Leven in het licht van de eeuwigheid – ‘Onsterfelijkheid lijkt op het eerste gezicht het exclusieve terrein van de religie. Niets is echter minder waar. Ook de wetenschap houdt zich er volop mee bezig. Wetenschappelijke ontwikkelingen en doorbraken op allerlei terreinen voeden de gedachte dat de mens oneindig maakbaar is.’ Aldus is te lezen in een gedeelte uit een samenvatting van het boek ‘Dood voor onze ogen’ in het RD.
Het Reformatorisch Dagblad schrijft over technische wegen om de mogelijkheid van onsterfelijkheid tot stand te brengen, de ‘wederopstanding’ na te zijn ingevroren, en het vervangen van het natuurlijke lichaam door digitale computertechnologie. Het RD is bang dat we hiervoor wel de hoogst denkbare prijs betalen: die van onze menselijkheid.
Ook Trouw verwijst ernaar: ‘Het geloof in het voortbestaan van de ziel na de dood is springlevend in Nederland, tonen cultuursociologen Stef Aupers en Dick Houtman en cultuurpsycholoog Joanna Wojtkowiak aan in hun boek Dood voor onze ogen, dat deze week verscheen. Daarin schrijven de onderzoekers dat met de ontkerkelijking het geloof in een leven na de dood niet is verdwenen, maar alleen van aard is veranderd: klassieke christelijke concepten zijn ingeruild voor oosterse denkbeelden als reïncarnatie.’
“De obsessie met de mogelijkheid van zielsverhuizing en onsterfelijkheid onder nieuwe spirituelen gaat gepaard met het inzetten van de wetenschap om ‘harde bewijzen’ te vinden”, stelden Aupers en Houtman deze week in het Reformatorisch Dagblad.’
Zie: Geloof in onsterfelijkheid overleeft ontkerkelijking
GODEN EN MENSEN 
Hi Joost, ik hoor de theoloog in je, je schrijft altijd fijne commentaren, die ook nog hout snijden. Fijn dat ik ze steeds mag lezen.
LikeLike
De laatste jaren is me het onderwerp onsterfelijkheid met mijn lange leven en ook als theoloog steeds pijnlijker geworden. Met onze manier van denken heb ik ook als gelovige de indruk dat we er ook -maar dan ook met alle pijn van dien en niet te makkelijk- aan moeten gaan wennen dat ons leven toch niet anders dan eindig is en dat we daar ook met ons gelovig denken niet aan kunnen ontsnappen. Het idee van “latere beloning of straf” is me eerlijk gezegd nooit eigen geweest. Het idee van “persoonlijk in liefde opgevangen worden” is me wel altijd dierbaar geweest. Opgaan in het/de Ene, reïncarnatie en wat er al meer in “omloop” is bij dit thema, is mij altijd wel denkvreemd gebleven.
Het bijbelse geloof in toekomst van onze wereld ben ik niet kwijtgeraakt. Op mijn leeftijd word ik me wel pijnlijk bewust dat mijn leven daar een bescheiden rol in speelt, -en dat geeft me al veel troost- maar, ook al was dat niet zo,… dat het keihard wel degelijk eindig is. Het enige theologische bijbelse antwoord wat ik nu nog heb voor mijn leven later is dat “God” mij niet “vergeten zal”..met name omdat ik nu practisch ook maar al te goed weet, dat mensen elkaar, ook al waren ze elkaar dierbaar, maar al te makkelijk wel vergeten! En in menselijke geschiedenis al helemaal persoonlijk “vervliegen”..Ik heb wel het gevoel dat dat “niet vergeten” worden door “God” een hele intieme nabijheid betekent! Zoiets als Augustinus al formuleerde: “ik zie ernaar uit dat ik rust in U”.
Paul, excuus dat ik “mijn ziel” wel erg blootleg! Ik kan alleen maar hopen, dat je ook de theoloog nog kunt horen.
LikeLike