The Sunset Limited is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Cormac McCarthy. Het gaat over een ex-gevangene die de zelfmoordpoging verijdelt van een professor die zich onder de metro in Harlem wil gooien. Wat volgt is een ideologische discussie over de waarde van het leven tussen twee mensen met een totaal verschillende achtergrond. De New York Times noemt het verhaal ‘een gedicht dat de dood bezingt’.
Zo beschrijft Filmtotaal deze televisiefilm, een HBO film van Tommy Lee Jones met twee geweldige hoofdrollen voor Jones zelf en voor Samuel L. Jackson. Filmofiel gaf 14 februari jl. een recensie die genoeg prikkelt om deze (televisie)film te bekijken. ‘Eén van de ‘lastigste’ films van het jaar, want deze dialoog van 90 minuten in één ruimte biedt zoveel interessante stof tot nadenken dat je als kijker behoorlijk veel moeite moet doen om alles ‘bij te houden’.
Samuel L. Jackson
Samuel L. Jackson speelt Black, een veroordeelde moordenaar die in de gevangenis God vond en zijn demonen inmiddels heeft weten te beteugelen. Jones speelt White, een professor die het leven zó geanalyseerd heeft dat hij enkel kan concluderen dat hij er niets meer mee te maken wil hebben. Black heeft White gered toen White voor de D-trein wilde springen (ook wel de Sunset Limited genoemd) en heeft hem meegenomen naar zijn appartement, waar Black met hem wil praten om hem te overtuigen van iets van de zin van ‘t leven.
Tommy Lee Jones
‘Natuurlijk zullen mensen die anti geloof zijn moeite hebben met deze film,’ waarschuwt filmofiel.nl, ‘maar daarnaast zullen gelovigen ook wel wat aan te merken hebben. Black is namelijk geen ‘normale’ gelovige, maar ik denk dat hij in de basis het doel van religie beter heeft begrepen dan de meeste ‘normale gelovigen’.
Lees meer: The Sunset Limited (2011)
GODEN EN MENSEN 
De menselijke werkelijkheid van zelfmoord is slechts intriest, met name omdat niet duidelijk is dat hier van weloverwogen persoonlijke beslissingen in overleg sprake is, maar van pure onweerstaanbare nooddwang, wie daar dan ook schuld aan moge hebben.
In actuele discussies over euthanasie (en het barst er ineens van!) valt me echter op hoe makkelijk mensen dáár nu over gaan praten. Het lijkt soms wel of we bij het verslijten van oude schoenen beslissingen moeten nemen over al dan niet aanschaf van nieuwe. Dat het hier gaat over de moeilijkste beslissingen in een mensenleven,lijkt even niet meer zo door te dringen..
Op de meest moeilijke ogenblikken van het persoonlijke leven, als menselijk leven in pijn of hoe dan ook uitzichtloos lijkt te worden en weg dreigt te zinken in on(der)menselijkheid blijft de mens de plicht houden, minstens uit zelfverdediging, zelf weloverwogen een beslissing te nemen over dood en leven. Hij/zij kan die beslissing, welke dan ook, dán niet (laf?) ontlopen en kan die ook niet echt nemen zonder overleg met de sociale omgeving en mensen die verstand hebben van zijn medische en psychische situatie.
Die beslissing kan men dan ook niet makkelijk even -dat leek ten onrechte een gelovige oplossing!- overlaten aan “God” of wie of wat dan ook. Het ongemak wat anderen en de maatschappij opzettelijk maar reeel van deze beslissing ondervinden, kan ook nooit doorslaggevend zijn voor of die zware persoonlijke keuze vervangen! Die beslissing dan “voor je uitschuiven” wordt al helemaal onbegrijpelijk en is onder de menselijke maat!
LikeLike