Volgens filosoof en auteur Désanne van Brederode zijn religieuze ervaringen vaak pijnlijk en transformeren ze iemands leven radicaal. Tijdens het Nationaal Religiedebat De Godspot gaf zij commentaar op vragen rond brein en geloof, opgeworpen door breinwetenschappers Michiel van Elk en André Aleman. Van religieuze ervaringen word je helemaal niet gelukkiger, maar het móet omdat je wil dienen, stelde zij. ForumC doet verslag over het debat – met de mogelijkheid terug te luisteren via een podcast.
In 1997 berichtte de LA Times al dat de wetenschap een Godspot in het brein heeft gevonden. Tegenwoordig doen breinwetenschappers Van Elk en Aleman soortgelijk onderzoek, meldt ForumC, een forum over geloof, wetenschap en samenleving, voor iedereen die geïnteresseerd is in grote vragen rond wetenschap, cultuur en het christelijk geloof. De Godspot als hotspot – een plaats die volgens de Van Dale erg ín is, en waar iedereen wil zijn – in het brein?
Van Elk stelde dat neurowetenschappelijke verklaringen van religie plausibel zijn en deze verklaringen maken het bestaan van God onwaarschijnlijk.
‘Tegelijk bekijkt Van Elk de zaak pragmatisch. De focus moet niet zozeer liggen op de oorzaak van religie, maar op de gevolgen ervan. Neurowetenschappelijke verklaringen maken bestaan God onwaarschijnlijk, maar toch raakt ze niet de kern van religieuze ervaringen,’ aldus Michiel van Elk. ‘De effecten van spirituele ervaringen zijn namelijk erg positief.’
De menselijke geest is volgens Aleman niet los te maken van hersenactiviteit, evenals religieuze overtuigingen.
‘Maar dit betekent volgens Aleman niet dat religie per definitie een product van ons brein is. ‘Het zijn geen verklaringen maar correlaten,’ reageert Aleman op de stelling dat er neuroverklaringen zijn. Aleman zoekt de verklaring op een ander niveau. Hij stelt dat een mens meer is dan zijn brein.’
Er daarmee bleken de breinen te botsen. Geen breinbrekers, want het leidde niet tot hersen- of breinschuddingen, die in de ogen van Van Brederode waarschijnlijk niet eens hinderlijk zouden zijn geweest, immers de Godspot is in het brein toch niet te vinden, zo zou je kunnen concluderen uit het verslag. Breinen dan slechts als sportieve hersenkrakers in De Nieuwe Liefde, wellicht als Game for the Brain? ForumC vond het in ieder geval een mooie debatavond over God en hersenen.
‘Van Elks bewering dat wetenschappelijke verklaringen het bestaan van God onaannemelijk maken, staat haaks op Alemans overtuiging dat de wetenschap niets kan zeggen over het bestaan van God. God gaat boven de menselijke pet.’
Van Brederode lichtte haar standpunt over religieuze ervaringen en de Godspot toe met het bekeringsverhaal van Sint Paulus.
‘Op weg naar Damascus werd hij overvallen door goddelijk licht. Had hij hiervoor zelf gekozen? Of nog sterker, dit zelf bewust veroorzaakt? En wat heeft hij allemaal niet moeten doorstaan om aan zijn goddelijke roeping te gehoorzamen?
Is er dan toch geen Godspot? Van Brederode reageert; ‘Ja, de Godspot bestaat wel. Maar niet in je brein maar in je hart.’
Het Nationaal Religiedebat kan je terugluisteren als je je inschrijft voor de nieuwsbrief van ForumC. Je ontvangt dan een podcast in je mailbox.
Bron: Terugblik debat: de Godspot
Beeld: Scan on left is not contemplating God while scan on right is in prayer. Red areas show activity in language center of brain. (Source: Huffington Post, Huff Post Religion)
GODENENMENSEN 
Ik heb nog leuk idee. De godspot, is de informatie ontvanger van de menselijke wifi. Die wifi is nog niet ontdekt, en ik hoop dat de wetenschappers het voorlopig nog niet ontdekken. Tenzij het ethisch niveau van de mensheid boven de gevarenzone uitstijgt om hiermee om te kunnen gaan. Ik noem die menselijke wifi, maar “MemWIFI”. Ik zie op het plaatje boven dat de godspot ergens in de frontale kwab zit. Dat is erg interessant, over die functie van die kwab valt veel te vertellen…….
Via de godspot is de mens, aangesloten op een wereldwijde menselijke informatie: een soort databank. Misschien wel gebruik makend van “Chitta” ofwel mindstuff.
De diepte psycholoog Carl G Jung noemde die databank het het collectief onbewuste. En de Franse paleontoloog, pater jezuïet en theoloog Pierre Teilhard de Chardin heeft er ook veel interessante ideeën over. Zelfs de atheïst Daniel Dennett heeft het nu over “memes”, als zich ontwikkelende collectieve informatie van mensen. Hij noemt het een soort geestelijk DNA. Het is dus een leuke hypothese vind ik: veel van wat de breindeskundige menen dat IN het brein plaatsvindt, komt eigenlijk “van buiten”. Met de MemWIFI dus via de godspot.
Zo kan dus bij een tijdelijk zeer snel werkende MenWIFI een religieuze ervaring ontstaan.
Ik geef mezelf een schouderklopje, ik heb Daniel Dennet op één hoop gegooid met een pater jezuïet Pierre Teilhard. Alhoewel, bij Dennet zitten nog restanten christelijke god, waar hij zich tegen afzet. Maar goed, ik ben de kloof aan het dichten tussen gelovigen en niet-gelovigen. 🙂
LikeLike
Leuk idee Jan. Een variatie op de link in dit blog: zie hotspot. 🙃☺
LikeLike
@ Paul, dank voor de verwijzing. Ga zeker luisteren.
@ Jan, je bent me voor….in het vermelden van je hoop dat de ‘godspot’ nimmer wordt gevonden. 😉
LikeLike
– Alles, wat is, heeft volgens zijn eigen aard en behoeften een vorm van bewustzijn, om te zijn wat het is. En dat bewustzijn is ook een deel in een algemeen super-bewustzijn, wil en logica …
LikeGeliked door 1 persoon
De natuurwetten zijn,voorlopig, niet te verklaren zonder een architect. Die architect, die we god noemen, is onbekend voor de mens en waarschijnlijk ook nooit te omschrijven door de mens. Hulde brengen aan een onbekend wezen lijkt dan ook naïef. Dat lijkt sterk op vroegere eredienst aan de zon, de donder, de zee of zelfs aan bomen of olifanten.
Dat betekent niet dat de positieve lessen, die wijze mensen als Boudha, Jezus, Mohamed enz. ons hebben nagelaten geen leidraad kunnen zijn voor ons dagelijks leven. Reguliere wetten zijn onvoldoende om een zinvol leven op te bouwen. Wel moeten we de negatieve uitspraken die deze wijze mensen hebben gedaan naast ons neerleggen. Die worden steeds aangegrepen om oorlogen te rechtvaardigen. Ook de overkoepelende organisaties laat men best links liggen, behalve indien die bijdragen tot een leuk sociaal leven. Die religieuze besturen leggen de mensen veelal lasten op de schouders of dringen hen zienswijzen op waar men het niet altijd mee eens kan zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb helemaal niets met Dennett’s metafysisch naturalisme, competence without comprehension, dus alles gaat vanzelf, als het ware op de automatische piloot, dat lijkt me wel erg simplistisch, ook de memes, informatiedragers (Dawkins) een soort van cultureel equivalent van onze genen spreken mij niet aan, als je het niet weet zou je eigenlijk ook niets moeten gaan verzinnen, hoe vindingrijk dan ook. 😉 het betreffen hypotheses die niet gefalsifieerd kunnen worden, wat Dennett zelf trouwens ook toegeeft.
Ik denk wel dat er een soort van Hoger Beginsel in het geding is, maar niet een god die zich persoonlijk met elk mens bemoeit, zeker niet als je ziet op wat voor absurde manier mensen soms om het leven komen. Dat lijkt me geen ingrijpen van Hogerhand.
LikeLike
– Ik zie hier voor mij een prachtig bloemboeket.
Bloemen met mooie kleuren, vormen , blaadjes en al, wat er aan is . Maar wat zit er in die plantjes, die bloempjes, dat er voor zorgt dat deze zo bepaalde vormen, kleuren enz hebben? Zo is dat zeker ook voor ons als mensen , voor de dieren, planten en al, wat is. De natuur zal je zeggen…; maar wat is dan die natuur ? Deus sive natura ??? Een andere god, de absolute wil van de logica zelf ?
Besluit is :.. er is meer…en het transcendente is een feit, maar een ongekend feit..
LikeLike
God gaat boven de menselijke pet lees ik hier. Waarom hebben we het er dan nog over? Gelukkig schijnt er ook nog een Godsspot zich in het hart te bevinden , niet in het brein maar in het hart! Om Hermes,de driewerf grootste te citeren: God is niet de rede, maar de bestaansgrond van de rede, God is niet het licht maar de bestaansgrond van het licht in je hart(!), God is niet de adem, maar de bestaansgrond van de adem (pneuma, geest)
Je kan ook zeggen dat God onze oorzaak is zonder zelf oorzakelijk te zijn, waarbij God de ongedeeldheid heeft geofferd om ons mensen vrij’willig vanuit gedeeldheid naar ongedeeldheid te laten zoeken. Door het zonder geboorte zijn is God dan ook in alles aanwezig. Hij laat zien in het on’zienlijke, welke in principe ieder mens toekomend is via het zelfbewustzijn.
LikeLike
Zwerver,
Je zegt:’…….waarbij God de ongedeeldheid heeft geofferd om ons mensen vrij’willig vanuit gedeeldheid naar ongedeeldheid te laten zoeken.’
Wat bedoel je hier met ‘geofferd’?
LikeLike
Trouwe Lezeres,
Gedeeldheid wil zeggen dat er sprake is van polariteiten zoals pijn en verdriet, maar ook genot en geluk. De éne polariteit maakt de andere mogelijk. Dat is de wereld waar wij mensen in leven. Wij mensen hebben weet van deze polariteiten omdat we zelfbewuste wezens zijn. In ongedeeldheid is er een eindeloze vrede, dat is waar God in verkeerde voor de Schepping. Maar door de Schepping kijkt God door onze ogen mee in ons lijden, vreugde enzovoorts. God heeft net zo goed de gruwelen van Auschwitz gezien als de liefde welke opbloeide tussen een man en een vrouw.
Voor “het gevoel van”: als vader heb je het beste met je kinderen voor. Er is een drijvende wil om hen tot autonome, stabiele, zorgzame mensen te laten opgroeien. In de wetenschap dat zij het zélf waar moeten maken. Maar ook kinderen zijn gehouden aan de wetten welke het geestelijke beheersen. God wordt ook vaak als Vader omschreven en dan is het een offer als God moet aan zien wat wij hier op Aarde doen. Het is de prijs van zijn scheppingsact en die prijs maakt ook duidelijk dat God niet ingrijpt in zijn Schepping (Waar was God in Auschwitz?).
Er is de wil van God, welke te herkennen zijn in de geestelijke wetten. Deze wetten kunnen wij mensen ons eigen maken uit vrije wil. Zou dat niet zo zijn, dan was God slechts schepper van trekpoppetjes die precies zouden doen wat God wil. Die situatie is duidelijk niet aan de orde. Je zou ook kunnen zeggen dat het menselijk zelfbewustzijn met kennis van goed en kwaad automatisch resulteert in het offer dat God heeft moeten aan zien wat de mensen elkaar aan deden in Auschwitz.
LikeLike
@Zwerver.
De betekenis van het woord “offer”. Het is het aanbieden door een minder machtige (de mens) van iets aan een hogere macht (god) om daar iets voor terug te krijgen. “do ut des”. Ik doe wat voor jou (machtige god) in de hoop er iets voor terug te krijgen.
Aangezien god in deze context wordt gezien als de almachtige, is het vreemd dat god zou offeren. Hij is juist degene aan wie geofferd wordt en die naar eigen willekeur “genade” kan geven of straffen.
LikeLike
Zwerver,
Dank je wel voor je toelichting. Toch blijft dat offeren me niet lekker zitten. Het klinkt zo emotioneel-menselijk, zo antropomorf…. Het zal wel komen vanuit mijn christelijke opvoeding dat ik moeite gekregen heb met dat woord. Zoenoffers, offers die gebracht moesten worden om God gunstig te stemmen, offers die niet geaccepteerd werden (Kaïn en Abel), het offer van Jezus aan het kruis, etc. Ik kan er niets mee… als klein kind al niet trouwens.
Heb ik bv iets geofferd om mijn kinderen groot te brengen? Waren de bevallingen offers? Waren al die dingen die ik heb moeten laten of extra heb moeten doen offers, of de vreugde of het verdriet die het grootbrengen van hen met zich mee bracht? Ik heb het nooit zo ervaren… Het waren meer consequenties, de ene keer vreugdevol, een andere keer beslist niet.
Tijdens mijn transcendente ervaring heb ik gezien, gevoeld, beleefd dat God het Leven is, alles is, stralendheid is, liefde en goedheid is. Er is niets buiten God.
Het offeren lost ahw dan op in de allesomvattendheid, in de grootsheid… Zoiets…
Misschien bedoel je wel ongeveer hetzelfde, zit alleen dat woord mij dwars…
LikeLike
Trouwe Lezeres, waar jij op doelt is (denk ik) een zoenoffer. Hetgeen duidt op een verzoening. Een offer gebracht om een breuk te herstellen. Een doelbewuste actie. Het offer zonder de verzoening er in heeft geen resultaat voor ogen. Welk mens kan zeggen tot welk resultaat het krijgen van een kind kan leidden? Nu het krijgen van een kind een bewuste keuze is geworden komt nog nadrukkelijker naar voren dat we het maar moeten afwachten wat een kind brengt. (In mijn geval de dood van het kind) Is daarom de (op)offering zonder waarde geworden? Absoluut niet! De kern van het offer zonder dat ‘zoen’ er in is de ongewisse uitkomst.
Ik lees hier dat religieuze ervaringen vaak pijnlijk zijn en transformerend naar de mens toe. Maar wat zou de waarde van offers zijn als we de uitkomst al zouden weten?
——————————
Je schrijft: Tijdens mijn transcendente ervaring heb ik gezien, gevoeld, beleefd dat God het Leven is, alles is, stralendheid is, liefde en goedheid is. Er is niets buiten God.
——————————–
In die oneindige goedheid kan het niet anders dan dat God ook het Kwaad moest toestaan, dát is het offer. Er is een veld van Goed en Kwaad noodzakelijk om de vrij wil mogelijk te maken waar de mens over beschikt. Zodat de mens in volledige vrijheid zijn handelen kan bepalen. Hierin is het mogelijk geworden dat de mens zijn zelfzucht kan opgeven en toch zijn individualiteit behouden. De andere mogelijkheid is dat de mens zijn zelfzuchtige verlangens najaagt. In deze geschapen vrijheid kan een intens gevoel van liefde beleeft worden, zodat het Goddelijk licht in de mens gaat schijnen. Dat zou je kunnen omschrijven als de Godsspot in het hart. Mijn zienswijze hieromtrent is dat God een offer gebracht heeft door het Kwaad toe te staan. (In ongedeeldheid kan per definitie geen Kwaad bestaan) De mens kan hier zoekend en tastend zijn weg zoeken en het ultieme offer aan bieden: zichzelf. God en mens zijn dan niet verzoend, de mens en God zijn dan mystiek verenigd. Verzoenen doen twee partijen, vereniging is een ander begrip. In vereniging valt de tweeheid weg, terwijl er nog steeds individualiteit is.
LikeLike
Zwerver, het is de natuur, het leven, het noodlot die voor een groot deel ons leven bepalen. Wij kunnen enkel ons deel invullen.
LikeLike
Armand, wat men natuur noemt is het geheel van de schepping. Ik heb zelf ook een natuur, dwz de aanwezigheid van emoties, gedachtes, voelendheid, waarnemendheid. Met dat alles vorm ik een geheel met de natuur, maar ik heb tevens de mogelijkheid om mij afgezonderd te voelen/zijn van de natuur: Ik neem de natuur waar zonder haar te zijn. Maar er is ook vereenzelviging mogelijk met de natuur.
Wat jij noodlot noemt, noem ik oorzaak en gevolg, overeenstemming, ritme (alles komt terug, zie de seizoenen), polariteit. Dan verdwijnt het noodlot. Genoemde zaken zijn niet geheimzinnig, maar bereikbaar voor het menselijk denken. Net zoals liefde bereikbaar is voor het menselijk voelen. Wie zou er nou zeggen dat liefde onzin is? Dat liefde niet bestaat? Dan moet je toch behoorlijk verdwaald zijn om dat te zeggen.
Snap je wat ik bedoel? God is niet kenbaar, maar vanuit het menselijk kennen valt er over God heel wat te vertellen. Geen God waar je in gelooft, maar een God die IS. (Als een vaststelling) Zo gaat de mens vanuit het bekende naar het onbekende.
LikeLike
@Zwerver.
“Offer”, zoals ik beschreef, als “do-ut-des” of “zoen-offer” om een breuk te herstellen, beiden zijn een sterk denken in dualiteit. Alsof de mens vergelijkbaar en afzonderlijk zou zijn van een god. Of omgekeerd: dat god een soort mens is: een antropomorfe god.
Dat vind ik onjuist. Ik voel met Trouwe Lezeres mee. Dan kies ik meer voor Armand’s visie. Daar lees ik het “deus sive natura”: ‘god ofwel de natuur’. Daar voel ik niet de scheiding tussen god en mens zoals bij jou. Mens is deel van de natuur en geen afzonderlijk wezen. Ik vul dan voor Armand’s “noodlot” in: “oorzaak en gevolg”. In één woord gevangen “karman”.
De goddelijke mens, die we allemaal zijn, deel van de natuur dus, is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Hij zal de vruchten plukken van dat wat hij zelf gezaaid heeft. Het is niet oudtestamentische god waaraan geofferd dient te worden, noch een moderne abstracte godheid waarmee de eenheid hersteld dient te worden. Er is eenheid, adem, pneuma, leven, prana. De hotspot in het brein en de hotspot in andere chakra’s zijn onze wifi verbindingen met de alomvattende goddelijk/energetische/menselijke/informatie-data-bank. Akasha, collectief onbewuste. De mens is geen afgescheiden wezen.
In de filosofie van Valentinus is er ook geen echte breuk, maar een misverstand. Dat misverstand legt een sluier over “dat-waarover-niet gesproken-mag-worden”. En “dat-waarover-niet gesproken-mag-worden” noemt men dan god, en de ellende van het gevoel van afgescheidenheid is ontstaan.
We zouden hier eens over Harrie Potter dienen te compareren. De angst van Harrie slecht te zijn en zijn gevecht met “dat-waarover-niet gesproken-mag-worden”: een deel van hemzelf.
Maar Zwerver, hoewel ik het totaal met je oneens ben, geef ik je wel gelijk: het klopt wel weer ergens. Zo voel ik het wel aan. Net zoals ik het aanvoel bij Trouwe Lezeres en Armand.
Hartelijke groet.
LikeLike
Jan, over God:
Laat ik eerst eens een vergelijking maken. We hebben 28 landen in de EU. Die doen allerlei dingen, doen verdragen afsluiten, enzovoorts, enzovoorts. (Kortom, het verhaal) Misschien als ik mijn best doe, dan kan ik ze alle 28 uit mijn hoofd opdreunen. Ook over de verdragen kan ik wat vertellen en over de individuele landen kan ik e.e.a. vertellen. Maar waar die EU is, dan kan ik weer niet vertellen, die is namelijk nergens! Ik kan van de 28 landen er telkens één er uit nemen, de EU blijft bestaan. Zelfs twee landen kunnen de EU zijn. Maar haal ik het voorlaatste land er uit, dan is de EU zomaar verdwenen. Dan hou ik een willekeurig land over.
Je begrijpt wel waar ik naar toe wil. God kan nooit benoemt worden, er is niets (zelfs het Niets niet) wat buiten God valt. Trouwe Lezeres omschrijft dat goed in haar transcendente ervaring. Van mij mag je de natuur God noemen. Maar alles wat buiten de natuur valt, wat is dat dan? Of verleggen we het discussiepunt door God en natuur gelijk te stellen? Dat schiet ook weer niet op, dan hebben we alleen de aanduiding veranderd. We kunnen God ook Kees noemen, maar met naamgeving komen we niet verder. Zie de EU, die kunnen we ook BU noemen, maar het gestelde in mijn vergelijking neemt dat niet weg.
Daarom hanteer ik de benadering van de mystici: God drukt zich uit in de natuur. En dát veranderd de zaak. Want ik (Zwerver) behoor ook tot de natuur. God drukt zich ook in mij uit. Ik kan plaatsnemen achter mijn afgescheiden ego-ogen of ik kan plaats nemen achter God’s ogen. De keuze ligt bij mij. Ik noem afgescheidenheid geen misverstand, afgescheidenheid is realiteit voor veel mensen. En vanuit die afgescheidenheid is het logisch om zelfzuchtige privé doelen na te streven. Wel, kijk eens om je heen zou ik zeggen.
Nog een vergelijking: we hebben vandaag/gisteren de midterms gehad. In de extreme polarisatie die Trump heeft veroorzaakt is er een enorme afgescheidenheid ontstaan. Maar wie is er in die casus eigenlijk afgescheiden van wie? Zou één van beide partijen op raadselachtige wijze verdwijnen, dan was de resterende partij opeens niet meer afgescheiden! Je hebt altijd een ander nodig om van afgescheiden te zijn. En daar kom ik terug op God, die is van niemand afgescheiden omdat er één God is. Daarom: er is zowel gedeeldheid als ongedeeldheid. Ik ben het dus zowel eens als oneens met mijzelf.
LikeLike
Zwerver,
Over het algemeen kan ik me goed vinden in de grote lijnen van hetgeen je duidelijk probeert te maken , zoals ook in de post van 7 NOVEMBER 2018 AT 17:40. Het is voor mij de vraag in hoeverre het alleen een andere manier van woordgebruik is waarover ik struikelde.
Uit de verhalen van vooral het OT en door de (protestantse) geloofsopvoeding die ik als kind gehad heb, had ik begrepen dat God een soort bovennatuurlijk, ‘alomtegenwoordig’ wezen was met zekere persoonlijkheidskenmerken. Vanaf mijn jeugd al had ik moeite met een God die bv ‘naijverig’ was, daar begreep ik niets van. Ik begreep niet dat iemand als God in de ban was van dergelijke menselijke emoties of gemoedsgesteldheden. Vanuit dezelfde achtergrond heb ik dus moeite met een God die offers brengt.
Het is verder voor mij de vraag in hoeverre je iets te kiezen hebt over het pad dat je aflegt, ik beleef het zelf meer als een gestuwd worden in een bepaalde richting. Zolang iemands innerlijke belevingswereld zich alleen maar aansluit bij een materialistische visie en er geen geopend hart is voor andere mogelijkheden, zal diegene zich niet op een zoekend pad begeven. Hij zal niet kunnen begrijpen of aanvoelen waar bv een mysticus het over heeft, hij zal het wartaal vinden.
LikeLike
Trouwe Lezeres, dan komen we bij het punt uit of God een levende God is. Wij zijn geschapen naar Zijn beeld/gelijkenis. Of zoals Hermes zegt: zo boven, zo beneden. Naijverig lijkt mij een ego-trekje. Maar een offer brengen lijkt mij nu juist geen ego-dingetje. Toen de geestelijke schepping een aanvang nam, werden de tegenstellingen daarmee ook geschapen. De eenheid werd doorbroken door het aanbrengen van dualiteit. Waar ik dus uit kom is waarom God überhaupt een dualiteit heeft geschapen. Eenheid is volmaaktheid. Dualiteit is alles behalve volmaakt. De mens heeft als een Godsvonk de mogelijkheid in zichzelf om terug te keren naar die eenheid (ongedeeldheid)
Dit is een beetje het punt waar ik momenteel verkeer. De uitkomst van de Schepping is een gedeelde mens die terug keert (kan terug keren) naar de ongedeeldheid. Of er een keuze ligt? Volgens mij wel. Wie zich naar het materialisme keert, kiest voor een andere weg dan zij die hun hart en het niet-weten volgen. Dat is generaliserend gesproken de keuze. De werkelijkheid is uiteraard genuanceerder. We zijn allen altijd onderweg.
LikeLike
Bewonder meer al wat is en bestaat; en je kan weer geloven.
LikeLike
@Zwerver je schrijft:
“De mens heeft als een Godsvonk de mogelijkheid in zichzelf om terug te keren naar die eenheid (ongedeeldheid) Dit is een beetje het punt waar ik momenteel verkeer.”
Dat kan niet kloppen Zwerver. Je “ik” kan niet verkeren op het punt van eenheid. Het punt van eenheid is een punt waar het “ik”, verdwenen is. Het lijkt op een Singulariteit. Je ‘ik’ is een kunstmatige tijdelijke constructie. Ik meen zelfs dat “je” “subjectiviteit” tijdelijk is. Een “geleend” bewustzijn. Of een doorstraling van een hoger bewustzijn. Ik spreek altijd over “geen transcendentie”, maar je kan het beschouwen als een vorm van transcendentie naar een andere bestaansgebied. Het kan best iets met het punt in het brein te maken hebben, waar dit blog over gaat “de hotspot”. Het “ik” wordt als het ware geboren door informatieverwerking in het brein, als een embedded computer in een robot. Dus tot op zekere hoogte hebben de reductionistische (neuro)wetenschappers zoals Lamme en Swaab gelijk.
We hebben dus niks van onszelf. Waar jij tegenaan hikt, is mijn misschien verkeerde indruk van jouw woorden. Het is het offer(?) van “jezelf” om je zelf op te geven. Totaal dus. De tweede dood gevolgd door complete verdwijning. Maar dat heeft volgens mij niks met “offer” in de betekenis te maken van dat woord die ik eerder heb gegeven. We zijn toch eigenlijk niets en hebben alles te leen? De enorme creatieve kracht die alleen al ons lichaam heeft ontworpen is onbegrijpelijk. De hotspot herken ik als het punt in het lichaam waar de “zilveren draad” aan is vastgemaakt in het bijbelboek Prediker. De hotspot in het brein is volgens de hindoe’s een ontvang punt van chitta. De bron van dat zilveren koord of de bron van die chitta daar kan je helemaal niks over zeggen. Ik noem het een “laya punt”.
Layacentrum (uit de occulte woordentolk)
Deze term betekent een ‘verdwijnpunt’. Laya komt van de Sanskrietwortel li, die ‘oplossen’, ‘uiteenvallen’ of ‘verdwijnen’ betekent. Een layacentrum is het mystieke punt waar iets uit het ene gebied verdwijnt en verder gaat om op een ander gebied weer te verschijnen. Het is dat punt of die plaats – elk punt of elke plaats – in de ruimte, die als gevolg van de karmische wet plotseling een centrum van actief leven wordt, eerst op een hoger gebied, om zich daarna lager te manifesteren via en door middel van de layacentra van de lagere gebieden. In één opzicht kan een layacentrum worden opgevat als een kanaal waardoor de levenskracht van de hogere gebieden omlaag stroomt naar de lagere gebieden of toestanden van stof, of beter gezegd van substantie, en deze bezielt of leven inblaast. Maar achter al deze levenskracht werkt een leidende en stuwende kracht. Er zijn technici in het heelal, technici van vele graden van bewustzijn en macht. Maar achter de gewone technicus staat de spiritueel-intellectuele ingenieur.
Ten slotte is een layacentrum het punt waar substantie weer homogeen wordt. Elk layacentrum bestaat daarom noodzakelijkerwijs op de kritieke lijn of in de kritieke fase die het ene gebied van het andere scheidt. Daarom bevinden zich binnen elke hiërarchie een aantal layacentra. (Zie ook hiërarchie in de occulte woordentolk.)
LikeLike
Het bijbelboek Prediker 12 en de godspot:
(Zie de basisbijbel.nl en er nog wat extra’s bijgevoegd.)
1 Denk aan je Maker zolang je nog jong bent. Denk aan Hem vóórdat de tijden komen dat je niet meer van het leven genieten kan. 2 Want op een dag wordt het licht van de zon, de maan en de sterren donker (je ogen worden slecht). Geniet, voordat de wolken terugkomen na de regen (voordat je veel verdrietige dingen hebt meegemaakt). 3 Want op een dag zullen de bewakers van het huis (je armen) beverig worden en de sterke mannen (je benen) krom worden. Je slavinnen (je tanden en kiezen) zullen ophouden met malen omdat er te weinig over zijn. Op een dag zullen zij die uit de ramen kijken (je ogen) niet goed meer kunnen zien. 4 De deuren naar de straat (je lippen) zullen dicht gaan, en het geluid van de molen (het kauwen) zal zwakker worden. Je stem wordt zo hoog als de stem van een vogel, en alle geluiden worden zacht (je wordt doof). 5 Op een dag ben je al bang om een heuvel te beklimmen. Je bent bang voor gevaar op de weg. De amandelboom zal bloeien (je haar wordt wit), de sprinkhaan sleept zich voort (je komt niet meer mee, je bent traag geworden) en je hebt nergens meer zin in. Want je bent op weg naar je eeuwige huis. De klaagvrouwen staan al klaar om over je dood te klagen en te treuren. 6
Denk aan je Maker voordat het zilveren koord (van het leven)(die vastzit aan de godspot) wordt losgemaakt en je gouden lamp (je ziel) breekt. (de bezieling komt niet meer door het zilveren energetisch spirituele geestelijke koord vanuit het layapunt in het brein bij de godspot aan).
Denk aan Hem, voordat je kruik bij de bron wordt stukgeslagen en het waterrad in de put (je hart) wordt gebroken (en je hele bloedsomloop komt stil te liggen). 7 Het stof waarvan je gemaakt was, gaat terug naar de aarde. En je geest gaat terug naar God die jou je geest gegeven had. (Je “hebt’ helemaal geen eigen geest)
De conclusie van Prediker is er later bijgeschreven, dat was nodig omdat het zonder deze toevoeging niet in de bijbel zou worden opgenomen.
-toevoeging.-
8 Alles is Vanitas gebakken* lucht zegt Prediker. Niets heeft werkelijk zin! Het hele leven is gebakken lucht en iets onbegrijpelijks! 9 Ik ben niet alleen een wijs man geweest, maar ik heb ook veel aan het volk geleerd. Ik heb veel nagedacht en veel wijsheden opgeschreven. 10 Ik heb geprobeerd om woorden te vinden waar de mensen iets aan hebben, een boek te schrijven met nuttige spreuken. 11 De woorden van wijze mensen lijken op scherpe spijkers. Als je hun woorden één keer hebt gehoord, zitten ze zó stevig in je vast als een spijker in een plank. Ze zijn gegeven door één Herder. 12 Tenslotte nog deze waarschuwing, mijn zoon: Er worden eindeloos veel boeken geschreven en van al het studeren word je alleen maar moe. 13 Van alles wat ik hier gezegd heb, is de conclusie: Heb diep ontzag voor God en houd je aan zijn wet. Want dat is het belangrijkste voor elk mens. 14 Want God oordeelt over alles wat we gedaan hebben, goed of slecht. Ook over de dingen die geen mens van je weet.
-Einde van de toevoeging-
*Vanitas “gebakken lucht” is Jan’s hedendaagse vertaling 🙂
LikeLike
Jan, waar we van inzicht over verschillen betreffende het ‘ik’ is dat jij op intellectuele wijze het ‘ik’ weg redeneert. Dat is een intellectuele exercitie. Na die exercitie is het onmogelijk geworden om je zelf te offeren. Het jezelf is er immers niet volgens een overtuiging. En offeren in deze betekenis is het daadwerkelijke Christus offer. Iets onbaatzuchtig weggeven zonder er wat voor in ontvangst te krijgen. Iemand die zichzelf weg geeft (offert) kan per definitie er niets voor terug krijgen. Maar dan moet die persoon wel een ‘ik’ hebben.
En die ik bestaat uit mijn visie uit een zelfbewust wezen (de mens) die door het verenkelt waarnemen in staat is de objecten afzonderlijk van elkaar te zien. Dat zijn Adam en Eva die het paradijs zijn uitgeschopt. (Lees: dat zijn de eerste mensen die zich bewust van zichzelf werden en daardoor een verdeelde wereld waar namen) Onze geest en daarmee bewustzijn rust in de grond van God. Onze geest is a.h.w. doorgedrukt middels zintuigelijke waarneming, waardoor deze naar buiten, naar de objecten gericht is. Het ik/ego bestaat dus wel degelijk, ik omschrijf hem hier.
Door een naar binnen gericht pad kan de mens zijn oorsprong terug vinden. Dat is de adem, de pneuma welke waarneembaar is middels zelf-waarneming. Deze rust eveneens in God, het is God die doorlopend (levend) aan de schepping van mij (ego) bezig is. Dat is Geest. Daarnaast is het nog het lichtpunt in het hart. Het is God die daar schijnt en ik/ego ben het Licht gewaar.
Je ziet: ik heb er geen enkele moeite mee om het ik/ego te omschrijven. Daar ik nog altijd ook zelfbewustzijn heb, ben ik ook nog steeds een egomens welke lokaal aanwezig is. Maar wie de innerlijke wereld begrijpt, die weet ook dat de innerlijke wereld niet lokaal is. God is niet hier of daar. God is non-lokaal.
Je schrijft: De enorme creatieve kracht die alleen al ons lichaam heeft ontworpen is onbegrijpelijk.
————–
Op intellectuele wijze is dat inderdaad onbegrijpelijk. Wie de pneuma in zichzelf voelt/ziet stromen begrijpt het op een andere wijze. En die weet ook dat dit Geest is van God. In de Tabula Smaragdina zegt Hermes: Van de aarde stijgt het op tot de hemel, en daalt het vandaar weer af tot de aarde; en neemt daarbij tot zich de kracht van hetgeen boven is, en die van hetgeen beneden is. (Waarbij je bij aarde en hemel geen lokaliteiten moet bedenken.)
LikeLike
Zwerver (zie ook vervolg),
Het is voor mij soms lastig om via blogposten goed te communiceren. Ik heb nogal eens vragen omdat ik niet altijd goed weet wat je bedoelt. Je zegt bv: ‘Wij zijn geschapen naar Zijn beeld/gelijkenis.’ Wat bedoel je hiermee, gelijkenis op welk(e) punt(en)? Wat mogelijkheden van bewustzijn betreft, wat creativiteit betreft? Of nog andere zaken? Als individu of als collectief?
De -‘Gods’- werkelijkheid (en die van ons dus ook-uiteindelijk) is zo rijk aan mogelijkheden, dat een mens die met zijn alledaagse, op de levenspraktijk gerichte verstand en bewustzijnstoestand niet kan overzien of bevatten. Tijdens mijn bijzondere ervaringen heb ik een paar glimpjes van die uitgebreidere werkelijkheid gezien. Ik zag (en ervoer) bv dat dingen tegelijkertijd oud en nieuw kunnen zijn, vuil en schoon. Dergelijke getoonde ‘verschijnselen’ zijn van absolute werkelijkheidswaarde, zijn meer waar dan die van de alledaagse werkelijkheid. (Kan ik echter niemand uitleggen, laat staan dat men dat gelooft :-))
Vanuit dit soort ervaringen ben ik gaan beseffen dat ik in dit leven met mijn alledaagse menselijke verstand de ‘uitgebreidere’ of ‘totale’ of de goddelijke werkelijkheid nooit helemaal zal kunnen begrijpen. De werkelijkheid is voor mijn (huidige) bevattingsvermogen te uitgebreid, er zijn zóveel ‘bestaans- of zijns-mogelijkheden’…
Sinds deze ‘verschijnselen’ zich aan mij zijn gaan tonen, maak ik mij niet zo druk meer over hoe het allemaal precies is of in elkaar steekt. Ik weet zo ongeveer waar ik mij mee bezig heb te houden en vertrouw erop dat als ik iets dien te weten, me dat wel getoond wordt op de een of andere manier.
Zo bewandelt ieder mens zijn eigen pad. Bij jou neemt het rationele aspect een andere plaats in in beschouwingen dan bij mij en ik vind het interessant om daar kennis van te nemen. Als ik (gevoelsmatig) herken wat je zegt, kan het de zaak soms even lekker ophelderen bij mij.
De kern blijft voor mij echter altijd hetzelfde: (stralende) Liefde (met een inhoud die uitgebreider is dan ons ‘aardse’ menselijke begrip ervan) omvat al dat is, ook goed en kwaad, het hele bestaan is daarin ‘gedrenkt’, komt daar uit voort, ook al kan de mens dat doorgaans niet zo ervaren.
LikeLike
Zwerver (vervolg)
Waarom God überhaupt een dualiteit heeft geschapen heb ik me ook wel eens afgevraagd maar ik weet het (natuurlijk) ook niet. Ik zou er hoogstens menselijke gedachten over kunnen hebben, maar dat zou dan speculatie zijn. Wel weet ik dat de mens zelf doorgaans een te beperkte kijk heeft op het menselijk wezen. De mens als wezen is grootser en vaak ‘lichtender’ dan men weet of kan zien. Dat de mens zich vaak als nietig of onbelangrijk ervaart, is ‘maar’ een menselijk gevoel in zekere omstandigheden. In het juiste licht gezien, is de mens een stralend wezen!
Wat vrije keus is, daar kun je over discussiëren… De werkelijkheid zie ik ook als genuanceerd. Niets is onmogelijk maar voor de ene mens is het lastiger dan voor de andere om een zekere keus te maken. Ook niet ieder mens is zich ervan bewust dat er zo wie zo keuzemogelijkheden zijn op dit vlak of dat er een keuze gemaakt dient te worden. Anderen komen ‘toevallig’ of vanzelfsprekend op dit pad terecht. Verder kan men te maken hebben met overgeërfde karaktereigenschappen, fysieke of cerebrale beperkingen, specifieke opvoedingssituaties, doorgemaakte (jeugd)trauma’s, culturele invloeden, etc. Het menselijk leven wordt door ontelbare factoren beïnvloed.
LikeLike
Trouwe Lezeres, wat ik ten diepste bedoel met dat naar Zijn gelijkenis geschapen zijn is ‘zien’. Daarmee bedoel ik ‘zien’ hoe de dualiteit in elkaar steekt. Het is een begrip wat nauwelijks uit te leggen valt. Als je het ziet dan weet je het en anders niet. (Maar dat klinkt ook weer Cruijffiaans.)
Om het te weten moet je zelf achter de ogen van God plaats nemen. Wij mensen zijn uitgerust met het vermogen om waar te nemen en om over het waargenomene na te denken. Doen wij dat zien met ego-ogen, dan zullen we ons ego altijd in de ander weerspiegelt zien. Anders gezegd: we zien de wereld zoals we zelf zijn. Maar omdat je zelf ‘zo’ bent heb je er geen weet van. Jan noemt dat illusie, ik noem dat de erfzonde.
De kern blijft voor mij net als bij jou: de Liefde. Waarbij de meest indrukwekkende ervaring is dat Liefde in essentie nergens op gericht is. Dus ook niet op Goed of Kwaad. Daarom hou ik ook van de mystiek en het hermetisch denken. Waar het hart vol van is….
Ik vind overigens de door jou beschreven ‘verschijnselen’ geloofwaardig, hoewel ik me bij de ervaring niets kan voorstellen. Oud en nieuw, vuil en schoon zijn tegenstellingen welke complementair zijn aan elkaar. Ze kunnen niet zonder elkaar bestaan. Het maakt deel uit van ‘zien’, alleen is de uitvoering anders bij mij vermoed ik. Om terug te komen op de midterms: republikeinen en democraten zijn ook complementair aan elkaar. Ze bestaan dankzij elkaar! Maar ze beseffen het waarschijnlijk niet en zo houden ze ‘het verhaal’ en ook Goed en Kwaad in stand.
LikeLike
@Zwerver je schrijft:
“Jan, waar we van inzicht over verschillen betreffende het ‘ik’ is dat jij op intellectuele wijze het ‘ik’ weg redeneert. Dat is een intellectuele exercitie. Na die exercitie is het onmogelijk geworden om je zelf te offeren.”
Er was eens een ervaring, zeer langdurig en zeer kort, van leegte, van geen beeld, van niets, alsof er een kier was in een schutting, met ervoor en erachter, dat aan allebei die kanten ver weg was en toch zeer dichtbij, met aan de andere kant in de lege ruimte beweging en stilstand, NU en in de verre toekomst, waarbij het NU betrokken was op het waarnemen, met overtuigd gevoel van volledige volmaaktheid in werkelijkheid.
Die ervaring nam vanaf dat tijdloze moment alle streven bij mij weg. Die ervaring was los van mij, ik stond gewoon in de kamer in mijn huis. Ik weet nog precies waar ik stond. Ik keek uit het raam en zag het gras. Door het beeld dat mijn ogen zagen nam het “geen beeld” de overhand en ikzelf fade weg. Toen was er niets en toch iets en ik was er niet bij en toch wel.
Dat heeft niks met “ik” te maken, noch met “offer”. Tenzij je de geestelijke gesteldheid van vóór dat moment op die manier gaat interpreteren. Maar dat zou ik anders benoemen. En daar ga ik verder niet op in.
Op dezelfde manier krijg ik de indruk, maar ik kan me vergissen, dat jij in een circulaire intellectuele exercitie bent beland, over subject en object en goed en kwaad en zondeval, offer en god. Ik vind het wel zeer vervuilde begrippen: woorden die menigeen op het verkeerde been zet.
Het zijn woorden die ons kunnen verdelen en intellect dat verwondt. Zwijgen kan niet via internet, maar in de directe verbinding met een gelijkgestemde, heb ik ervaren, kan het te krachtig worden om te kunnen verdragen… paradox. Dus schrijf ik nu eens, dat wat niet geschreven kan worden. En laat ik ook nog veel weg.
Met hartelijke groet. Ook aan Trouwe Lezeres en de rest.
LikeLike
Zwerver,
Ik begrijp wat je bedoelt. Leuk om te lezen wat je zegt over de paradoxale ‘toestanden’ die ik gezien heb: dat ze complementair zijn. Dat is voor mij iets om over na te denken.
Op dit moment heb ik verder geen vragen. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
– Er is of bestaat “zo-iets als God “ ; en alles en ook wij maken daar deel van uit.
LikeLike
Veel rare woorden zijn uit de taal Sanscriet.
Nog een relativering van de hot- of god-spot in het brein (denken): die god is een beperkte god. Een god die slechts wijsheid/kennis (buddhi-manas) veroorzaakt of is. Die kennis wordt door identificatie (ahamkara) tot pijnlijke illusies (dukkha) waarvan men meent dat ze werkelijk zijn(maya).
Maar met de god-spot in het hart (gevoel) is de “volle-leegte” een “gevoels-kennis”, gnosis te ervaren. Ik heb nog ff gezocht over die “volle-leegte”=”sunyata”.
Volgens Ulrich Libbrecht is “sunyata”, “leeg van begrip” maar kan het wel door de mens “ervaren” worden. Westerse mystici beschrijven sunyata als een ervaring van “god”.
Uit: Bron van het occultisme van G. de Purucker Aantekening 4. (blz. 109) De achttien manieren om het begrip ‘leegte’ te beschrijven:
(1) Adhyatma-sunyata – leegte van de innerlijke dingen, waarmee de zes vijñana’s of soorten bewustzijn worden bedoeld; onze psychische activiteiten worden dus gezien als verstoken van enige duurzaamheid.
(2) Bahirdha-sunyata – leegte van de uiterlijke dingen, waarmee de voorwerpen van de zes soorten bewustzijn worden bedoeld, van welke voorwerpen wordt gezegd dat ze leeg zijn omdat onze waarnemende geest de werkelijkheid erachter niet begrijpt.
(3) Adhyatma-bahirdha-sunyata – de leegte van de innerlijk-en-uiterlijke dingen, wat betekent dat zelfs het onderscheid tussen de begrippen innerlijk en uiterlijk op zichzelf geen werkelijkheid bezit en elk moment kan worden omgekeerd; deze betrekkelijkheid wordt leegte genoemd.
(4) Sunyata-sunyata – leegte van de leegte. Ook het begrip leegte is niet werkelijk, noch is het objectief te verwezenlijken.
(5) Maha-sunyata – grote leegte, wat verwijst naar de onwerkelijke aard van de ruimte, gezien als bevatter van voorwerpen die afmetingen hebben en plaats innemen, en duidt op de esoterische betekenis van de Ruimte als de bewuste en substantiële totaliteit van al wat is.
(6) Paramartha-sunyata – leegte van de uiteindelijke waarheid. Met uiteindelijke waarheid wordt bedoeld het ware zijn van de dingen, de toestand waarin ze werkelijk zijn, los van enige tijdelijke subjectieve vorm die door hen wordt aangenomen. Deze toestand van de dingen op zich kan op geen enkele manier worden beschreven, omdat ze alle kenmerken of eigenschappen uitsluit, hoewel ze is; daarom zegt men van het menselijk standpunt uit gezien dat ze leeg is.
(7) Samskrita-sunyata – leegte van samengestelde dingen die zijn ontstaan door oorzakelijke omstandigheden.
(8) Asamskrita-sunyata – leegte van dingen die niet onderworpen zijn aan oorzaken (zoals de Ruimte zelf). De eerste van deze twee stelt weer als feit dat alle dingen, uiterlijke en innerlijke, leeg zijn, onwerkelijk. De asamskrita bestaan in de geest alleen omdat ze tegenover de samskrita worden gesteld. De onwerkelijkheid van de laatste bevestigt de leegte van de eerste.
(9) Atyanta-sunyata – uiteindelijke leegte, met de nadruk op de onvoorwaardelijke onwerkelijkheid van alle objectieve dingen, gaat uit boven alle mogelijke beperkingen of oorzakelijke afhankelijkheid, en betekent dat zelfs de eerste sluier van maya, ook al is die voor ons mensen spiritueel en van grote duurzaamheid, niettemin mayavisch is, omdat hij als sluier niet de eeuwige essentie is waaraan hij ontspringt.
(10) Anavaragra-sunyata – leegte van een oorspronkelijk begin. Wanneer er wordt gezegd dat het bestaan zonder begin is, klampt het denken zich vast aan de gedachte dat beginloosheid iets is dat op zichzelf bestaat; daarom wordt, om met deze mentale beperking af te rekenen, op de leegte daarvan de nadruk gelegd.
(11) Anavakara-sunyata – leegte van de verspreiding of differentiatie, die in het bijzonder betrekking heeft op de samengestelde aard van alle objectieve dingen, zichtbaar of onzichtbaar, fysiek of mentaal.
(12) Prakrita–sunyata – leegte van de oorspronkelijke of absolute natuur, wat wijst op het feit dat er in geen wezen of ding iets is dat men een geheel onafhankelijke, opzichzelfstaande, uit zichzelf voortkomende, oorspronkelijke of absolute geaardheid kan noemen.
(13) Svalakshana-sunyata – leegte van een eigen verschijningsvorm; lakshana is het verstandelijk kenbare of begrijpelijke aspect van een individuele entiteit, onverbrekelijk verbonden met haar oorspronkelijke natuur. Het vuur bijvoorbeeld is kenbaar door zijn warmte; water door zijn vloeibaarheid, enz. Met de leegte van deze ‘zelf-aspecten’ of ‘zelf-kenmerken’ wordt bedoeld dat een bepaald voorwerp geen duurzame en vaste kenmerken heeft die men als de zijne kan beschouwen.
(14) Sarvadharmasya-sunyata – leegte van alle voorwerpen van de zintuigen en van het denken, leegte van het gehele objectieve heelal. Alle karakteriseringen zijn onbestendig, betrekkelijk en betreffen de verschijningsvorm. Zelfs ons menselijk idee van de Werkelijkheid als iets dat eeuwig is, gelukzalig, zelf-ontstaand, zelf-besturend, en zonder enige bezoedeling, is op zichzelf een beperking en dus niet de Werkelijkheid.
(15) Anupalambha-sunyata – leegte van het niet-begrijpen of van de onbereikbaarheid. Dit houdt in dat hoewel de Werkelijkheid geen voorwerp van het betrekkelijke denken kan zijn, niet objectief begrijpbaar is, en men daarom niet kan zeggen dat ze ‘bereikbaar’ is, ze wel kan worden doorleefd en rechtstreeks worden gekend door middel van prajña.
(16) Abhava-sunyata – de leegte van het niet-zijn.
(17) Svabhava-sunyata – de leegte van een zelf-natuur.
(18) Abhava-svabhava-sunyata – de leegte van het niet-zijn van een zelf-natuur. Deze drie woorden wijzen op de leegte van zulke ideeën als zijn en niet-zijn, en bovendien op de leegte van hun onderlinge tegenstelling. Want de Werkelijkheid gaat dit onderscheid te boven en is onafhankelijk ervan.
Ook leuk, (voor hen die het leuk vinden natuurlijk)
https://www.bedrock.nl/waarom-leegte-volgens-het-boeddhisme-het-mooiste-is-dat-je-kan-overkomen/
Maar opgepast, ik heb een sessie Vipassana gedaan volgens de methode van S.N Goenka. Ik merkte dat hier een nieuw dogmatisme op de loer ligt en sommigen “jagen op ervaringen”. En daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Overigens S.N. Goenka waarschuwt daar ook tegen. De reclame kreet bij hen is niet “ontsnap aan het lijden” (typisch boeddhistisch), maar “wordt gelukkig”. (Dat is wezenlijk anders en veroorzaakt gehechtheid aan geluk)
………..
(6) Paramartha-sunyata -leegte van de uiteindelijke waarheid- Vind ik mooi. Dit te lezen, is voor mij een bevestiging, van wat ik vaak zeg: iedereen heeft (gelijk en ongelijk, tegelijk). Dat kan niet anders als de uiteindelijke waarheid “leeg” is.
Met hartelijke groet van Jan.
LikeLike
Zwerver, graag nog even over het ego-offeren nav je reactie op Jan op 9 NOVEMBER 2018 AT 14:57
Het is me niet goed duidelijk wat je hier bedoelt met het offeren van jezelf. Het klinkt als een wilsbesluit (‘Iemand die zichzelf weg geeft (offert) kan per definitie er niets voor terug krijgen.’)
Ik ben er niet van op de hoogte in hoeverre een mysticus op een actieve manier (door oefening?) zijn ego kan offeren. Of bedoel je dat hij zich oefent in het ontvankelijk worden voor een mystieke ervaring waarin het ego oplost? Dat hij zijn bewustzijn in een bepaalde ‘staat’ brengt zoals yogi dat doen?
Waar ik beter bekend mee ben is dat tijdens zekere spontane transcendente of religieuze ervaringen – dus zonder enige voorbereiding- het zomaar kan gebeuren dat het ego wegvalt, dan gebeurt dat gewoon, het lost op. Je ‘doet’ niets, je bent er niet op uit, het is geen wilsbesluit geweest. Er zijn dan natuurlijk ook helemaal geen gedachten aan iets terug krijgen, dat zou vanwege het onverwachte, het spontane karakter ervan niet eens kunnen. Volgens mij ben je zo wie zo met een planmatige actie bezig als je gedachte wijdt aan iets terug (willen) krijgen.
Ik meen dat ook bij Jan te lezen, dat die ervaring van leegte en volmaaktheid, de afwezigheid van zijn ego, hem gewoon overkwam tijdens een ervaring.
LikeLike
Trouwe Lezeres, ik zal trachten het zo zorgvuldig mogelijk te omschrijven. Om het ego aan te duiden bedoel ik daar degene mee die zich bewust is van zichzelf. Wij mensen zijn gevangen in tijd en lokaliteit. In die situatie creëren we iets van een spiritueel wezen welke oorzakelijk is aan zichzelf en die noemen we ik (ego). In het spiritueel groeiproces wat een mens kan ondergaan, kan er het bewustzijn doorbreken dat dat ego een samenhang kent met ‘de ander’. Dat omschrijf ik als de subject/object relatie. Oftewel de ik/jij relatie. Of de ik ben/ik ben niet relatie.
De relatie (met anderen, met hét andere) op zich doorgronden maakt een spiritueel proces los in de mens, een verinnerlijking. Je verdiept jezelf in je zelf. Het helpende daarbij is het geweten, maar een geweten ontwikkel je. Geweten is geen abstract ding, geweten is het contact met je ‘hogere zelf’. Dat kan je niet afdwingen, hetgeen wat je doet is afleren. Doen het niet-doen is een actie in niet-doen, waarbij de mens zich ontdoet van begeertes, verwachtingen, willen. Anders gezegd, je leert je eigen ego kennen: de doener, de willer, de eiser.
Het kernpunt is dan ook dat je spirituele groei niet kan begeren, er geen verwachtingen van kan hebben, je kan spirituele groei niet willen. Het ego is in mijn optiek bestaand (anders zou ik hem niet kunnen omschrijven). Het is een overgave aan iets wat je niet kent. Daarom is een Godsbeeld of een hiernamaals ook niet aan te raden. Ten eerste omdat die sowieso niet bestaan en ten tweede omdat een verlangen, een verwachting, je ego in stand houdt. In feite lees ik dat al terug in jouw woorden. Maar het is nadrukkelijk geen meditatie of een andere oefening die je ergens leert.
Wij als mens hebben intuïties nodig op ons pad. Geschonken intuïties (niet-weten) zijn niet anders dan een steeds verder ontwikkeld en verdiepend geweten. Zonder geschonken intuïties zou ik mijzelf niet hebben kunnen ontwikkelen. Het is dus enerzijds contact maken met je hogere zelf en anderzijds bewustwording over je innerlijk. Uiteindelijk heb ik ooit een staat van niet-zijn bereikt, daar was de subject/object relatie opgeheven. Je zou dat egoloos kunnen noemen. Dat is wat mij betreft de kern van mystiek: je bent dan een vreemdeling voor je zelf. Maar woorden kunnen ‘het’ niet uitdrukken. Daarom kan een ego ook nooit zichzelf weggeven/opofferen om iets te bereiken, dan zou er een ik-doel zijn. Dat doel is dan verlichting. Een ego kan per definitie niet verlicht worden, dat zou een vierkante cirkel zijn. En tóch blijft individualiteit aanwezig: de wederopgestane mens. En dat is niet uit te leggen: er is gedeeldheid en ongedeeldheid tegelijkertijd aanwezig. Het is de gedeelde mens die leert te ‘zien’ met de ongedeelde ogen van God. Waarbij de mens zich onthoudt van beelden over God. (Beelden zijn altijd gedeeld.)
LikeLike
Zwerver,
Dank je wel, ik denk dat ik je goed begrijp. Soms is het even opletten omdat ik vermoed dat ik doorgaans een andere invulling geef aan woorden als intuïtie en hoger zelf.
LikeGeliked door 1 persoon
@Zwerver.
Wat vind je van die ervaring van me die ik beschreven heb, 9 nov at 22:26 ?
LikeLike
@Jan
Ik heb er niet zo zeer een mening over. Ik lees het als een ervaring welke zichzelf gegenereerd heeft en dat is kenmerkend voor mystiek. Ik lees ook dat je er zowel niet was als wel was, dat zou ik zijn en niet-zijn noemen. Dan verenig je het zijnde met het niet-zijnde in je zelf. Maar dat snapt geen mens die het niet zelf ervaren heeft. Zo heb ik zelf het niet-zijn ervaren door mijzelf op te geven. Het offer was ik dus zelf, maar het ‘ik ben’ kan niet verdwijnen, netzomin als waarnemendheid. De diepste Waarheid is dat ik niets ben in de wereld van de vormen/verschijnselen. Het zou kunnen dat jij iets gratis hebt gekregen, waar ik voor heb betaald. Of dat jij hebt betaald toen je kind was en dat je de betaling niet meer kunt herinneren.
Mystieke ervaringen genereren zichzelf, er is nergens een trucje te bekennen. Ná de ervaring keer je gewoon weer terug in de wereld van verschijnselen en objecten. Ik ben dan ook niet met een circulaire intellectuele exercitie bezig, maar met een beschouwende intellectuele exercitie, welke alleen achteraf kan plaats hebben. Dat wat ik Waarheid noem is vrij van overtuiging, intellectuele benadering en op zich ook onbenaderbaar door mij als ik-mens. Vandaar dat ik doorgaans ook schrijf namens de Zwerver die zwerft op de ui. Over Niets kan je ook niets schrijven, zelfs als ik het zou willen. Ik kan wél schrijven over het licht in het hart wat afkomstig is uit die Bron en waarvan ik (de persoon die ik ben) de reflectie waar neem. Ik kan wél schrijven over geschonken intuïties, waarbij het woord ‘geschonken’ al een leugen is. (Er is namelijk niemand die ze schenkt) In mijn reacties hier ben ik gedwongen om te liegen over Waarheid, omdat Waarheid niet duaal van aard is.
LikeLike
@Zwerver
We voelen elkaar wel aan, maar met woorden komen we er toch niet uit. Ik heb een heel ander woordgebruik en denkrichting, denkraam. Dat schept verwarring, maar er is toch over en weer begrip.
Mijn eerste reactie over de godspot, kan je lezen, is, dat het een soort menselijke (biologische) (nog niet ontdekte) wifiaansluiting is. Dat zet alle woordgebruik op zijn kop. Definities van de woorden “ik”, “subject”, “object”, “spiritueel” kunnen buiten-ruimtelijk, dus buiten het brein en zelfs buiten de hele stoffelijke wereld “ruimteloos” functioneren. Of in een andere dimensie. En los van de identificatie.
Je schrijft: “Jan, waar we van inzicht over verschillen betreffende het ‘ik’ is dat jij op intellectuele wijze het ‘ik’ weg redeneert. Dat is een intellectuele exercitie. Na die exercitie is het onmogelijk geworden om je zelf te offeren.” Ik ben het wel gevoelsmatig met je eens, maar mijn betekenis van woorden is anders.
Ik versta onder het woord “ik” noch het ‘zelf’, noch het ‘subject’. Als voorbeeld een kind dat nog niet “ik” zegt, maar bijvoorbeeld “Jantje wil een snoepje”: die “heeft” nog geen “ik”: bij Jantje is er dan geen “Ik-bewustzijn”, maar wel zelfbewustzijn en hij heeft subjectieve ervaringen. Bij volwassen normale personen is er dan wel een “ik”, maar dat is meer een “ik ben ik” of “ik ben Jan” of “ik ben Piet”. Dat vind ik ongeveer hetzelfde als “ik ben een man” of “ik ben Nederlander”. Het is een identificatie, dat noem ik het ego. Ego is datgene wat “ik” tegen “zichzelf” zegt (een vergissing dus, want het “zelf” is iets anders dan “ik”). Dus is iemand bewust van zijn -wederkerige- “ik” en dan kan je spreken van “zelf-bewustzijn”. Als je jezelf dus “des-identificeert” wordt je “als een kind”. Dan kom je weer in het eenheidsbewustzijn, zoals een kind. Dat is allemaal erg verwarrend, vooral omdat men slordig de woorden gebruikt. Of echt op een andere manier.
Als ik er dan nog vanuit ga dat de “waarnemendheid” een universeel iets is, bij alle mensen dus via de menselijke wifi in het menselijke internet, dan komen we er niet meer uit. Dan kom je aan de grens van eenheidsbewustzijn of individueel bewustzijn. Als vergelijkend met wat ik bedoel is het leerzaam hiervoor het programma SL “second life” te nemen. In SL zitten vele mensen achter hun PC met microfoon en tekst via internet “real-time” met elkaar communiceren. Ze kunnen zich identificeren met een bestuurbare “avatar” (een poppetje). Dat dan in een niet echt bestaande maar wel op het scherm waarneembare ruimte. Die ruimtelijke wereld wordt door programma’s gemaakt. Ik ben ooit daar (als avatar dus) een skelet geweest, een onzichtbaar spook en een vliegend vuurspuwend draakje. Als je SL oppervlakkig gebruikt kan je ook een standaard avatar nemen en aankleden zoals je wilt, of een mooie kopen. Dat woord ‘avatar’ is mooi gekozen. Ik kende het al lang van geleden in de esoterische wijsbegeerte. Bijvoorbeeld Christus of Krishna zijn avatar’s van resp God of Vishnu volgens die leringen.
Laten we maar ophouden: dit geredeneer is wel leuk als hobby, maar heeft toch geen zin als je het te serieus gaan nemen. Daar kunnen filosofen en theologen ruzie over maken, als ze er aan hechten en het leuk vinden.
Hartelijke groet van Jan.
LikeLike
Jan, je hebt gelijk. Laten we er maar over ophouden. Want ik zie dat ik er een andere opvatting op na hou over ego;-) En toch ook weer niet, mijn opvatting is dat identificatie een reflectie is. Maar ja, ik ben dan ook van de mystiek. Dan hoef je niks meer te geloven, alleen het zijnde telt. Reflecteer ik op jou, dan ben ik gedeeld. Stop ik de reflectie dan zijn Jan en ik één.
LikeLike