‘Jij ook bedankt, Google. Voor elke medische reden om hem niet te laten besnijden leek er wel een reden te zijn om het wel te doen. Voor elke psychologische reden om hem te laten besnijden, leek er wel een psychologische reden te zijn om het niet te doen.’ – Deze verzuchting komt van een New Yorkse vader in ‘Klaaglied van een voorhuid’ van Shalom Auslander. Actueel om te lezen in een tijd dat de discussie rond besnijdenis weer oplaait.

In ‘Klaaglied van een voorhuid’ vertelt Shalom Auslander het even hilarische als wanhopige relaas van een New Yorkse jongen die zich pijn noch moeite getroost om zich los te maken van zijn orthodoxe-joodse achtergrond. (…) Op een sprankelende toon beschrijft Auslander een tubulente jeugd met een geweldadige vader en een neurotische moeder in een door religieuze regels verstikte gemeenschap. (Meulenhoff)

Als de vrouw van de New Yorkse man een kind krijgt, vreest hij dat het een jongen wordt. Die moet hij volgens zijn geloof laten besnijden, iets dat recht tegen zijn gevoel ingaat. De worsteling hiermee wordt uitvoerig beschreven, en inderdaad zoals de uitgever zegt, op hilarische wijze. Eigenlijk had hij willen bidden voor een jongen om een meisje te krijgen, als een soort reverse psychology om van God dan toch een meisje te krijgen – maar hij wist zeker dat Hij hem dan een jongen zou geven als hij dat deed, gewoon om hem te naaien. Op internet zoekt hij naar antwoorden.

Zo kwam ik erachter dat de besnijdenis een barbaars ritueel was. Ik kwam erachter dat degenen die zeiden dat de besnijdenis een barbaars ritueel was, antisemieten waren. Ik kwam erachter dat degenen die zeiden dat degenen die zeiden dat de besnijdenis een barbaars ritueel was, antisemieten waren die een oeroude vorm van kindermishandeling in stand hielden.

Ik kwam erachter dat toen eind jaren tachtig Sovjet-Joden in groten getale naar Israël emigreerden, het eerste wat die tienduizenden mensen deden, jong en oud, aldus een verslag in een Israëlische krant, was zich laten besnijden en in het hele Beloofde Land in de rij stonden om de procedure, als aan de lopende band, zo gauw mogelijk te ondergaan.

Aan de doula (een soort zwangerschaps- en bevallingscoach, pd) vraagt hij hoe ze tegenover besnijdenis staan. ‘Daar moet je zelf over beslissen,’ luidt haar antwoord. Uiteindelijk begint hij zichzelf ‘een beetje een voorhuid te voelen’.

Heel erg als een voorhuid zelfs. Afgesneden van mijn verleden, onzeker over mijn toekomst, bloederig, weggegooid. Ik vroeg me af of er een plek was waar voorhuiden heen konden gaan, een plek waar ze met elkaar konden leven, vreedzaam, geliefd, gewild, een natie van voorhuiden, van de voorhuiden, voor de voorhuiden.

Volgens de New York Times is Auslander geen gelovige meer, maar gelooft hij nog steeds, in een vertoornde, wraakzuchtige God die alles persoonlijk opvat en het helemaal niet waardeert wanneer iemand de kudde verlaat en er een kwaad en erg grappig boek over schrijft.

Klaaglied van een voorhuid

Shalom Auslander

269 pagina’s

Meulenhoff

november 2007

Illustr: zazzle.nl