolische systeem in ons lichaam ook cognitief heel belangrijk te zijn. We moeten niet denken dat bewustzijn, geheugen, persoonlijkheid en waarneming gelokaliseerd zijn in één onderdeel van onszelf.’ (VN)
De Amerikaanse neurowetenschapper Alva Noë weidde een heel boek aan de misvatting dat bewustzijn en persoonlijkheid in onze hersenen zouden zitten. In We zijn toch geen brein? legt Noë uit dat bewustzijn iets is wat we doen in dynamische interactie met de wereld om ons heen.
‘Om het leven te kunnen ervaren, zijn we afhankelijk van de samenwerking tussen hersenen, lichaam en een betekenisvolle omgeving. Zonder deze verknoping kunnen we de wereld niet bewust ervaren. Waarschijnlijk blijft er dus maar een gedeelte van je over wanneer alleen je hersenen worden overgezet op een digitale drager.’ (VN)
Volgens kunstmatige intelligentie-experts zoals David Watson worden de overeenkomsten tussen mensen en zelflerende computersystemen schromelijk overdreven.
‘Zowel binnen als buiten zijn vakgebied worden ten onrechte menselijke eigenschappen zoals bewustzijn, intuïtie en empathie toegedicht aan computers.’ (VN)
Aan het slot van haar artikel is Beerends zeer uitgesproken:
‘Voor toekomstige generaties zal het een zegen zijn dat hun bewustzijn niet gekopieerd kan worden. Dan zijn ze zich in elk geval niet bewust van hun existentiële leegte wanneer ze ronddwalen in de cloud als datamelkkoe voor een handjevol techbedrijven.’ (VN)
Bronnen o.a.:
* VN: Online en onsterfelijk: voor altijd verder leven in de cloud
* Trouw: De ware schepper van onze wereld? Ons brein
* Trouw: Kunstmatige intelligentie: De nieuwe God die ons onderwerpt
Foto: Kerrie Grist looks at a real human brain being displayed as part of new exhibition at the @Bristol attraction on March 8, 2011 in Bristol, England – Matt Cardy/Getty Images
Update: 14 02 2024 (Lay-out)
GODENENMENSEN 
Voor beantwoording van al deze vragen over bewustzijn dienen we ons eerst af te vragen of er een zelf nodig is om te reflecteren op de wereld om ons heen. Een zelf betekent in de regel een ‘ik was’ die reflecteert op de waargenomen wereld met intenties tot ‘ik ben straks’. Om mijzelf als brein het eeuwige leven te geven heb ik per definitie een zelfbeeld nodig welke in de tijd is geplaatst. Persoonlijk lijkt mij dat een schrikbeeld. (Maar dat is ook al weer een ik-ben-straks-denkbeeld) Ik zou nooit toestemming geven om mijn brein eeuwig te laten leven, vooropgesteld dat dat mogelijk zou zijn.
Zolang we niet beseffen dat een zelf datgene is waar de wereld in reflecteert zal men oneindige pogingen ondernemen om eeuwig te bestaan. Het is onmogelijk omdat dat zelf gerelateerd is aan de wereld welke hij waarneemt. Het idee van een zelf, een ik, zit niet in het brein, het zit helemaal nergens. Behalve dan als een idee natuurijk. Ook dat zogenaamde NU zit nergens. Als er een zuiver waarnemen is wat innerlijk niet reflecteert bestaat er geen verleden, nu of toekomst.
Zonder de wilsgebondenheid van het zelf zijn er ook verdere verkenningen mogelijk over hoe het verleden in elkaar zit. Zodat ook duidelijk kan worden dat het zinloos is om een beeld uit het verleden in het brein te fantaseren en deze eeuwig te bewaren. Dat is reeds het geval! Het brein is niet meer dan een orgaan welke een soort van knooppunt is waar zintuigelijke waarneming samen komt ten dienste van de geest. Dat kan beter besproken worden door neurologen.
LikeLike
Zwerver,
Dank je voor dit zinnetje, want zo ‘had ik het nog niet bedacht’…..: ‘Als er een zuiver waarnemen is wat innerlijk niet reflecteert bestaat er geen verleden, nu of toekomst.’
Wat je met ‘Dat is reeds het geval!’ bedoelt, ontgaat me echter.
Tenslotte: ‘Het brein is niet meer dan’, etc…. Dat is in zeker opzicht zo, aan de andere kant is het voor mij wel een fantastisch orgaan! Het maakt dat ik kan leven en allerlei ervaringen op kan doen, het maakt zoveel mogelijk! Ik ben ervan overtuigd dat er meer zaken via het brein in mijn bewustzijn komen dan alleen zintuiglijke waarnemingen. Het kan ook creativiteit dienstbaar maken aan het leven, het kan zelfs buitenzintuiglijke waarnemingen voor mij vertalen en dienstbaar maken aan het leven van alledag, …. Zonder mijn brein zou ik dit berichtje niet eens kunnen versturen….
Dienstbaar zijn aan de geest is voor mij geen minderwaardige functie, net zomin als dienstbaarheid aan een ander mens. Maar daar weet je volgens mij alles vanaf…
LikeLike
Beerends haalt een belangrijk punt aan. Namelijk:
*****”‘Voor toekomstige generaties zal het een zegen zijn dat hun bewustzijn niet gekopieerd kan worden. Dan zijn ze zich in elk geval niet bewust van hun existentiële leegte wanneer ze ronddwalen in de cloud als datamelkkoe voor een handjevol techbedrijven.’ (VN)”*****
Dit is één van de belangrijkste zaken die men moet overwegen om op zo’n manier “eeuwig te willen leven”, mócht het mogelijk zijn.
Als er nu iemand in een helse situatie leeft, dan komt er gelukkig altijd een einde aan, via wat wij “de dood” noemen. Die situatie hoeft niet (en kan ook niet) eeuwig te zijn. Als men (mócht het mogelijk zijn) op zo’n manier eeuwig zou leven, dan is er geen uitweg meer uit helse omstandigheden. Of ze zouden op z’n minst veel langer duren. En de richting die veel “wetenschappers” willen uitgaan, is net die van de hel. Ze snappen niet dat ze het eeuwige Leven reeds hebben (ze zijn het). Dat kan ook niet als ze enkel naar het “materiële” kijken, wat van nature vergankelijk is.
Nee, laat Internettoerist maar lekker “sterven” (de dood is een illusie).
Zoals Beerends zegt: *****“Voor toekomstige generaties zal het een ZEGEN zijn dat…”******
Vriendelijke groet
LikeLike
Trouwe Lezeres,
Wat ik bedoel met ‘Dat is reeds het geval’ is dat ons verleden (als geheel) al ergens opgeslagen ligt in de macrokosmos.
Als ik naar mijn verbeelde verleden ga, dan ga ik tevens naar wat in mijn micro-geheugen ligt, waar zich ook de verbeelde iemand zich bevindt. In mijn beleving is er dus een (macro)kosmisch geheugen en een (zeer beperkt) microkosmisch geheugen.
Als je leeft vanuit het niet-zelf, dan leef je vanuit “zuiver waarnemen vanuit het niets”.
En uitgerekend dat niet-zelf is ontvankelijker voor de macrokosmos met het kosmisch geheugen.
En natuurlijk is ons fysieke brein een fantastisch orgaan. Die wil ik net zo min verliezen als de rest van mijn organen. Het ligt niet in mijn bedoeling om mij minderwaardig over het brein uit te laten. Maar mijn geest is daar niet, die ligt in dat niets/leegte/grond’loosheid waar uit men kan leven. Het brein is knooppunt van allerlei waarnemingen welke zintuigelijk en innerlijk in mij worden waargenomen.
Daarom kan men middels het brein ook niet eeuwig leven. Het is handig in die paar jaar dat we in het ondermaanse rondzwerven.
LikeLike
De tijd is ontstaan toen de eerste kwanta in de lege ruimte ontstonden. Wat of wie het ontstaan van die kwantal in werking heeft gesteld, weten we niet.
Dat er geen verleden, heden of toekomst bestaat, is de realiteit ontkennen.
Ik ga met mijn hoofd tegen een muur aanlopen. Op het moment dat het accident nog niet gebeurt is, is het toekomst.
Als ik dan ook werkelijk tegen die muur aanloop is dat het heden. Dat heden wordt
onmiddelijk verleden nadat het accident heeft plaatsgevonden. Dat is de realiteit, en al de rest is fantasie.
Men kan ook niet het bewustzijn van de mens in de cloud opslaan, enkel een copie van de data die in de hersenen aanwezig is.
LikeLike
Dank je wel Zwerver!
LikeLike
We moeten niet denken dat bewustzijn, geheugen, persoonlijkheid en waarneming gelokaliseerd zijn in één onderdeel van onszelf.
————————————–
In feite is bewustzijn helemaal nergens gelokaliseerd. Het is de (zintuigelijke) waarneming die van moment tot moment de lineaire tijd op perceptionele wijze gade slaat. Levend vanuit de zuiverheid van het niets sta je ook in contact met het achterliggende macrokosmisch geheugen. Als het microkosmische geheugen minder belangrijk wordt gaat dat ook vanzelf.
Daar kom ik op het gebied van de persoonlijkheid. Verkeert mijn persoonlijkheid in de toestand van “wie ik was en in de toekomst denk te zijn” (microkosmisch geheugen) dan hou ik mijzelf in aardse, materialistische sfeer. Vanuit de zuiverheid van het niets gebeurd het omgekeerde: het aardse leven wordt als minder belangrijk gevonden.
In zekere zin bepalen we dus onszelf. Doch het macrokosmisch geheugen is niet van ‘mij’. Het is niet zo dat ik zelf bepaal waar en wanneer ik daar uit ga putten. Ik ben er mee verbonden. Het is een geheel-geheugen. Ik kan daar uit vrije wil onzelfzuchtige bijdragen aan leveren aan ‘het verhaal’. Met vrije wil bedoel ik ook een werkelijk vrije wilsbepaling die niet gebonden is aan een persoon. Uit vrije wil een teamspeler worden zonder tegenprestatie, zoiets.
LikeLike
Dit past wel, denk ik, binnen het kader van het gegeven in dit topic.
Een zeer indrukwekkend ontmoeting: Adriaan van Dis in gesprek met een groot denker van deze tijd,
Yuval Noah Harari.
https://www.bnnvara.nl/dewerelddraaitdoor/videos/527334
LikeGeliked door 1 persoon
Willen je hersens daar nog iets voorstellen dan moet wel je hele lichaam mee, want zonder lichaam kan je niet denken en verlies je je bewustzijn en persoonlijkheid.
——————————-
Dit is natuurlijk maar een aanname. Wie in de leegte verblijft weet dat hij bewust is, kan denken en weliswaar in het lichaam is, maar tevens er buiten. Bewustzijn is te ervaren als een ‘zelfwaarneming’ waarbij er het zien is dat het bewustzijnssubject bestaat dankzij het waarnemen van een object. Dat zou je de geheelde subject/object beleving kunnen noemen. Dan weet je wie of wat je bent. Namelijk een stukje bewustzijn wat in staat is om objecten te beleven.
Maar waar zit dan die persoonlijkheid? Want in de subject/object beleving is geen sprake van een persoonlijkheid. (Leegte is niks en kent dus geen polariteiten)
De indiase en yogische filosofie geeft er een antwoord op. Samskara’s zijn alle mentale indrukken welke we ooit hebben opgedaan in onze handelingen , gedachten enz. Middels meditatie schijn je het te kunnen bereiken. Het moet dus onder de leegte van het bewustzijn liggen. Dat kan niets anders dan het Akasha veld zijn lijkt me, waar het als een karmisch geval ligt opgeslagen.
LikeLike
Het bewustzijn is niets anders dan het resultaat van de signalen die de zintuigen ontvangen, doorgeven aan de hersenen, dewelke die signalen verwerkt. Het heeft niets met macro- of microcosmos te maken.
LikeLike
Armand.
We kunnen bewustzijn in ons zelf onderzoeken. Als ik wakker ben, dan lijkt het net alsof ik bewustzijn héb. Ik ben wel eens bewusteloos geweest, maar dan ben ik er gewoon een tijdje niet. De tijd springt dan van het ene op het andere moment zomaar uren verder. Daaruit blijkt dat ik (als “ik ben mijn lichaam”) niet alleen bewustzijn heb, maar het ook ben.
Verder kan ik mediteren. Dan ben ik nog steeds in mijn lichaam (en wakker) maar in meditatie kan ik de gedachtenstroom tot stilstand en kom ik terecht in een toestand van “algemeen bewustzijn”. Dan is er wel de mogelijkheid van waarnemen, maar het bewustzijn is in zichzelf gekeerd en neemt daardoor niet waar.
In mijn slaap is er ook bewustzijn, ik neem dan de droom waar. (En men neemt niet het eigen lichaam waar.) Indien men dat bewust doet dan noemt men dat lucide dromen. Maar er is in de slaap een nog diepere toestand mogelijk. En dat is de subject/object beleving als eenheid. Mijn geest schept dan een beeld (object), net zoals in een droom en ik bekijk dat beeld als subject.
In het diepste beleven van mijn ik-heid is het fysieke lichaam er ook niet. (Wel is er het zgn. dubbellichaam.) Het zou wel heel vreemd zijn als mijn fysieke brein -die er in dat diepste beleven niet is- de oorzaak is van bewustzijn! Mijn conclusie uit onderzoek in mijzelf luidt dat het fysieke brein geen oorzaak is van bewustzijn. Bewustzijn is leegte en neemt de objecten waar. Ik ben dus zelf die leegte. Leegte kun je niet uploaden, het brein uploaden heeft dan ook geen enkele zin. Ik zit zelf niet in dat brein.
En zou men toch in staat zijn dat brein bij bewustzijn te houden zonder zintuigelijke ervaring dan kom ik terecht in een gevangenis die eeuwig duurt. Ik ben dan wakker of ik slaap. Maar als ik wakker ben dan is er geen input. Dan kan ik miljoenen jaren gaan nadenken over die halve eeuw dat ik geleefd heb……
LikeLike
Zwerver,
We lijken duidelijk een verschillend beeld te hebben over bewustzijn.
LikeLike
@Zwerver: [Bewustzijn is leegte en neemt de objecten waar. Ik ben dus zelf die leegte. Leegte kun je niet uploaden, het brein uploaden heeft dan ook geen enkele zin. Ik zit zelf niet in dat brein.]
Als je jezelf als leegte beschouwt, daarmee identificeert, maar wel in staat om objecten waar te nemen, waarom heb je daar dan hersenactiviteit (vurende neuronen) voor nodig) sorry Zwerver maar je redenering klopt niet helemaal.
LikeLike
Egbert
Identificatie met leegte gaat niet. Leegte is immers niks. Ik beschrijf met de subject/object beleving de diepste toestand welke mogelijk is. Tijdens waken werkt het anders, dan maak ik gebruik van mijn zintuigen, waarbij het brein een knooppunt is. Mijn lichaam inclusief brein is dus niet meer dan een ‘object’ om de lineaire tijd, het lopende verhaal dus, mee te ervaren.
Je zou dus kunnen stellen dat dat wat we ‘waken’ noemen niks anders is dan een droomstaat. En ook tijdens waken is er de subject/object beleving. Wat wil zeggen: ik beleef de wereld. Er valt niks te uploaden.
LikeLike
@Zwerver: [Identificatie met leegte gaat niet. Leegte is immers niks.]
Maar dan kun je ook niet meer gaan stellen dat jij die leegte bent. (6-2 12:26)
LikeLike
Egbert,
Identificatie is alles wat gedeeld is. Dat is de wereld van de vormen, de wereld van de tegenstellingen.
Als je uit die identificatie stapt kom je bij de ik-maker uit die leeg is. Volgens mij zijn alle mensen op dezelfde wijze voorzien van de ik-maker die leeg is. En juist vanuit die leegte is hij één met het waargenomen object van het moment. Op deze wijze is er zowel gedeeldheid als ongedeeldheid.
Want niemand kan ontkennen dat hij/zij ook een waargenomen object is.
Dat is volgens mij de wijze waarop we allemaal uit dezelfde Bron ontspringen. Innerlijk identiek zijn en toch verschillend. Die Bron mag men God, Allah, Tao, Brahman noemen, dat maakt niet uit. Maar dat is geen God om in te geloven. Dat is God van de ongedeeldheid, ongerichtheid. Ik als leegte/mens heb iets buiten die leegte nodig om te kunnen bestaan. Om iets waar te nemen heb ik iets buiten mijzelf nodig om waar te nemen. Om te denken heb ik iets nodig om over te denken. Om van iemand te houden heb ik iemand buiten mijzelf nodig.
De leegte is bewustzijn/waarneemendheid zelf, de leegte is het denken zelf, liefde zit verborgen in de leegte zelf. Wij mensen leven VANUIT diezelfde leegte en komen juist daardoor tot leven. De dwaling is dat mensen denken ‘iets’ te zijn.
LikeLike
Zwerver,
Mensen, en ook alle organische wezens, zijn wel degelijk iets. Het zijn wezens ontstaan uit de grondstoffen koolstof, lucht water en mineralen. Die grondstoffen bestaan uit molekulen welke uit atomen welke uit kwanta bestaan. Alleen weten we niet waar kwanta vandaan komen en hoe ze ontstaan zijn. We weten min of meer dat de eerste kwanta 13,83 miljard jaar geleden ontstaan zijn en het huidige, gekende heelal gevormd hebben in een lege ruimte.
LikeLike
Armand, mijn fysieke lichaam beschouw ik als het draagvlak/voertuig van het wezen wat ik ben.
Net als bij een auto is het aan slijtage onderhevig en kun je er nieuwe onderdelen op monteren.
Dit lichaam leeft dankzij wat men vroeger het 5e element noemde: ether. Dat is zeg maar de kosmische verbinding ‘met de rest’. Ja, een lichaam kun je ‘iets’ noemen. Maar mijn diepste wezen is niet mijn lichaam, dat is “degene die bewust is en kan denken”. Maar dat is geen ‘iets’, dat is datgene wat de ietsen waarneemt en over de ietsen nadenkt.
LikeLike
@Zwerver: [dat is “degene die bewust is en kan denken”.]
En dat heb je allemaal kunnen bedenken met behulp van je brein, geloof me nu maar:)
Dat we het kunnen hebben over ons brein komt omdat het menselijk brein in tegenstelling tot de dieren dermate geavanceerd is dat het in staat is zichzelf te kunnen beschouwen.
Waar zouden we zijn zonder ons brein, vijf minuten geen aanvoer meer naar het hersenweefsel van zuurstofrijkbloed en Zwerver kan niets meer bedenken, want dan is hij verdwenen.
Waarheen, dat weten we niet maar dat houdt de spanning er juist weer in en kan tevens tot geloof aanzetten..
LikeLike