Het exoterisch of ‘oude, kerkelijke’ christendom houdt de mens niet alleen geboden voor, maar ook dogma’s en leerstellingen waarin mensen moeten geloven. Het esoterisch christendom echter leert de mens de weg naar binnen te gaan. In de afgelopen decennia verloor het exoterisch christendom meer en meer de kracht om mensen te inspireren en bij te staan in hun zoektocht naar antwoorden op de vele levensvragen. Een nieuwe inspiratiebron kan je dan vinden in het oorspronkelijke, eeuwenoude esoterische christendom. Of in zen.
Wat is nu precies het verschil tussen esoterisch en exoterisch? Esoterisch betekent het naar binnen gerichte, in de zin van innerlijk of verborgen, zegt theoloog Hans Stolp. Het tegenovergestelde is ‘exoterisch’, dat het naar buiten gerichte, het uitwendige, het openbare, uitdrukt.
‘Het esoterische of ‘de esoterie’ houdt zich bezig met de waarheid die zich in of achter de uiterlijke verschijnselen bevindt. Want alles wat bestaat heeft niet alleen een uiterlijke, maar ook een innerlijke kant. Dat geldt voor de vormen die we in de natuur vinden, maar ook voor de verschijnselen en gebeurtenissen die zich in het leven van alledag voordoen. Aan al het uiterlijke ligt iets innerlijks, een verborgen waarheid, een reden van bestaan, ten grondslag.’ (Hans Stolp)
Het Boeddhistisch Dagblad stelde onlangs de vraag: ‘Heb je werkelijke interesse in esoterie? Wil je werkelijk er achter komen wie je bent?’ Het geeft als voorbeeld het verschil tussen onze persoonlijkheid en zelfontplooiing waarbij persoonsontwikkeling exoterisch is en zelfontplooiing esoterisch. Je kunt naar binnen door de weg, ‘het pad’, op te gaan, op onderzoek uitgaan om dingen te ontdekken met als leidraad waarheid. In het christendom wordt dit bekering genoemd, je keert je op je schreden terug naar binnen, esoterie. Op dat pad ben je zowel het pad als diegene die het bewandelt. Zeshin van der Plas geeft een lezing, een ‘reisbeschrijving’.
‘Beschouw de lezing maar als om een zwembad heenlopen, en alles wat daar afspeelt goed observeren. Erin springen is een heel ander verhaal.’ (Zeshin van der Plas)
Pak jezelf beet, geloof in jezelf, geloof dat je het kan, geloof in verlichting, zegt Van der Plas in het BD. En doe dit onvoorwaardelijk, neem zelf de volledige verantwoording, zegt hij erbij. Volgens hem ben je namelijk verantwoordelijk, simpelweg omdat je geboren bent.
‘Niet je leraar, je buurman of buurvrouw. Je kunt je pijn niet op de schouders van een ander leggen. Je zult zelf je pijn moeten dragen. Niemand kan voor jouw eten, plassen, of pijn hebben. Jij bent de weg de waarheid en het leven. En… je hoeft het niet te bereiken, het is geen ver verwijderd doel. Het is namelijk: jij bent de weg de waarheid en het leven. Dichterbij kan toch niet. Jij bent hier, het leven is hier en het pad is hier. En toch geloof je niet dat dit voor jou mogelijk is. Wat gebeurt er als je de controle over (jezelf) los laat?’ (Zeshin)
Werkelijk zonder terughouden je leven in de waagschaal leggen, daar heeft Van der Plas het over. Dit is volgens hem wat je tegen komt als je aan zen begint.
‘Maar… Dit kom je ook tegen als je geen zen doet. Tijdens het leven komt iedereen dit tegen. Het verschil is wanneer je zen beoefent, oefen je jezelf om er mee om te kunnen gaan, je eraan over te geven. Zen is een oefening in leven en sterven. Nee, het is niet makkelijk, maar je leven en sterven wordt er interessanter, waardevoller en intenser van.’ (Zeshin)
Zie: Esoterisch en exoterisch
(Zeshin van der Plas: ‘Maar door te luisteren naar reisverhalen kom je niet op de plaats van bestemming.’ Dat geldt eveneens voor dit blog. Niet alleen lezen…) 😉
Website Hans Stolp
Beeld: han-projet.ch
GODENENMENSEN 
…” (Zeshin van der Plas: ‘Maar door te luisteren naar reisverhalen kom je niet op de plaats van bestemming.’ Dat geldt eveneens voor dit blog. Niet alleen lezen…) 😉
Moet nu denken aan het feit dat er zo’n 1350 keer het woordje ‘ga, gaan of gaande’ in de Bijbel staat en zo’n 1650 keer het woordje ‘ doe, doen of doende’. 🙂
Heerlijk en waardevol blog weer en wat goed om dit pareltje van Zeshin van der Plas ( het Boeddhistisch Dagblad lees ik dagelijks. ) hier ter overweging meegeeft.
( Voor wie dat wenst, het Boeddhistisch Dagblad kan je dagelijks ontvangen in je mailbox.)
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi blog!
Twee woorden triggeren tot een reactie.
Zen en waarheid. Waarheid vind ik altijd een lastige.
Het verschil voor mij tussen deze twee is dat je voor waarheid een lidwoord kunt zetten wat dan ook vaak gebeurt en is daardoor meer ‘verdicht’ nog als ik dat zo al kan zeggen
Zen is zen
Tao is tao
Zijn is zijn
Niet meer en niet minder.
Om het wat concreter wat ‘persoonlijker’ te maken vind ik de uitspraak als streven mooi van Shri Nisargadatta Maharaj: Ik Ben Zijn ( is ook de titel van boek)
Los van identificatie van ik ben dit of ik ben dat of ik heb of ik ben of ik ken de waarheid.
Nisargadatta adviseert om jezelf wat vaker te vergeten waarme dan het ego-ikje wordt bedoeld.
En dan is er nog alleen maar Ik Ben Zijn in ‘nu’ en doe of laat wat me te doen staat
Wat is dan waarheid? Is dat dan nog relevant?
Hoe dan ook Ik Ben Zijn…….zelfontpooing etc. is nu eenmaal inherent aan het leven en vaak gehannes of gedoe waartoe we ons moeten leren verhouden.
Hartelijks
Svara
LikeLike
@Svara
Waarheid is heel simpel. Waarheid is dat jij niets bent. Je mag dat ook dé Waarheid noemen.
LikeLike
@Zwerver
Dankjewel
LikeLike
@zwerver
Je bent wel degelijk iets. Je bent een organisch geheel dat ontstaat uit anorganische stoffen, leeft, en dan terugkeert naar organische stoffen.
Wat je met je, tijdelijk, organisch leven doet, bepaal je in, beperkte mate, zelf.
Dat lijkt een zeer materialistische benadering, maar het is juist de uitbouw van je leven die niet materialistisch, maar voor jezelf en de medemens, meer dan materialistisch kan zijn.
LikeLike
@Zwerver
De waarheid bestaat ook al niet.
LikeLike
Svara, ben je werkelijk de “stralende” ? Gezien je zonnetje en je woordbetekenis?
Of ben de “i” vergeten? Ik ken wel Isvara. 😉
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ishvara.
Jan heeft de Duisternis lief en houdt niet zo van bestuurders en het “zijnde” en “ontwikkeling”.
En ik ben het met Jan deze keer eens.
LikeLike
Het zijn, of het niet-zijn: dat is de grote vraag.
LikeLike
@Armand.
Het ‘zijn’ zelf bekijken vanuit een materialistisch standpunt biedt in spirituele zin geen enkel aanknopingspunt. Andere mensen zijn in mijn waarneming ook slechts materie. Materie is slechts een toestand van ’zijn’. Spiritualiteit wil zeggen hoe in mij in geestelijke zin versta men ‘de ander’.
Deze blog gaat over het esoterisch christendom, over het naar binnen gerichte. Naar buiten gericht zie ik alleen maar materie, ook mijn medemens als materie. Naar binnen gericht kan ik mijzelf naar Waarheid leiden. In het naar binnen gerichte, is mijn bewustzijn niet meer gericht op dat wat ik ‘niet-ben’.
Ik vind dit een belangrijke blog voor iedereen die met spiritualiteit bezig is. Exoterisch is eenvoudig: doe je ogen open en je ziet het al. Esoterisch is moeilijker. Daar zie je degene die is: jij! Daar zie je degene die ziet: jij. Esoterie gaat vooral over jezelf. En wie twijfelt er nu of hij er zelf IS?
@Jan
Doe nu eens niet zo dwars, natuurlijk bestaat waarheid. Het is alleen geen waarheid die ik hier kan schrijven en dan weet jij het ook. Het is ook niet mijn waarheid, ik bén waarheid. Een zijnstoestand dus. Het is het mysterie van zijn en niet-zijn wat geen enkele guru je kan uitleggen. Ik kan het je dus ook niet uitleggen en ik ben ook geen guru trouwens.
Lees gewoon nog eens een keer het Nieuwe testament en dan zie je dat het vooral gaat over „ik en de ander”. Ja, nu zit ik pas weer goed op mijn stokpaardje. Geef je zelf weg ten gunste van de ander, al is de ander nog zo’n misdadiger. Dat is eigenlijk alles. Met het weggeven van jezelf zoals Jezus ons geleerd heeft hou je uiteindelijk niets over. Precies zoals Jezus ons heeft voorgeleefd. Uiteindelijk bleef er van Jezus immers NIETS over dan wat levenloze materie. Sterf nu gewoon eens een keer, Jan. Dan kunnen we dit hoofdstuk afsluiten. Immers: wie gestorven is, is niets. Die „is er niet”.
Zolang een mens niet gestorven is duurt het lijden voort. Eenmaal gestorven wordt je een vreemde voor jezelf. Sterf dus voordat je sterft. Jij bent verliefd op de Duisternis en dat is goed. Want alleen in de Duisternis kan de stralende maan opkomende met zijn gloed…..
Amen!
LikeLike
@Zwerver,
Als ik het goed begrijp is het spirituele: “Het resultaat van de fantasie van de mens in de richting van het wel of niet bestaan van niet materiele wezens”.
Mij lijkt het dan het opbouwen van een mythologie. Die mythologie kan dan blijkbaar een christelijke, islamitische, boudhistische… basis hebben.
M.a.w. spiritualiteit ontstaat uit de volkscultuur.
Graag uw reactie als mijn beeld verkeerd is.
@Jan,
Als mijn beeld juist is, bestaat er wel een waarheid op materieel vlak maar niet op spiritueel vlak. Maar dat lijkt mij ook normaal vermits spiritualiteit in de fantasie van de mens ontstaat.
LikeLike
Armand: Als ik het goed begrijp is het spirituele: “Het resultaat van de fantasie van de mens in de richting van het wel of niet bestaan van niet materiële wezens”.
@Armand
Je bent zelf al een niet-materieël wezen: degene die ‘ik’ zegt. Om je heen zijn ook niet-materiële wezens: degene die Armand ‘jij’ noemt.
Maar als je naar de vorm (materie) kijkt, dan kijk je anders dan ik. Als je naar de vorm kijkt, dan zie je jezelf als vorm in de spiegel en zie je de mensen om je heen ook als vorm. Het is niet zo dat ik in een fantasie leef, ik kijk anders. Ik zie dat er een ik-jij relatie is. Oftewel de subject-object relatie. In datzelfde kijken, zie ik ook dat ieder subject (iedere ik) precies eender is gevormd. Jij bent in de kern hetzelfde subject als ik: een waarnemend en denkend mens.
Het probleem met wat ik hierboven schrijf is dat het buiten de vormen (materie) om gaat.
Als je alleen in vormen denkt, dan lijkt het alsof het over gefantaseerde niet-materiële wezens gaat.
Maar ik heb het gewoon over mijzelf en de wezens om me heen.
Dan de mythologie. Een mythe wil zeggen dat je een beeld schept (óók een vorm) waarmee je iets wilt vertellen. Een mythe hoef je dus nooit te geloven. (Geloven is ook al weer een beeld scheppen) Als ik ga geloven dat Jezus historisch bestaan heeft en dat alles letterlijk zo gebeurd is als in het NT, dan ontgaat mij de clou.
Wat de mens kan doen met een mythe is zichzelf spiegelen aan het mythische figuur, Jezus in dit geval. Dat doen we namelijk in het dagelijkse leven ook. Ik spiegel mij liever aan de charmante Obama dan aan de seksistische Trump om maar eens een voorbeeld te geven.
Zo kan ik mij ook spiegelen aan (de mythische) Jezus. Daarbij is de historie van geen enkel belang (exoterie) maar ga je de kant van de esoterie op. Dan schrijf ik dat Jezus ons heeft voorgeleefd. Daarmee bedoel ik niet dat iemand moet geloven dat hij daadwerkelijk geleefd heeft, maar dat je jezelf kan spiegelen aan Jezus. Om een voorbeeld te geven: als iemand jou ónt-kent, dan denk je maar terug aan Petrus die Jezus ónt-kende.
Je ziet: ik haal al veel zaken aan welke zich niet in de vormen bevinden: ik, jij, ik-jij relatie, spiegelen.
Dat is de weg naar de waarheid: in je zelf kijken. Je beeld is dus m.i. foutief, het heeft niks met volkscultuur of fantasie te maken.
P.S. Grappig dat je het woord ‘beeld’ gebruikt. Daarmee geef je zelf ook aan dat je ergens een beeld van hebt: je hebt een voorstelling van iets. En met het woord ‚iets’ geef ik ook al een vorm aan. Daarom is ‘niets’ ook zo moeilijk te begrijpen. Dermate moeilijk is het dat het buiten het vermogen van het intellect ligt. De Waarheid dat „ik niets ben” kan alleen gerealiseerd worden. (Tot stand gebracht) Door de bodem van je bestaan zakken.
P.S.2 Ik gebruikte in mijn reactie aan Jan bewust het woord ‘sterven’. De dierbaren welke ons ontvallen zijn, zijn letterlijk gestorven. Het ontbreken van de vorm (materie) brengt ons soms ondraaglijk lijden en smart. Onze dierbaren zijn-niet als ze dood zijn. In zijn en niet-zijn en sterven/dood zit een belangrijke correlatie. Als mens zijn we totaal gefocust op de wereld van de vormen. Daar ‘zijn’ we in. Maar daarnaast is er een wereld buiten de vormen, daar gaat esoterie eigenlijk over. Onze dierbaren welken niet meer in de wereld van de vormen verkeren, verkeren in de wereld buiten de vormen. En om het nog ingewikkelder te maken: zelf verkeren we ook in de wereld buiten de vormen, we weten het alleen niet. Om het wel te weten is er de weg naar binnen.
LikeLike
@Jan 16 mei 21:59
De naam svara is sinds de 90-er jaren diep met mij verbonden.
Sanskriet is moeilijk letterlijk te vertalen en vaak zijn er meerdere betekenissen.
Ik hou het op ‘dát wat klinkt’. Toen ik mijn blog svaragedichten.wordpress.com begon wilde ik dat niet doen onder mijn geboortenaam en was svara een logische keuze.
Op mijn blog rechts bovenaan in de widget staat iets over ‘stralen’ bij…srene draden….
LikeGeliked door 1 persoon
Svara
Ik had al wat rondgeneusd op je blog: mooi.
LikeLike
@ Paul, Jan, Zwerver en Armand,
Dank en Paul dank voor het kunnen delen op deze plek op jouw blog!
Ik geniet ervan om de discussie te volgen. Mooie bespiegelingen.
Mijn ervaring is dat er vaak misverstanden ontstaan omdat je eigenlijk eerst met elkaar om de tafel zou moeten om helder te krijgen wat er bijv bedoeld wordt met ‘ik’ met ego en met zelf. Spreek je af dat ‘ik’met een kleine letter egogeladen is en ‘Ik ‘ met een hoofdletter daar mentaal bovenuit stijgt. Dat je jezelf even vergeet en je vanuit JeZelf en zo de medemens tegemoet treedt? En zie daar al meteen een probleem. Bij het woord mentaal heb ik het dan over het verstand of over hogere intelligentie? En wat noem je geest?
Zo las ik ergens….doe nou eens niet zo dwars Jan.
Dat vind ik bijv een ik-gerelateerde uitspraak. En zou je een stokpaardje ik of Ik gerelateerd noemen?
Het Ik/Zelf als ontvanger ter inspiratie en het ik als instrument om het iets/het niets tot begrip tot gedachten te vormen en te pogen er woorden aan te geven?
Ik vermoed dat het er om gaat dat we al de verschillende bewustzijnslaagsjes met elkaar dusdanig kunt laten samenwerken dat er een optimale doorstroming is waardoor we goed in ons individuele vel zitten. En daarmee dien je niet alleen JeZelf maar ook de Ander
Vanuit raja yoga ken ik die specifieke doorstroming als Samyama.
En ‘natuurlijk’ ben je iets. Maar ook niets. Maar wat verstaan we dan onder dat iets en niets bezien ieder vanuit onze individuele bagage vanuit ieders individuele perspectief?
Het is de mens eigen om het niet benoembare het ondoorgrondelijke te willen benoemen en te doorgronden.
Mijns inziens niks mis mee als we maar beseffen dat we nog zo weinig en toch al zoveel kennis hebben door de wetenschap maar in ‘spiritueel’ opzicht onwetend zijn en eigenlijk bij elke zin moeten denken….misschien zou het zo kunnen zijn.
En dank voor jullie spiegels 😎
LikeLike
@Svara
Over ’ik’ zijn in het verleden al discussies geweest en ook toen kwamen we er al niet uit.
Dat gaat ook nooit helder worden omdat individualiteit bestaat binnen de droom.
LikeLike
Het ego is dat wat “ik” zegt: een ikzegger. Het is gemaakt door een “ik-maker” Ahamkara.
Het heeft geen essentie in zich, het is voorbijgaand en illusoir.
Het ontstaat in de peutertijd, en sommige mensen hebben er een aantal van: meervoudig persoonlijkheids syndroom. Er zijn steeds andere persoonlijkheden in door dat stelsel gemaakt die dan ik zeggen.
Ik ben de weg de waarheid en het leven, is dus een illusoire weg net zoals tao: de weg die betrouwbaar lijkt maar niet betrouwbaar is. Denk niet dat jij de weg, de waarheid en het leven bent: IK ben dat. In dit geval dus Jan. (En “ik” is dus een tijdelijke illusie.) Na dit leven is er Duisternis. (gaap) heen dualiteit eindelijk rust.
Waarheid bestaat dus niet had ik al gezegd. En voor Zwerver die meniet gelooft verwijs is dan naar: https://www.academia.edu/3661380/Voorbij_het_schone._Over_het_sublieme_bij_Kant_en_Lyotard
bij hoofdstuk 4 lezen op pag 20 ‘de witte terreur van de waarheid’ (brede grijs)
Met een groet aan iedereen ook aan Carla.
(En de Ttrouwe Lezeres natuurlijk, die leest maar en schrijft niet.)
LikeLike
Jan, wat daar staat, daar kan ik niets mee. Dat is niet de waarheid waar ik het over heb. Ik heb het over een gerealiseerde waarheid. In die waarheid transcendeert de mens, waarbij (tegelijkertijd) de vaststelling wordt gedaan dat liefde nergens op gericht is.
LikeLike
@Paul, Jan en Zwerver,
Jan, waarom zou jij Zwerver willen overtuigen? Met het woord geloven komt het bij mij over alsof dat wat jij zegt de waarheid zou zijn.
Ahamkara (her)ken ik vanuit mijn achtergrond als ik-beginsel. Het eerste besef van ik ben (zo je wilt, ‘een individu’). Wanneer er identificatie (meer verdichting) optreedt wordt het besef groter en misschien steeds vanzelfsprekender van: ik ben dit of ik ben dat., ik ben man, vrouw, aardig, lelijk, beter dan, slechter dan, dit is van mij, dat is van mij (mamatva mijnheid), het universum draait om mij, ik, ik, ik, (ahamta ikheid) enz.
Hoe groter de identificatie hoe groter het ego.
Dualiteit is een feit en inherent aan het leven. Het zij zo.
Geloof ik in ‘de theorie’ van ahamkara.(slechts een klein thema binnen raja yoga) Is het waar? Toevallig heb ik me hier enigszins in verdiept en het geeft me als individu een zeker houvast om misschien een tikkeltje te begrijpen van hoe we als mens in elkaar zouden kunnen zitten en hoe we ons verhouden tot het grote mysterie waar veel over is geschreven en gezegd. Het niets, het alles, god, de duisternis, het licht…..
ik, ego, droom, illusie, individueel gekleurde werkelijkheid. Geef het een naam.
Maya: ik zag een touw dat een slang bleek te zijn.
Ik begrijp wat jij Zwerver zegt over realisatie met dat verschil dat ik daar het woord waarheid niet perse aan zou verbinden.
Onvoorwaardelijke liefde IS en in die zin voor mij nergens in het bijzonder op gericht..
Het is een natuurlijke staat van Zijn.
Eerdere discussie hier heb ik niet meegekregen.
Hartelijks
Svara
LikeLike
@Svara
Ik vind het woord ‘waarheid’ op zich niet zo van belang. Ik gebruik het om aan te duiden dat ik ‘niets’ ben. Het is de wijze waarop de mens zich met de goddelijke wereld kan verbinden. Maar ook in die verbinding keert de mens weer terug naar ‘iets’. Hetgeen logisch is, zonder iets kan de droom (is de geestelijke staat van het universum) niet plaats vinden. Er bestaat dus zowel gedeeldheid als ongedeeldheid.
Een permanente staat van egoloosheid is dus ook niet mogelijk. Omdat egoloosheid zou betekenen dat je 24/7 ‘niets’ bent. Als je diverse staten zou willen onderscheiden dan is er de mogelijkheid van individualiteit mét zelfzucht en de mogelijkheid van individualiteit zónder zelfzucht. Daarom ben ik best wel gecharmeerd van het Nieuwe Testament. Wat Jezus feitelijk predikt is het opgeven van de zelfzucht. Waarbij ik wil opmerken dat het verwerven van spirituele kennis óók een vorm van zelfzucht is.
Ik prefereer een vorm van spirituele kennis welke voortkomt uit het toepassen van het doen het niet-doen. Daarbij is het verwerven van kennis geen doel op zich, het pad ontvouwt zich onder je eigen voeten. Geen mens kan louter door bestudering van geschriften een begin van begrijpen krijgen. Ik lees hier in het blog dat Van der Plas zegt dat je geloven moet in verlichting. Dat lijkt mij onzinnig. Dat wekt alleen maar een begeerte op naar verlichting. Doen het niet-doen is juist het tegendeel van ergens naar streven of iets begeren. Of je door het niet-doen tot een staat van verlichting komt is niet van belang.
LikeLike
@Zwerver dank je.
Bij Van der Plas lees ik niet dat je moet geloven in verlichting. Ik lees dit geloven als een liefdevolle optimistische en ook realistische opsteker voor een onvoorwaardelijk en diep vertrouwen. Je hoeft niets te bereiken zoals hij zegt.
Jouw opmerking over begeerte begrijp ik maar dat is weer een ander facet dat op de loer ligt wanneer iemand wat dochmatisch in de leer is.
In 2008 schreef ik.
Doen door niet te doen
Niets moeten
in het doen
is niet
niet doen
Met aandacht dát doen
wat door je heen
geleefd wil worden
in dit moment
maakt doen
door niet te doen
in verstilling
aangenaam doen.
Het was me aangenaam Zwerver. Zijn wij voor nu rond?
Dank Paul.
Hartelijks
Svara
LikeLike
@Svara
We zijn rond, altijd al rond geweest en zullen nooit rond komen.
Het aangename is wederzijds.
Hartelijke groeten.
LikeLike
@Zwerver ciaat
“Jan, wat daar staat, daar kan ik niets mee. Dat is niet de waarheid waar ik het over heb.”
Daarom zond ik het je, omdat je er niets mee kan.
Ik denk dat je dat wel fijn vindt dat niets..
Vele filosofen/wijsgeren zijn gek op deze waarheid. Ze houden zich bezig met de waarheid die niet bestaat en dat aanleiding is tot eindeloze filosofieën en ruzie.
Het feit dat je er niets mee kan, bewijst dat je geen wijsgeer bent.
Je hebt de begeerte achter je gelaten.
Die waarheid waar jij het over hebt snap ik niet, en dat wil ik maar zo houden.
Het is gevaarlijk om het woord waarheid te gebruiken voor waarheid.
Daar staat mijn verstand bij stil.
Groet van Jan
LikeLike
@Svara citaat:
“Jan, waarom zou jij Zwerver willen overtuigen?”
Dat is een misverstandje Svara, Ik ben het altijd met Zwerver oneens. Dat is in het verleden al vaak geconstateerd. En dat weet Zwerver ook wel, en dat zal wel zo blijven.
Het is een spelletje woorden heen en weer schuiven, en dat doen we echt serieus.
Groet van Jan
LikeGeliked door 1 persoon
OMgekeerde Maya: (ik zag geen touw)
-ik zag een gifslang.
-uit de diepste donkere duisternis werd ik klaarwakker, helder en zeer alert.
-pijlsnel gingen mijn gedachten
-het angstzweet brak me uit
-ik wist: een gifslang is supersnel
-maar hier blijven liggen is een zekere dood
-het gif druipt al uit zijn bek
-razendsnel sprong ik zijdelings weg.
-misschien nog 1% kans
-toen zag ik dat de tuinslang bleef liggen
-er veel nog een druppel water uit
-ik voelde mijn hart kloppen
-en blies mijn adem uit
Nu we toch ruzie hebben over DE waarheid.
Dat deed me denken aan maya in het Evangelie der Waarheid van Valentinus.
Zo waren zij onwetend omtrent de Bron: de Diepte en de Stilte; hun Vader, want zij zagen Hem niet en dit werd reden tot angst en verwarring en onzekerheid en twijfel en onenigheid.
Hierdoor kregen vele illusies en ijle waanvoorstellingen vat op hen, alsof ze in diepe slaap verzonken waren, verzeild in boze dromen: ofwel zijn ze zelf op de vlucht ergens heen, of zitten ze anderen achterna en komen daarvan uitgeput terug, of zijn ze klappen aan het uitdelen of krijgen zelf klappen te verduren, of ze tuimelen van grote hoogte neer, of worden omhoog geslingerd door de lucht terwijl ze niet eens vleugels hebben, dan weer lijkt het of iemand hen van kant wil maken hoewel er geen achtervolger te bekennen valt, of zijzelf slachten hun naasten af want zie, ze zijn besmeurd met hun bloed.
Tot het moment dat zij die dit alles doorstaan ontwaken, zien zij het niets, want al de verwarringen waarin zij verkeerden zijn in feite niets, onwerkelijkheid. Net zo is het met hen gesteld die de onwetendheid hebben afgeworpen als de slaap, die ze niet voor werkelijk houden, want evenmin beschouwen ze de gebeurtenissen daarin als werkelijkheden. Integendeel, ze laten die als een droomwereld achter in de nacht.
Groet van Jan
LikeLike
Meester.
Ja leerling,
Meester u bent toch verlicht?
Zeker leerling.
Waarom ben ik dat dan nog niet?
Omdat je nog steeds met alles wat in je is het idee van een zelf omklemd koestert, cultiveert en vasthoudt.
Dus als ik het idee van mijzelf laat vallen dan ben ik verlicht.
Nou,…dat is te zeggen, als je (jezelf) loslaat wie is er dan nog om verlicht te zijn?
———————————-
Het bekende grapje waar de leerling niets mee kan. (Ja dat moet ook juist, hoor ik Jan al zeggen)
Maar daar ‘niets’ niet te vinden is door de leerling en omdat denken dat je ‘niets’ bent ook niks oplost. (denken is altijd een concept en niets als concept wordt niet bedoeld)
De leerling is dus niets(!) wijzer geworden en omdat hij toch in verlichting gelóóft gaat hij googelen:
-Spirituele verlichting is een staat van bewustzijn waarin je de oneindige vreugde en liefde ervaart.
-Spirituele verlichting is haast niet te bevatten als je zelf niet verlicht bent. Het gaat namelijk je verstand te boven. En dat is het hem nou juist. Wanneer je verlicht bent zet je je ‘verstand’, je gedachten, even aan de kant. Je word je bewust van je ware zelf. Van het zogenaamde ‘hogere’ bewustzijn in jezelf. Jouw ware zelf.
-Verlichting is een staat van Zijn waarin je weer volledig in verbinding bent met wie jij werkelijk bent, jouw Zielsessentie.
-Verlichting is doorzien dat het proces van Zelfverwezenlijking (is het Zelf ervaren) oneindig is.
Er is geen eindpunt(!)
Arme leerling. Zijn meester zegt dat er niemand is om verlicht te zijn. Waarom zou de leerling dan zoeken naar verlichting? Googelen helpt ook al niets(!) (Dit zijn 4 willekeurige zoekresultaten)
En aan mij vragen helpt ook al niets! Ik zal de leerling zeggen dat je niet naar verlichting kan streven. Want verlichting is ‘iets’, terwijl verlichting nu juist ‘niets’ is.
Is het een wonder dat niemand weet wat verlichting is? Je wórdt verlicht! Maar door wie dan? Er is geen ‘wie’ als je verlicht wordt. Nou lekker dan….wat een rotonderwerp.
LikeLike
@Zwerver: Misschien is verlichting iets van het verkrijgen van een dieper inzicht in de werkelijkheid wat je je daar dan ook maar bij mag voorstellen.
Of het contact maken met de diepere onbewuste (zeer moeilijk toegankelijke) lagen van je geest, waar volgens de ingewijden zeer veel wijsheid schijnt te huizen.
LikeLike
@Egbert
De geest is een van de meest geheimzinnige plekken. Ieder van ons kan de eigen geest onderzoeken, we hebben er immers allemaal een. Of we zijn er een, dat kan ook nog. Een van de meest verbazingwekkende zaken is dat ik in staat ben beelden te zien met mijn ogen dicht! (Droom) Het opvallende is dat ik de beelden waarneem en dat ik de beelden niet ben.
Ook opvallend is dat de beelden ruimte en tijd scheppen. (Afstand tussen de beelden)
Ook opvallend is dat ik mijzelf niet zie en ook niet kán zien.
Tenzij ik mijzelf schep als beeld.
In waaktoestand kan mijn geest in rust, maar ook actief zijn. Door na te denken kan ik iets scheppen.
Jan heeft twee octrooien op zijn naam staan: hij heeft iets geschapen.
Uit het geheel trek ik meerdere conclusies: mijn geest kan scheppen in zowel droom als waak en dat is activiteit. Mijn geest kan ook in rust zijn, dan neemt mijn geest alleen waar. En er is nog een functie van de geest: het niet-weten. Hoe dat kan weet ik ook al niet. Ik kan alleen constateren dat het niet-weten uit de diepte komt. En dat het verstandig is te luisteren naar het niet-weten.
LikeLike
@Egbert en Zwerver
Boeiend boeiend.
T.a.v. verlichting.
Zwerver je schreef:
‘Spirituele verlichting is haast niet te bevatten als je zelf niet verlicht bent’. (19 mei 2019 at 08:55 )
en
‘Ook opvallend is dat ik mijzelf niet zie en ook niet kán zien’. (22 mei 2019 at 18:54 )
Iemand die verlicht is zal er niet mee te koop lopen of zo benoemen of het wellicht niet eens weten omdat het een Zijnstoestand is die dan wellicht zo geheel eigen is dat het de betreffende persoon niet eens opvalt of niet boeit.
Daarnaast vergelijk ik graag voor beeld en (onmogelijk) begrip, iemand die verlicht is met een gloeilamp.
De gloeilamp straalt, geeft licht. Zelf ziet ie of merkt ie het niet. Hij is gewoon licht. Alleen de ander ziet het licht.
En daarmee bedoel ik niet de aanhangers van mensen die zich zelf als verlicht zien of de zelfbenoemde ‘meesters’.
Wel wil ik hierbij aantekenen dat ik het )ook) niet weet.
LikeLike
@Svara
Heel goed opgemerkt. Een mens kan weet hebben van verlichting, maar er doorgaans geen erg in hebben, omdat het licht meteen weer gekaatst wordt. Zoals de gloeilamp zelf niet ziet dat hij het is die licht geeft. De gloeilamp merkt het alleen bij het opstarten omdat het licht dan nog in zichzelf gekeerd is. (Nergens op gericht)
Deze blog gaat over verlichting. Het voorgaande in aanmerking genomen maakt duidelijk dat iemand die verlicht is dit nooit voor zichzelf kan aan wenden. Als we kijken wat licht doet dan is het continu reflecteren. Het licht van de zon weerkaats in de maan, de maan weerkaatst in het water, enzovoorts.
Dan een stapje terug naar wat we ego(isme) noemen. (Ik noem het liever zelfzucht) Zelfzucht weerkaatst net als het licht. Hebzucht ziet hebzucht, haat ziet haat enzovoorts. Men noemt dat maya, illusie. Maar het is iets wat de mens zelf veroorzaakt, dus zo illusionair is het nu ook weer niet.
Het gaat om het reflecteren. Voor zowel de afgescheiden mens als voor de verlichte mens.
Wat ‘zien’ betreft: ik kan mijzelf niet zien. Omdat ik het zien zelf ben. Wat ik zie zijn altijd reflecties.
Zien is weer wat anders dan waarnemen. Waarnemen is objecten (beelden, vormen) waarnemen.
Zien is heel erg moeilijk te begrijpen of te verwoorden. Vandaar het onderscheid tussen reflecties en objecten.
LikeLike
Quote: [Het verschil is wanneer je zen beoefent, oefen je jezelf om er mee om te kunnen gaan, je eraan over te geven. Zen is een oefening in leven en sterven.]
Bij het beoefenen van oplettendheid (Zen) begin je je op een gegeven moment meer zicht te krijgen op de hectiek in je brein en op welke wijze bepaalde hersenspinsels de neiging hebben zich bijna op compulsieve wijze te blijven herhalen, dit verkregen besef maakt het gemakkelijker om er enigszins afstand van te nemen en dat brengt op zijn beurt weer meer rust in de toko.
LikeLike
Zwerver,
Ik weet niet of ik je goed begrijp met wat je bedoelt in je tweede zin met ……..’omdat het licht meteen weer gekaatst wordt. Zoals de gloeilamp zelf niet ziet dat hij het is die licht geeft.’
Ook het verband met het laatste zinnetje begrijp ik niet.
Dat licht weerkaatst wordt begrijp ik maar licht heeft m.i. meer ‘mogelijkheden’ dan gereflecteerd te worden. Licht kan ook geabsorbeerd worden of processen op gang brengen, geestelijk zowel als fysiek. (zoals bv fotosynthese)
Geestelijk licht dat van (via) een ander uitgaat kan ook in het hart ontvangen worden. Zelfs als je niet kunt begrijpen wat de boodschap van de verlichte meester(s) is, kun je vertoeven in de lichte energie die van hen uit gaat en dat effect ervaren. Dat alleen al kan een mens veranderen.
Licht kan zo allerlei dingen teweegbrengen, ook op ‘fysiek’ niveau. Licht is fascinerend. In mijn ogen.
LikeLike
Ik heb al zo lang geschreven
alsof het licht buiten mij was
en ik half in het donker zat
maar voor me uit te praten,
terwijl ik veel langer al weet
( en dat ik dat niet wou toegeven
doet minder ter zake): ik ben
van binnen in het licht-
en ben het in de kleuren
waarmee het hier op adem komt
en het ogenblik dat ik zie
hoe het danst en golft en straalt
in niet meer wat of wie.
Hans Andreus
LikeLike
Trouwe lezeres, als ik het over licht heb, dan is dat altijd in het hart. Ik kan het licht in mijn eigen hart niet zien omdat ik het direct aan een ander ‘schenk’ (Schenken is geen goed woord omdat ik niet actief weg geef)
Waar je een mooie aanvulling geeft is hier: „Geestelijk licht dat van (via) een ander uitgaat kan ook in het hart ontvangen worden. ”
Dat is zoals je het schrijft. Mensen kunnen dat in elkaar zien en herkennen en dan zie/ervaar je het licht.
In mijn beschouwing ontvangt de mens het licht van de Bron/God of hoe je het maar noemen wilt.
En vervolgens weerkaatst het licht tussen de mensen. Waarbij het afhankelijk is van de situatie wat je ‘terug krijgt’. (Ook geen goed taalgebruik, want men reflecteert, men ontvangt of schenkt niet echt)
Het is ook mogelijk om licht weg te schenken en duisternis te ontvangen. Zo is in mijn optiek de wijze hoe het werkt. De verlichte mens heeft zelf geen voordeel, omdat het niet prettig is om duisternis (duistere gevoelens) te ontvangen. Wel is het fijn om met een ander mens in het licht samen te komen. Dan kan met een volstrekt vreemde zijn, er is immers niets wat ik doe.
Het brengt ook het weten mee dat IEDER mens telt. In de wereld van het licht is geen goed of kwaad. De heilige is niet beter (of slechter) dan de verkrachter/moordenaar.
In mijn voorgaande reactie schreef ik dus dat we het licht vanuit de Bron normaliter niet kunnen zien.
Licht vanuit de Bron kan alleen gezien als het in zichzelf gekeerd is, hetgeen eigenlijk bijna nooit het geval is. Dank voor je aanvulling, die is terecht.
LikeLike
Zwerver,
Nu begrijp ik het beter, dank je. Ik lees je teksten nogal ‘naïef’ of zo, denk ik. Het is voor mij niet altijd gemakkelijk om te weten wat en hoe je eea bedoelt.
‘In mijn beschouwing ontvangt de mens het licht van de Bron/God of hoe je het maar noemen wilt.’ Vandaar mijn ‘(via)’.
Soms is taal inderdaad nogal mager. Zo is er nog een zin waarbij ik niet goed begrijp wat je bedoelt: ‘Licht van de Bron als het in zichzelf gekeerd is’…. Hoe kan licht nu in zichzelf gekeerd zijn? Voor een praktisch georiënteerd mens als ik ben en omdat ik ook gauw in beelden denk is dit even lastig te begrijpen voor mij.
Misschien zou je daar nog iets over willen zeggen.
LikeLike
Trouwe Lezeres,
Ik begrijp zelf ook de Bron/God van het licht niet. Daarom begrijp ik ook niet hoe het in zichzelf gekeerd kan zijn. Intuïtief ben ik van mening dat ik dat ook nooit kan begrijpen. Ik kan begrijpen en ervaren hoe het licht werkt. En ik begrijp hoe dat wat men ‘ego’ noemt werkt. Het werkt beiden zoals gezegd met reflecties.
De wereld zoals wij die kennen is de uitgevouwen toestand. Die is voor de mens begrijpelijk, we leven er in. Het licht wat in zichzelf gekeerd is, is de ingevouwen toestand. In alles wat spiritualiteit betreft stuit ik op ‘iets’ wat onbegrijpelijk is. Als het licht ‘gereflecteerd’ wordt voor de duisternis, dan voel ik een mededogen met mijn medemens welke niet van mijzelf afkomstig is. Ik begrijp dat niet, want het voelt een beetje schizofreen aan. In mij schuilt toch altijd nog wel een beetje oordeel over de ander.
Begrijp je wat ik bedoel? Er is een ervaren mogelijk waar geen woorden voor zijn. Dat noem ik dan maar ongedeeld.
Overigens schrijf ik zelf ook wel eens verwarrend. Onbewust neem ik maar aan dat iedereen dat wel volgen kan. Alsof het vanzelf spreekt dat licht reflecteert. We leven in een wereld van reflecties en daar waar het grondeloos (de diepte) is, daar eindigt het begrijpen. In de diepte komt ook zijn en niet-zijn bij elkaar. De begrippen zijn en niet-zijn kan ik begrijpen, hoe het uit elkaar kan bestaan, kan ik niet begrijpen. Ik heb het zo ervaren, maar ik heb het niet begrepen.
Ik ben een nieuwsgierig mannetje, maar ik heb er ook vrede mee dat er zaken buiten mijn begrijpen liggen. Ook buiten het niet-weten voor de volledigheid.
LikeLike
Zwerver,
Dat ik de Bron van het licht niet (kan) begrijpen, weet ik. Dat van sommige dingen het begrijpen (alleen) in het ervaren ligt opgesloten begrijp ik ook. Waar het me om ging is meer hoe je erop gekomen bent om te schrijven dat het licht ‘in zichzelf gekeerd’ kan zijn. Dus wat jíj ermee bedoelt te zeggen, ik vroeg mij af hoe ik dit ‘beeld’ van ‘de ingevouwen toestand’ beter zou kunnen ‘begrijpen’. Je hebt dit kennelijk op de een of andere manier opgemerkt, gezien, begrepen of gevoeld.
(23 MEI 2019 AT 12:41) ‘Licht vanuit de Bron kan alleen gezien als het in zichzelf gekeerd is, hetgeen eigenlijk bijna nooit het geval is.’ Zoals je het beschrijft doet het me denken aan een soort ervaren paradox. (paradoxen heb ik ervaren en vanuit de ervaring ‘begrepen’, maar kan dat ook niet rationeel duidelijk maken)
Nu hoef ik natuurlijk niet alles te begrijpen wat je zegt en als je hier verder niets over kunt zeggen is me dat natuurlijk ook goed, alleen als ik zo’n zin lees, ben ik gewoon benieuwd naar de betekenis ervan. Vandaar…
Haha, nou ik weet het niet Zwerver, maar om te denken dat iedereen wat je schrijft volgen kan… dat lijkt me een beetje al te optimistisch. Maar ik kan alleen over mezelf spreken en ik volg je meestal wel. In grote lijnen dan. 🙂
LikeLike
Trouwe lezeres,
Ja ik heb dat ooit op enige wijze opgemerkt/ervaren. Hetgeen mij bewust heeft gemaakt van het gegeven dat wij in een ‘gerichte’ wereld leven. Voorbeelden te over: als ik jou zie, dan richt ik mijn waarneming op jou. Als ik van mijn kind hou, dan richt ik ‘mijn’ liefde op haar. Als ik met mijn zaklamp ergens op richt dan wordt er iets zichtbaar.
Iets wat in zichzelf gekeerd is kan je in feite niet waarnemen (waarnemen is richten) Als het toch opgemerkt wordt kan dat uitgelegd worden als een transcendentie. En dat is ook een beetje mijn stokpaardje, de mens die er in slaagt om niets te zijn is in feite zélf in zichzelf gekeerd. Vandaar ook mijn stelling dat egoloosheid nagenoeg niet bestaat. Als mens kan ik niet anders dan in gedeeldheid/gerichtheid mijn dagelijkse gang gaan. Dat is nodig om de ‘droom’ in stand te houden.
De kern van mystiek is om als mens één te worden met God c.q. het Goddelijke. Dat betekent een toestand van ongerichtheid, van niets meer reflecteren. De ‘droom’ (dualiteit) is daar weer strijdig mee, daar zit een soort van spanningsveld in.
LikeLike
Zwerver,
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt. Vermoedelijk is het een kwestie van formuleren of jouw ervaring was anders van aard dan die van mij. Dat ik moeite heb met het begrijpen van het ‘in zichzelf gekeerd zijn’, zal daar mee te maken hebben. Ik zal specifieker zijn: bij mijn transcendente ervaring was er juist géén onderscheid tussen binnen en buiten, tussen in zichzelf en naar buiten gericht. Het was allesomvattend, binnen én buiten, het was een niets-uitgeslotenheid. Het was geen òf òf-‘situatie’. Er was dus inderdaad geen specifieke gerichtheid, maar ik zou het beslist niet als een ‘inzichzelf gekeerdheid’ kunnen benoemen.
Nu ga ik inderdaad weer mijn dagelijkse gang met alles wat daarbij komt kijken, maar wel in/vanuit een onomkeerbaar ander perspectief.
LikeLike
Trouwe Lezeres,
Om mij nader te duiden eerst een stukje (algemene) zelfkennis: In de jaren 80 ontdekte ik de waarnemer (bewustzijn) in mijzelf. De waarnemer is er dus altijd zolang ik bij bewustzijn ben en de waarnemer is ook gekoppeld aan mijn fysieke lichaam. Dat betekent ook dat de waarnemer alles „wat ik bén” waarneemt:
-Ik bén verdrietig.
-ik bén boos.
-ik bén blij.
Je zou kunnen stellen dat de waarnemer in de mens buiten (losstaand van) de gemoedstoestanden in diezelfde mens staat. Terzijde: dat leidt de mens ook op het pad van zelfkennis en eventueel verlichting.
Zoals ik transcendentie heb ervaren, is dat ook iets wat ik bén. Om mijzelf op te geven moest ik door een weg van eenzaamheid en pijn. Dan bén ik niets en tevens bén ik het licht. Maar de waarnemer in mij was aanwezig, ik was immers bij bewustzijn. De waarnemer ben ik als mens, het licht is het goddelijke. Deze kunnen zich verenigen in een tijdelijke toestand door niets te zijn.
Het licht was in zichzelf gekeerd door het Zijn en de waarnemer die ik als mens ben kan nooit dood.
Het is (mijn inziens) de enige mogelijkheid om het licht te zien: door het te zijn!
Sinds die tijd weet ik ook dat zijn (ikke dus) en niet-zijn (alles wat ik niet ben) uit elkaar bestaan.
Met „in zichzelf gekeerd” bedoel ik dus iets wat IS. Het licht IS en ik als mens kan dat alleen waarnemen als ik zelf niets ben. Of -zoals je zelf inbracht- als reflectie van een medemens.
Maar ik zou het tevens alles omvattend kunnen noemen. Ik was immers zelf aanwezig om het gade te slaan.
Wat ik hier beschrijf is ook wat mystiek beoogt. De onvolmaakte mens verenigt zich met het goddelijke. Niet met het doel om als mens volmaakt te worden. Er wordt door mij geen doel gekend. Ik geef mij over aan „dat wat zich voordoet” en loop tegen mijn eigen menselijke beperkingen aan.
Bovenstaande zegt mij ook om niet in God te geloven. Geloven is een gerichtheid, eenwording niet.
Daarnaast is God maar één ding. Het goddelijke uit zich op meerdere wijzen. Mededogen van mij persoonlijk is van een andere aard als het goddelijke mededogen. (Vandaar de schizofrenie, twee werkelijkheden) Ik richt mij niet op het goddelijke mededogen, ik tracht er een mee te worden. Waarbij ik mijn eigen feilbaarheid en onvolmaaktheid in acht neem. Want die mag er óók zijn!
LikeLike
(Vervolg) Verder zeg je: ‘Wat ik hier beschrijf is ook wat mystiek beoogt. De onvolmaakte mens verenigt zich met het goddelijke’.
Bij het woord ‘verenigen’ denk ik al gauw aan twee van elkaar gescheiden dingen, dieren of mensen die samenkomen. Het zich verenigen met het goddelijke is voor mij meer de bewustwording dat je altijd al goddelijk geweest bent, alleen je wíst het niet, je beleefde het niet, je zag het niet….. Als je het ervaart, wéét je dat je een onafscheidelijk ‘deel’ van God bent. Sterker nog: je her-ként het!
Misschien kun je zo het persoonlijk mededogen dan ook zien als een gradatie van het goddelijke mededogen. Het draait volgens mij allemaal om bewustzijn en dat is er ook in ‘gradaties’, om het maar op een menselijke manier uit te drukken.
Ik denk dat ieder mens zijn eigen taal en manier zoekt om HET onder woorden te brengen. Soms helpen jouw teksten eea helderder te krijgen, een andere keer begrijp ik echter niet zo goed wat je bedoelt.
LikeLike
Zwerver:
Je zegt: ‘Je zou kunnen stellen dat de waarnemer in de mens buiten (losstaand van) de gemoedstoestanden in diezelfde mens staat.’ Dat de waarnemer niet beroerd wordt door de gemoedstoestanden van de mens, ervaar ik ook zo. Voor mij is het echter niet precies duidelijk waar de waarnemer ‘staat’. Om er een zekere lokaliteit of tijd aan te verbinden lijkt me zo wie zo al moeilijk, dergelijke zaken spelen zich af buiten het alledaagse rationele domein. Ik zou de neiging hebben om te zeggen: de waarnemer staat tegelijkertijd in en buiten mij. Zou het verder niet zo kunnen zijn dat de waarnemer er wel altijd is maar – omdat ik soms niet bij bewustzijn ben – niet kan vaststellen dát ‘hij’ er is?
Ook op andere gebieden is het voor mij soms niet zo gemakkelijk om te onderscheiden wat binnen en buiten mij is…. Niet dat ik soms denk dat ik een stoel in mijn maag heb, maar soms is het wel erg moeilijk om een scheidslijn aan te leggen. Zo kun je soms gevoelens van een ander of van een dier in jezelf gewaarworden, dat zou je kunnen zien als simultaan voelen. Wat betekent dan lokaliteit? (zie vervolg)
LikeLike
@Trouwe lezeres
Wat waarnemen betreft zijn er volgens mij verschillende levels in ons bewustzijn om als waarnemer het waargenomene waar nemen, gewaar te worden en te verinnerlijken oftewel er ongedeeld mee samen te vallen.
Mijn ervaring is dat hoe meer ik mijn ikje vergeet, in evenwicht ben en los van dualistisch denken ben hoe meer (ik als) de waarnemer het waargenomene wordt en hoe minder onderscheid er wordt ervaren tussen binnen en buiten.
Maar als ik in een zuivere waarneming zit en er wordt hier iets over de schutting gegooid met een knal, reken maar dat mijn ikje als reflex sterker is op dat wat zich voordoet en reageeert. Weg zuivere waarneming. En meteen ligt een oude uidaging op de loer van schrikkenmisschien wel angst.
Maar hoe meer je traint ( bijv. door concentratie en meditatie) om steeds meer als toeschouwer te zien wat er in je hoofd gebeurt, hoe sneller je ook weer bij kunt sturen naar die rol van toeschouwer/waarnemer en acteur tegelijk als eenheid in het dagelijks leven ofewel zo functioneren dat er een vanzelfsprekende doorstroming is en wisselwerking tussen al die verschillende bewustzijnslagen. Dan zit je echt lekker in je vel en gaan de dingen moeiteloos met misschien hier en daar een kort aha (ver-licht ) momentje en hier en daar kukkel ik weer giga op mijn ……
Benieuwd ook naar de reactie van Zwerver weer op jouw vragen.
Hartelijks
ik
die kijkt
en niet ziet
weet niet
dat kijken niet ziet
weet niet
dat de ziener ziet
als ik niet kijk
svara 2009
LikeLike
Svara,
Dank je, leuk gedichtje! En tja… al die waarnemingen en waarnemers…. Hier en elders…
Taal is fascinerend! Het is een heel bijzonder instrument om van alles in uit te drukken. Zowel dichters als wiskundigen gebruiken taal…
Het is ook heel bijzonder om gewaar te worden dat er dingen zijn die je er absoluut niet in kunt uitdrukken. Dingen die je alleen maar kunt voelen, tussen de woorden door of door de woorden heen.
Na dit gezegd te hebben begrijp je nu vast wel hoe lastig het voor mij is om de juiste woorden te vinden om eea in uit te drukken. En aangezien ik geen dichter ben…. 🙂
LikeLike
Svara,
Als het lijkt alsof ik de inhoud van jouw tekst verder negeer, komt dat omdat ik er weinig op te zeggen heb. Ik kan me er wel in vinden.
LikeLike
Trouwe Lezeres, je schrijft: Ik zou de neiging hebben om te zeggen: de waarnemer staat tegelijkertijd in en buiten mij. Zou het verder niet zo kunnen zijn dat de waarnemer er wel altijd is maar – omdat ik soms niet bij bewustzijn ben – niet kan vaststellen dát ‘hij’ er is?
Ook op andere gebieden is het voor mij soms niet zo gemakkelijk om te onderscheiden wat binnen en buiten mij is….
——-
In mijn optiek is de waarnemer gebonden aan het lichaam (verschijningsvorm) wat bewoond wordt. We zijn de waarnemer (bewustzijn). Maar je kan niet zeggen dat je alléén maar de waarnemer bent. Er doen zich allerlei manifestaties voor waarbij de waarnemer samenvalt met hetgeen wordt waargenomen. Dan heb ik het over zaken welke zich in de verschijningsvorm voordoen: boosheid, vrolijk zijn, transcenderende ervaringen.
Binnen en buiten onderscheiden is inderdaad niet zo gemakkelijk. Dat komt omdat de waarnemer stoïcijns is, hij neemt alleen maar waar. Het verwarrende is dat de waarnemer en de verschijningsvorm in ieder mens samenvallen. Het vergt diepgaande contemplatie en ervaringstijd om waarnemer en verschijningsvorm te ontvlechten en toch weer samen te laten vallen.
Als je niet bij bewustzijn bent, dan kun je inderdaad niet vast stellen dát hij er is. Die ervaring doen we op onder narcose, in de droomloze slaap of als we tijdens een ongeluk buiten bewustzijn raken.
Merk op dat tijdens de droomloze slaap onze verschijningsvorm gewoon intact blijft en de lichamelijke functies vanzelf zich handhaven. Bij het opmerken van geluiden (de wekker) is de waarnemer er weer van nooit weggeweest. Omdat de verschijningsvorm in rust was, was de waarnemer er wel, maar hij nam niets waar.
———-
Je schrijft: Zo kun je soms gevoelens van een ander of van een dier in jezelf gewaarworden, dat zou je kunnen zien als simultaan voelen. Wat betekent dan lokaliteit?
———-
Dat betekent dat je via het Akasha veld informatie ontvangt van een andere waarnemingsbron. In mijn beschouwing is iedere waarnemer nauw verbonden met dat veld. Dat betekent tevens dat lokaliteit bestaat: lokaliteit dat is de verschijningsvorm die je bent. De verschijningsvorm maakt het realiseren van de droom waar we allemaal in leven mogelijk. De Bron/God waar we uit ontspringen is non-lokaal, net zoals bewustzijn non-lokaal is. Dat grijpt ook weer terug naar het geestelijke element van God. Het is geest wat beelden en verschijningsvormen produceert. Dat doet de mens zelf ook in de droomslaap.
Het betekent eveneens dat de waarnemer Trouwe Lezeres en de waarnemer Zwerver in de diepste kern gelijk zijn. Namelijk niets. Door onze ervaringen raken we echter bezield. In mijn beschouwing ligt de menselijke bezieling vast in het Akasha veld. In dat veld wordt ‘geweten’.
LikeGeliked door 1 persoon
Trouwe Lezeres, je schrijft: Bij het woord ‘verenigen’ denk ik al gauw aan twee van elkaar gescheiden dingen, dieren of mensen die samenkomen. Het zich verenigen met het goddelijke is voor mij meer de bewustwording dat je altijd al goddelijk geweest bent, alleen je wíst het niet, je beleefde het niet, je zag het niet….. Als je het ervaart, wéét je dat je een onafscheidelijk ‘deel’ van God bent. Sterker nog: je her-ként het!
———
Ik gebruik het woord ‘verenigen’ , maar ik bedoel het toch in een iets andere context dan twee gescheiden wezens die samenkomen. Door het volgen van de weg kunnen we de individualiteit in stand houden en onze aardse natuur en de goddelijke natuur samen laten vallen. Zoals ik eerder schreef: kennelijk is mij dat nog niet ten volle gelukt, anders zou ik geen verschil opmerken met het goddelijk mededogen en mijn individuele mededogen.
Predestinatie bestaat volgens mij niet. Als mens mag ik me zo ontwikkelen als mij zelf goeddunkt. Momenteel til ik niet zo zwaar aan het gegeven dat ik niet volmaakt ben. Ik weet niet eens of ik dat wel na streef. Binnen de droom zijn tegenstellingen noodzakelijk, anders kan de droom niet bestaan. Ik kan wat karma van een ander dragen of overnemen. Daar wordt ik als individu niet beter van.
Ik kan het dus met je eens zijn dat ik een onafscheidelijk deel van God ben, maar wel met inachtneming dat de tegenstellingen complementair zijn aan elkaar. Zo wordt het onvolmaakte toch volmaakt. Goed en kwaad bestaan uit elkaar, ze zijn noodzakelijk om mensen in vrijheid zichzelf te ontwikkelen.
LikeLike
Zwerver (26 MEI 2019 AT 12:40),
Hoewel ik meen te begrijpen wat je zegt, blijft die waarnemerskwestie voor mij een beetje lastig. Naast wat jij zegt is er -ervaren via een heftige gemoedstoestand – ook een ‘waarnemer’ (?) die op de een of andere manier met mij verbonden is en mijn emoties waarneemt maar die daar niet door aangedaan, in betrokken wordt. Die daar dus ook niet mee samenvalt. Nooit, zo heb ik toen begrepen. Het betekende een verruiming en een vreugde voor mij en het is me dus altijd bijgebleven maar ik kan voor dat hele gebeuren niet de juiste woorden vinden omdat het zo ‘on(be)grijpbaar’ is. Of het hetzelfde is wat jij benoemt, weet ik niet. Ik heb de indruk van niet, er was meer ‘afstand’, het was meer op de achtergrond, hoewel dat ook weer niet de juiste woorden zijn…
Het leven is fascinerend!
Zwerver, bedankt voor je woorden en verheldering, ook voor je reactie van 26 MEI 2019 AT 12:55. Verder heb ik er niets over op te merken of te vragen.
LikeLike
@Trouwe Lezeres
26 mei 2019 at 11:42
Ik voel me geen dichter :-), maar als vanzelf wordt vaak dát wat er al dan niet in mij beweegt en (on) bewust ervaren wordt in woorden verdicht. Vaak dringt pas later tot me door wat ik geschreven heb.
Het is dan net of ik iets lees van een ander maar me er wel heel sterk mee verbonden voel. Ik ben er als persoon los van.
Het is alsof ‘mijn eigen materiaal’ bestudeer. Beetje gek geformuleerd misschien.
Ook wordt wat ik lees op gebied van ‘esoterie’ of andere inspiratiebronnen regelmatig verdicht in de vorm van haiku’s om tot de kern te komen die voor mij op dat moment ‘behapbaar’ is/wordt . Dat ik het een plekje kan geven en het niet in mijn hoofd blijft zitten. Zoiets:-)
(26 mei 2019 at 12:23 )
Op geen enkele wijze voel ik me hier op dit blog (waar we te gast zijn bij Paul) genegeerd door wie dan ook!
Dank je voor de aandacht!
LikeLike
Trouwe lezeres, het is mij inderdaad mogelijk gebleken om emoties e.d. tot object van waarneming te maken. A.h.w. in te brengen in de subject/object splitsing. Maar begrijp dat niet als een van te voren bedachte actie. Zonder het intuïtieve niet-weten was ik daar niet toe in staat geweest.
Bedankt voor de wisseling, het helpt mij ook in het zoeken naar de juiste woorden, hetgeen weer resulteert in een mentaal begrijpen. En door het mentale begrijpen blijft de fascinatie in stand. Het gaat immers over jij/ik/wij/ons zelf.
Een liefdevolle groet.
LikeLike
Svara, mooi materiaal wat je verzamelt. Ik begrijp uit je woorden dat je je intuïtieve ik het werk laat doen? Een leuke methode, ik ken iemand die dat ook ooit deed;-) Ik heb het alleen niet (bijna niks) bewaard. Geeft niet, het net is immers niet meer nodig als de vis is gevangen.
Misschien nog een leuke tip voor jou of iemand die dit leest. Als iets je bezig houdt, dan kan je je voor het slapen gaan je er nog even in verdiepen. Best mogelijk dat je intuïtieve ik er in de slaap mee aan het werk gaat. Het is uiteraard niet voor piekerende mensen, ik wil niemand slapeloze nachten bezorgen.
LikeLike
@ Zwerver
Leuk, subtiel opmerkzaam detail…. ‘het net is immers niet meer nodig als de vis is gevangen’.
Dank ook.
LikeLike
Kijk ik een dag of vier, vijf niet… is alles hier opeens volgeschreven over licht verlichting Trouwe Lezeres (TL) die opeens niet alleen leest maar ook als TL licht geeft.
Ik zal eens kijken of ik uit mijn herinnering van ongeveer 30-40 jaar geleden een gedichtje kan herschrijven:
Oh, mijn Duisternis, ik heb u lief.
Ik sluip door u heen gelijk een dief.
Och, als de zon eens zou gaan schijnen
Ik zou lijden verschrikkelijke pijnen.
LikeLike
Zwerver,
Bij mij was het ook een spontaan moment. Misschien hebben we het over eenzelfde soort gebeuren, misschien niet. Dat is in het geheel gezien ook niet zo belangrijk natuurlijk.
Ook een liefdevolle groet voor jou!
LikeLike
Tja Jan….,
Gelukkig zul jij als geen ander begrijpen dat ik als TL slechts een menselijke uitvinding van het licht ben. 🙂
LikeLike
TL en het licht scheen in de Duisternis.
En de Duisternis heeft het niet gegrepen.
(vrij naar het evangelie van Jan -Johannes- )
Het licht scheen in de Duisternis.
En de Duisternis heeft het niet gegrepen.
De Duisternis is als tao; het water dat de laagste plaats zoekt.
En het doet niet om te doen: woe wei.
Derhalve blijft het licht onaangetast door de Duisternis.
Het licht blijft licht in zichzelf.
Het licht verlicht dus niets.
Daardoor blijft de Duisternis bestaan.
===========eenheid in verscheidenheid.
Het licht schijnt in de Duisternis.
En de Duisternis grijpt begerig het licht.
De Duisternis wil “verlichting”
Ze doet om te doen: lage wijsheid zegt Lao Tsz
Er ontstaat “verlichting”.
Echter,
Wie zich in het licht stelt, schittert niet
Er treedt vermenging op van Duisternis en Licht.
Een regenboog ontstaat..
Het is een prachtig gezicht: al de kleuren van de regenboog.
Maar het is allemaal schijn.
Niemand kan het goud vinden aan het einde van de regenboog.
===========dualiteit in eenheid.
Daarom verlang ik naar de diepste duisterste Duisternis:
de essentie van het licht.
Dus ik schakel de TL uit en ga slapen.
LikeLike
@Jan
Mooi!
LikeLike
Jan,
Je hebt uiterst indrukwekkende transcendente ervaringen gehad in duisternis. Ik heb begrepen dat je het Thuiskomen ervaren hebt via de duisternis. Ervaar je het zo dat de duisternis jouw bijzondere ervaring gefaciliteerd heeft?
Vermoedelijk weet je wel dat ik meer geniet van en in het licht. Behalve ’s nachts, dan vind ik het heerlijk dat het – gedurende een zekere tijd – donker is.
Maar de duisternis is nooit absolute duisternis voor mij, ik kan de absolute duisternis niet eens waarnemen want zelfs als ik (ook in het donker) mijn ogen sluit, zie ik altijd (een vorm van) licht…
LikeLike
Trouwe Lezeres.
Je stelt moeilijke vragen. Ik weet het niet.
Als ik me ogen dichtdoe, is het donder, duister. Ik kan me ook geen beeld voor de geest halen. Na korte tijd slaap ik dan, of het in de trein is of op een feestje. Bij het autorijden moet ik me bewust wakker houden.
Ik kan me niet voorstellen dat het Duister iets kan faciliteren: misschien wel, maar waarschijnlijk niet.
De Duisternis is niks. En uit dat niks, kan alles tevoorschijn komen.
Ik zie het al nul. En af en toe ontstaat uit die nul een puls één en een min één. Samen zijn ze altijd nul. Dus er gebeurt eigenlijk in essentie niks. De eenheid van nul is gespleten in twee delen.
Zoals in de tao teh tsjing staat: tao baarde één (dat noem ik dan die “ene”nul) en de één baarde twee. (dus de nul wordt +1 en -1) dat noem ik dan de heilige drieenheid. (heel eenheid in dualiteit) Dat is dan een bewust iets geworden: object en subject. En dan drie baarde de tienduizend dingen.
Komt was esoterich over, maar ja.
Ik meen dan dat in de Diepe Duisternis geen bewustzijn en teven geen onbewustzijn is. Het is gewoon niks en alles in potentie buiten de tijd. Daarom meen ik dat de Duisternis geen intentie heeft.
Maar ik acht het ook geen toeval, omdat dat een begrip is dat in de tijd thuis hoort (eerst niks, dan toeval en dan iets) Maar ook niet gewild, dat is ook een tijdsbegrip. De Duisternis is niks en je kan er alles uithalen door niks te doen en te wachten tot de tijd rijp is en er iets uitvalt. (met zijn tegendeel)
Ik houd maar op, ik kom er toch niet uit. Wat ik wel weet is dat ik een gevoel van diepe heimwee had bij het terugkomen in het hier en nu, naar die gelukzalige Duisternis. En wat heel erg vreemd is: dat ik spijt had dat ik de “nul” had verbroken: ik wilde iets in die Duisternis. Ik wilde de toekomst zien van mijn menselijk leven. Maar dat kan niet, omdat ik er daar niet was. Een vriend zei me: je was in het veld van alle mogelijkheden. Wanneer je dan iets wil, lig je er meteen uit, want dan beperk je je.
Dus ik wilde iets, maar ik was er niet. Dan moet het een andere ik zijn dan ik.
Sorry, ik weet het niet. groetjes aan het licht TL
LikeLike
Jan,
Dank je zeer voor je verhaal over deze ervaring. Ik kan het alleen maar op me in laten werken.
Niks dat alles is en daarin Thuiskomen….
LikeLike
Jan, als ik je zo lees dan ben ‘jij’ ergens geweest waar meer mensen zijn geweest.
Maar ‘ik’ kan er niet zijn geweest, want daar is geen ‘ik’
Er zijn mystici geweest die de rest van hun leven mediterend doorbrachten in dat Godsverlangen/heimwee.
Maar als je vrouw en kinderen hebt is dat geen optie.
En als je terugkomt uit dat wat jij Duisternis noemt en wat ik God noem, dan ben je erg bewust(!) van alles wat duaal is. De droefenis die de dualiteit opwekt houdt het (Gods)verlangen/heimwee en daarmee ook het verlangen naar de dood (dáár is God) in stand en dat is ook weer geen leven.
Het pad verschijnt onder mijn voeten, voorgaande vertelde mij dat ik dien te leven in de wereld van subjecten en objecten. Hier op aarde ben ik het waarnemend subject in een wereld van objecten. Mijn verlangen naar wat dan ook voert mij buiten mijn wil om weer terug naar afgescheidenheid. Dus ik ga maar gewoon door met waarnemen van objecten, dat is mijn taak hier. Het verlangen neem ik als waarneemobject en zo verenig ik dat weer in mijzelf.
Maar misschien heb jij het wel over iets geheel anders? Hoe kunnen we iets wisselen over iets wat niet gekend kan worden? Waarmee ik ook al weer een onwaarheid schrijf: want ik ken het wel. Namelijk middels het niet-kennen.
En zo sjokt deze oude Zwerver over des Heren’s wegen. En lees ik nog maar weer een stukje in de bijbel: Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.
Het leuke van dualiteit is dat het ook non dualiteit is. Zaken die alleen het hart-hoofd kan begrijpen, niet het denk-hoofd.
Genoeg gekletst, ik ga nog maar eens wat in de hemel rondvaren. Dat is minder vermoeiend dan dat gesjok over des Heren’s wegen.
LikeLike
Zwerver en andere belangstellenden.
Ik reageerde op Trouwe Lezeres op grond van informatie die hier niet is gegeven maar aan de orde gekomen is op een andere site. (van Jan-Auke Riemersma, dr filosoof en leraar filosofie)
Om even de informatie-achterstand weg te werken. Het ging over een semantisch/logische paradox. Volgens Jan-Auke kan een contradictie niet bestaan. Volgens mij kan die alleen maar niet in de propositie logica en in de daarvan afgeleide logica’s bestaan. Hij bestaat dus in het echt wel!!! In bijvoorbeeld het sunyata of de “volle-leegte”. Daarom geef ik een voorbeeld: mystieke ervaringen.
Hier is een copie van die site over mystieke ervaringen. Zonder dat ik gezegd heb dat ik die zelf heb gehad. Maar iedereen neemt vanaf dat moment aan dat het werkelijk zo is. Dat komt omdat ik op t eind een soort hint geef die zo uitgelegd zou kunnen worden.
kopie:
Het gaat eigenlijk om de ervaring die onaangekondigd, plotseling, heftig, meer reeël overkomt dan de gewone daaglijkse ervaringen, onbegrijpelijk en op geen enkele manier te duiden is.
De ervaring van de leegte is zo heftig dat alle sensorische input van uiterlijke fenomenen compleet wordt weggedrukt. De wereld verdwijnt voor je ogen in het niets, een bodemloze put zonder houvast. Er zijn ook andersoortige ervaringen: dat alles doorzichtig wordt en de stof uit Liefde is opgebouwd. Of je neemt bijvoorbeeld waar dat er in die leegte iets zweeft en stilstaat en tegelijk beweegt. Er is geen “ik” meer, enkel waarnemendheid.
Dat is waarvan ik later zeg, dat het subject van zijn identificatie (zijn ik) wordt losgemaakt en gaat samenvallen met het object. Zelfs een volledige “black-out” kan optreden, staande met het lichaam zonder om te vallen. Dan is niet alleen het “ik” weg, maar zelfs de waarnemendheid: duistenis: black out. Als je dan terugkomt uit die “black-out” heb je een enorm diep heimwee naar die (niet te herinneren) blackness/nietsheid en de gelukzaligheid die je nog net kan capteren op het moment van “terugkomen” uit die duisternis in het hier en nu. Dan heb je de indruk dat je eigenlijk niet in het “hier en nu” thuishoort, maar in de Duisternis.
Waar het omgaat is het begeleidende gevoel van volmaaktheid, en derhalve vredevolle doelloosheid: waarom iets willen al alles toch reeds volmaakt is?
Maar ik heb begrepen dat velen het een verschrikkelijk angstwekkende ervaring vinden,
LikeLike
@Jan.
Sorry voor het misverstand. Ik veronderstelde inderdaad dat je zelf die ervaring had gehad.
Waar ik op doel daar is geen waarnemendheid ook meer. Het is immers ‘ik’ die waarneemt.
LikeLike
Zwerver, dat ontken ik ook niet.
In ieder geval is er één aspect in dat verhaal dat ik niet zelf heb ervaren.
En ik heb het vaag voorgesteld zonder details.
Ik ben zo vaag en voorzichtig omdat taal in ieder geval misverstanden geeft.
In die andere site zijn er gasten die nogal persoonlijk en ruw worden.
En de pest hebben aan mystiek, ze houden meer van logica.
Ik heb op deze site al meer info gegeven. Speculatie over : subject en het ego als “ik”, maar dat is onzeker. Het zorgt voor verwarring.
Sorry T.L. als ik het onduidelijker heb gemaakt
Hoe kan je aan iets waar je geen herinnering aan hebt toch wat van zeggen?
Het is slechts gebaseerd op restanten gevoelens die daarna worden geobjectiveerd en dus meer of minder onecht worden en multiinterpretabel.
Wat ik er van kan zeggen, is dat bij het terugkomen uit het zwarte niets, waar ik wel was(?) of niet(?) was of beide(?) of helemaal niet(?)… wel gevoelens had van spijt dat ik eruit kwam door mijn eigen schuld en resten van gelukzaligheid voelde, en terug wilde omdat ik dat ik miste, alsof ik daar thuis hoorde. Voor ik erin ging en na ik eruit kwam reisde ik door een pikdonkere vertikale schacht zonder gevoelend van versnellingskrachten alsof je in een lifcabine stond zonder wanden die met constante snelheid in het begin naar beneden ging en daarna omhoog en dat wist ik omdat ik de structuur van pikzwarte wanden in het donker toch kon zien bewegen (terwijl je dus normaal in het donker niets ziet)
Wat dit met de weg de waarheid en het leven te maken heeft mag iedereen zelf weten, maar het heeft niks te maken met de praatjes van de heer Stolp. En met verlichting: eerder met de dood, waar je niet meer bent. (of wel) maar dat laatste maakt niet uit.
Prediker zegt: En dat het stof wederom tot aarde keert, zoals het geweest is; en de geest weder tot God keert, Die hem gegeven heeft. IJdelheid der ijdelheden, zegt de prediker; het is allemaal gebakken lucht. Dus als pantheïst maakt het niets uit alles wordt steeds opnieuw gerecycle-d.
LikeLike
@Jan
Op die andere site kom ik niet. Ik heb er wel eens gelezen naar logica is aan mij niet besteedt.
Je kunt het niet tegelijkertijd over én mystiek én logica hebben. Ik waardeer het blog van Paul en je ziet mij ook alleen reageren op onderwerpen welke een raakvlak hebben met mystiek. Esoterie, de weg naar binnen, dát spreekt mij aan. En die weg is helemaal niet logisch, maar ook geschreven woorden helpen mij/ons verder. (Mag iedereen voor zichzelf uitmaken natuurlijk)
Je schrijft: Hoe kan je aan iets waar je geen herinnering aan hebt toch wat van zeggen?
Het is slechts gebaseerd op restanten gevoelens die daarna worden geobjectiveerd en dus meer of minder onecht worden en multi-interpretabel.
Er zijn 5 bewustzijnstoestanden, waarvan de laatste geen bewustzijnstoestand is. Naast waak, droom en droomloze slaap is er Turiya wat een staat van zuiver bewustzijn is. In de 5e is er ook geen waarnemendheid meer. Jij lijkt dat te beschrijven. De gevoelens welke men naderhand heeft komen voort uit het ervaren van dualiteit. Uiteraard objectiveer die weer, want anders zou je leven onleefbaar worden.
Wat hieruit geleerd kan worden (maar dat is slechts mijn opinie) is dat er iets ‘hogers’ is dan de subject/object relatie. Dat beschrijf jij ook: geen bewustzijn maar ook geen onbewustzijn. Ik noem het alleen geen Duisternis, omdat ik weet dat dáár de Bron van het licht zich bevindt. Ik ben maar een sterveling die niet meer doet dan een beetje dat licht reflecteren.
Enfin, zo neemt de discussie toch weer een leuke wending.
Met vriendelijke groet.
LikeLike
@ Jan en Zwerver
Ik lees jullie met plezier. Wat grappig is, is dat ik me er al lezend op betrap dat ik jullie haast niet uit elkaar kan houden. Ik lees bij jullie voelend vanuit de sfeer van herkenning. Ook herken ik bij beiden begrippen waarvan ik de ‘esoterische’ klok heb horen luiden zal ik maar zeggen. Want wat weet ik en in hoeverre zijn ‘mijn’ ervaringen of realisaties, verdichte spinsels en ontstaan vanuit een diep (onbewust) persoonlijk verlangen naar eenheid?
De verschillen zijn er volgens mij slechts door de taal om het onbenoembare, of het nou duister of licht is (verdicht tot een persoonlijk ervaren), handen en voeten te geven.
Zijn er echt zoveel verschillen tussen jullie realisaties van dat wat jullie in de dualiteit bediscussiëren?
Kan ik jullie daarom zo moeilijk uit elkaar houden? Hebben jullie het niet juist over datgene dat het verschil te boven gaat? En dat ik slechts die overeenkomsten voelend lees en herken?
Het samenbrengen van logica en mystiek is volgens mij juist een mooie uitdaging in deze (duale) wereld om de verschillende bewustzijnsniveaus meer op elkaar af te stemmen ook al kan logica en mystiek in mijn optiek nooit samenvallen tot één. (Het blijven twee kanten van de medaille).
hartelijks
svara
LikeLike
Svara, soms kan ik Jan en mijzelf ook niet uit elkaar houden. Jan is intelligenter dan ik en Jan is theosofisch beter geschoold dan ik. Ik wist tot voor een jaar of 10 geleden nauwelijks iets van taoïsme, hermetische wijsheid, manicheïsme of soefisme, laat staan mystiek. Dat geeft aan dat ik gedreven ben. Dat is gelegen aan de innerlijke leer welke ik al tientallen jaren volg. Ik heb het alleen nooit in verband gebracht met religie. Ik beschouw mijzelf dan ook nog steeds als een ongelovige.
Je schrijft: Zijn er echt zoveel verschillen tussen jullie realisaties van dat wat jullie in de dualiteit bediscussiëren?
Er zijn altijd vele wegen welke naar Rome leiden, duizenden manieren om de grond te kussen.
Ik kijk niet naar wat persoonlijk is (de weg tót) maar naar dat wat universeel is. Bijvoorbeeld: iedereen is een subject wat objecten waar neemt. Het is m.i. van het hoogste belang te zien dat alleen al door het waarnemen zélf er een scheiding ontstaat. We zijn allemaal gescheiden van onze waarnemingen. Is die stap eenmaal gezet, dan opent de geest zich vanzelf.
Je schrijft over bewustzijnsniveau’s. Mijn visie daarop is dat bewustzijn onveranderlijk is, maar dat ik als subject bepaalde niveau’s kan bereiken. (Pas op, niveau’s suggereert hoger/lager en dat is er in werkelijkheid niet) Het bewustzijn van mijn hond is niet wezenlijk anders dan die van mij. Maar ik heb kennis van goed en kwaad: ik ben ook een denksubject. Mijn hond doet niet aan denken of ontwikkelen, die reageert gewoon naar zijn aard.
Dat vind ik het leuke van mystiek. Iedereen denkt dat mystiek heel hoogstaand en verheven is en dat al die mystici en guru’s ergens daar heel boven in de lucht zweven. In werkelijkheid snapt mijn hond er meer van dan ik. Ik probeer slechts diegene te worden waarvan de hond ‘denkt’ dat ik ben. Hij denkt natuurlijk niet, maar voor hem is ons beider aanwezigheid al genoeg. Van een hond kun je al veel leren;-)
LikeLike
Zwerver,
Je zou vast erg kunnen genieten van de wijsheden die beschreven staan in het boekje: Bent u net zo gelukkig als uw hond? van Alan Cohen.
LikeLike
Een leuke tip, Trouwe Lezeres, als ik de samenvatting zo lees.
Dieren zijn heerlijk ongecompliceerd. Kennis van goed en kwaad is een zware last;-)
LikeLike
@ Zwerver en degenen die meelezen.
Er zijn vele wegen ja. En het woord bewustzijnsniveaus is niet goed gekozen. Dank je.
Vaak spreek ik van ‘lagen’ en ook dat is al beperkt. Hoog, laag, diep…..bewustzijn is overal en is in essentie ook m.i onveranderlijk maar waarin voortdurend ‘schommelingen’ en veranderingen plaatsvinden vanaf het moment dat er sprake is van dualiteit.
In ons leven, dus altijd.
Denk daarbij aan de dynamiek van yin en yang. Niets kan daaraan ontsnappen. Weet niet of je bekend bent met begrippen als rajas-tamas en sattva. Dynamiek zoals yin yang. Kort door de bocht; rajas activiteit/uitdijing – tamas passiviteit/samentrekkend, verdichting – sattva evenwicht tussen deze twee.
N.a.v wat je schrijft en denksubject noemt.
Voorbeeldje t.a.v. bewustzijn en denken (manas). Piekeren is doorgaans een éénpuntig gerichte energie. Je kunt dan zeggen dat jouw denk’vermogen’ in tamas staat verkeert. Wanneer in je bol een koortsachtige mentale activiteit plaatsvindt, van de hak op de tak, onrust, dan is er sprake van rajas. Sattva in dit voorbeeld wanneer het denken in evenwicht is.
Gewoon, het doet wat het moet doen, je vergeet dat je denkt, het gaat vanzelfsprekend.Het denken doet zijn werk waarvoor het is ingehuurd.
Maar Is er bijv. ineens een ‘aha’ ervaring tussendoor dat kan dat een oplichting van Buddhi zijn (dat vergeet je nooit meer) en voor die ‘aha’ dáár is dan de uitdijende dynamiek van rajas voor nodig om dat te bewerkstelligen.
Gaat je ego dan echter weer op de loop met die fijne ‘aha’ zo van lekker ik, dan kak je weer in en die dynamiek is tamas van aard. Voortdurend fluctueert die energie.
Zelfs in diepe langdurige meditaties en verschillende samadhi’s zijn deze verschillende hoedanigheden te ‘ervaren’, hoe subtiel ook. Allemaal persoonlijk maar steeds een ander ‘dieper’, stiller laagje. En altijd nog dualiteit.
Maar wel steeds meer sattva en ook andere realisaties. En dan kom je zowel licht als duisternis tegen in ‘niemandsland’
Wat je moet leren op school, dat stampen in je hoofd (manas werking) wanneer dat als ballast wordt ervaren dan zal het meeste vergeten worden maar wat je als ‘aha’ hebt opgepakt (net zoals ik begrijp uit jouw leerschool de laatste 10 jaar). dan vergeet je dat nooit meer. Misschien zakt het een tijdje weg maar dan oeps, op het juiste moment is het daar.
Dat is Buddhi werking. En dan kan dat weer op een ‘dieper’ laagje verinnerlijkt worden wil je er mee samenvallen en datgene worden om het te zijn. En nog steeds is er dualiteit.
Tot slot nog een voorbeeldje t.a.v. liefde. onvoorwaardelijke liefde is sattvisch van aard. rajas en tamas stellen voorwaarden gerelateerd weer naar hun aard. mijnheid en ikheid.
Voorbeeldjes zijn altijd lastig en voor mij zeker op papier. Het vraagt meer nuancering want het komt heel precies.
Hoop dat ik in grote lijnen te volgen ben 🙂
Hartelijks weer en een aangenaam zonnige dag gewenst
Paul jij ook 🙂
svara
LikeGeliked door 1 persoon
Svara, in grote lijnen kan ik je zeker wel volgen. Ik gebruik alleen andere termen omdat ik de autodidactische weg gevolgd heb. Buddhi bijvoorbeeld noem ik de intuïtieve geest. Daar kan je mee leren werken en deze helpt je verder op je pad. (De intuïtieve geest kan ik ook weer uitgebreid specificeren, maar dat ter zijde. Ik noem het ook wel het niet-weten of het weten buiten het weten)
Belangrijk voor mij is geweest -naar het vermogen zoeken- om alles tot object van waarneming te maken. Dat verandert de geest, het maakt de geest kalm, rustig,stoïcijns. Je neemt je eigen boosheid waar, je neemt je eigen verdriet waar, je neemt je medemens waar die ’slechte’ dingen met je voor heeft. Dat maakt een einde aan de piekergeest. Welke inderdaad een puntig gerichte energie schept.
Wat mij betreft is het (het object tot waarneming maken) iets wat je je zelf kan aanleren en wat de focus naar de subject/object relatie schept. Wat weer direct gerelateerd is aan dat wat men ego placht te nomen. Op dat punt ben ik een beetje wars van de diverse spirituele richtingen. Ik zie veel ego-ontkenning en zelfs het benoemen van ego tot vijand. Vooral dat laatste is hilarisch.
Ik zie ego en liefde (laat dat onvoorwaardelijke maar weg) als twee tegengestelden welke te verenigen zijn. Ego=eigen belang, liefde =geen enkel belang. Ego is heel erg gemakkelijk te bevestigen via de subject/object relatie welke ‘ik’ schept. Over liefde kan alleen in ontkennende termen gesproken worden.
Resumerend kan ik stellen dat er op geestelijk gebied allerlei wetmatigheden aan de orde zijn:
-Polariteit: ik kan de berg niet zonder het dal denken. Yin en Yang welke eeuwigdurend in beweging zijn, hetgeen leidt tot:
-Ritme: Eeuwigdurende beweging wil niet zeggen dat er niets tot stand komt. In het ritme van eb en vloed komen en gaan de dingen, waarbij er telkens nieuwe elementen worden toegevoegd. Maar hé, let op! In de eb en vloed beweging is er in beide bewegingen een ‘neutraal-stand’. Iets wat neutraal is, is niets! Dat kan gezocht worden door de mens. Juist omdat het niet bepaalt kan worden kun je het bepalen. Het niets is een afspiegeling van de tijdloze God (je mag ook Tao zeggen.):
-Spiegeling/correspondentie: alles correspondeert, alles spiegelt zich aan elkaar. Ik kan mij in geestelijke zin spiegelen aan mensen om mij heen. Spiegel ik mij aan de juiste mensen dan werk ik aan mij zelf, spiegel ik mij aan de verkeerde mensen, dan kies ik foute vrienden;-) De mens kan zich dusdanig ontwikkelen dat hij zich gaat spiegelen aan de Beminde. (Je mag ook God, Allah of Tao zeggen) De Beminde kan niet gezien worden omdat hij het zien zélf is. Je neemt dan in geestelijke zin plaats achter de ogen van ‘iemand’ die je niet kan zien.
Vergeet ik voor het gemak nog even oorzaak en gevolg. Maar het spreekt voor zich dat wie zich op ‘het pad’ begeeft, oorzaak en gevolg achter zich laat. Om er later achter te komen dat men het karma van anderen op zich kan nemen en zo constateert dat men niks is opgeschoten.
Verder is het geestelijke al-omvattend, dus ook je fysieke lichaam. In de ontdekkingstocht kunnen ook de belangrijkste chakra’s gevonden worden. De chakra waarmee men met de goddelijke liefde en het goddelijk licht is verbonden bevindt zich bij het sternum. De tweede belangrijke chakra bevindt zich boven de geslachtsdelen welke de seksuele liefde tussen man en vrouw mogelijk maken. En welke energetisch aan te sturen is met het tot object maken van de seksuele energie.
Tot zo ver maar weer eens, als ik echt op mijn praatstoel zit dan zit ik hier morgen nog te tikken.
Gewoon leuk die ontdekkingstocht in je zelf!
Een hartelijke groet.
LikeGeliked door 1 persoon
@Zwerver
Dank je voor het delen.
Uit de Tau-Te Tjing: je kunt iets een naam geven, vast staan de termen niet.
Fijne zondag gewenst.
Svara
LikeGeliked door 2 people