Einstein geloofde eerst dat het universum statisch en eeuwig was. Maar door zijn eigen relativiteitstheorie ontdekte hij dat er een begin was voor alle tijd, materie en ruimte. Door te goochelen met een kosmologische constante (een variabele die naar believen gebruik wordt om tot het gewenste resultaat te komen, door sommige de fudge factor genoemd) kon Einstein uit blijven gaan van een statisch universum en hoefde hij niet tot de conclusie te komen dat het heelal een begin moest hebben.

Norman L. Geisler en Frank Turek schrijven hierover in hun artikel In het begin was er een oerknal (in het boek Ik heb te weinig geloof om een atheïst te zijn, 2009 – Ark Media). Inmiddels hebben de kersverse Nobelprijswinnaars: de Amerikaanse astronoom Saul Perlmutter, de Amerikaan Adam Riess, die nauw verbonden is aan de Hubble ruimtetelescoop en de Australiër Brian Schmidt (1967), van de Australian National University, aangetoond dat het heelal steeds sneller uitzet.
(Later bleek dat Einstein geen grote fout maakte. De kosmologische constante kan gebruikt worden om donkere energie te verklaren.)

De Russische wiskundige Alexander Friedmann had in 1922 aangetoond dat Albert Einsteins fudge factor gebaseerd was op een berekeningsfout. Volgens Geisler en Turek had ‘de grote Einstein in zijn verlangen om aan het begin van het heelal te ontkomen een berekening uitgevoerd waardoor hij door nul deelde – een blunder waar schoolkinderen al voor gewaarschuwd worden!’

Einstein wilde liever een ‘eeuwig universum’. Maar toen zijn aanname van een kosmologische constante compleet in duigen lag dankzij een overdaad aan ontkrachtend bewijsmateriaal, kon Einstein zijn wens voor een eeuwig universum niet langer onderbouwen. Hij omschreef de aanname van de kosmologische constante als ‘de grootste blunder van mijn leven’, en zei dat hij niet geïnteresseerd was in dit of dat fenomeen of in het spectrum van het een of andere element. ‘Ik wil Gods gedachten kennen, de rest zijn details.’

Illustr: eddyechternach.nl