‘Wanneer het recht op euthanasie wordt ingevoerd, is het een kleine stap naar groot onrecht. Als een samenleving het signaal afgeeft dat dementerenden er niet meer echt bij horen, is dat een heilloze route. God verhoede dat die weg wordt ingeslagen.’ Dit concludeert Piet H. de Jong in het commentaar ‘Dementie’  in het Nederlands Dagblad.

Het ND reageert hiermee op het bericht in de Volkskrant Voor het eerst in Nederland euthanasie op zwaar dementerende patiënte waarin gesteld wordt ‘dat de patiënte haar huisarts vanaf het begin duidelijk had gemaakt dat ze euthanasie wilde als ze naar het verpleeghuis zou moeten. Het vooruitzicht haar onafhankelijkheid te verliezen en haar kinderen niet meer te herkennen was voor haar een nachtmerrie.

Ze had dit schriftelijk vastgelegd in een wilsverklaring toen ze nog helder was. Daarna had ze haar wens regelmatig herhaald tegenover haar huisarts, met wie ze een nauwe band had. Haar man en kinderen stonden achter het besluit.’

De Jong gaat met dit bericht echter aan de haal. Het is niet de samenleving die het signaal afgeeft dat dementerenden er niet meer echt bij horen. In dit geval was het de dementerende zelf die door de ‘chaos in het hoofd’ er niet meer bij kon en wilde horen. Erbij horen in de samenleving? Als je dement bent, ben je daar echt niet meer toe in staat.

Artsen kunnen het leven meer en meer rekken zonder dat de kwaliteit van leven, zeker in het geval van ouderdom, daar op vooruit gaat. Integendeel, door allerlei medisch vlieg- en kunstwerk kunnen mensen steeds vaker ouder dan honderd worden, maar vraag niet hoe!

Recht op euthanasie is dan een uitkomst om niet in een erbarmelijke en mensonterende situatie terecht te hoeven komen, voor de mens zelf en zijn dierbaren onleefbaar. Een mens hoeft niet ondraaglijk te lijden voordat hij dood gaat. Met ‘chaos in het hoofd’ valt echt niet te leven.

Zie: Dementie

Foto: pd