‘Misschien moeten we er als theologen mee ophouden! Misschien heeft de koningin der wetenschappen zichzelf opgeheven door – zij het niet zonder tegenzin – de weg naar de wetenschappen open te leggen.’ Dit zegt systematisch theoloog Josh de Keijzer in zijn essay op de site The End of God. Theologie moet in deze tijd radicaal publiekelijk worden, radicaal seculair en radicaal marginaal. ‘Theologie is niet bedoeld voor de Kerk maar voor de wereld’.
‘Gelet op de huidige situatie is het misschien nodig te stellen dat de theoloog haar arbeid moet verrichten etsi ecclesia non daretur (d.w.z. alsof er geen Kerk is). Maar als de theoloog dan een eenzame roepende is in de woestijn dan is daar het begin, misschien, van een nieuwe Kerk. Het is op deze manier van binnenstebuiten gekeerd zijn dat theologie radicaal publiekelijk moet worden én radicaal seculair én radicaal marginaal.’
De Keijzer stelt dat het niet de bedoeling van theologie is om zich te verhullen met een dekmantel van wazigheid of een web van rituelen, maar om te communiceren.
‘Theologie mag zich dan in een crisis bevinden, ontworteld zijn, academisch in het nauw zijn, maar er is nog steeds een doorgaande bezinning op de boodschap en betekenis van De Gekruisigde. Dat symbool is nimmer uitgeput. En theologie dient daar verantwoording over af te leggen en het symbool van de Christus opnieuw te interpreteren voor een seculaire maatschappij die bedreigt wordt door religieus extremisme, populisme, potentiële ecologische vernietiging, en kapitalistische uitbuiting.’
Ook vindt de theoloog dat theologie radicaal post-religieus moet zijn omdat het religieuze discours in onze maatschappij een relikwie is van een voorbije tijd, gekenmerkt door truttigheid en burgerlijke betutteling allemaal in naam van een fictieve godheid.
‘Om deze manier van denken tegen te gaan moeten de symbolen van het christelijk geloof hertaald worden. Te pas en te onpas zal duidelijk moeten worden gemaakt dat waar de theoloog over spreekt het hart raakt van de belangrijke discussies die gevoerd worden over euthanasie, vluchtelingenproblematiek, technologie en economie.’
Theologie moet ook radicaal marginaal zijn, meent De Keijzer, omdat de Kerk de afgelopen 1700 jaar zich voornamelijk bezig heeft gehouden met zelfverrijking, oorlogen, en machtspolitiek. Alleen door exclusief plaats te nemen in de marge, kan de theoloog laten zien dat het menens is. De Keijzer vindt het dan ook essentieel dat de theologische discours radicaal gericht is op daar waar het in deze wereld om draait: de marge.
‘Daar waar de onderdrukte is, de uitgebuite, de verschopte en verstotene, daar is De Gekruisigde. De marge wordt zo het nieuwe centrum van de theologie in solidariteit met hen die zich daar bevinden en in navolging van de God die stervende is aan een kruis. Juist de stervende god is het symbool dat de dood van god weerspreekt, omdat het een solidair sterven is, een actief zichzelf weggeven ten behoeve van anderen, i.p.v. door irrelevantie uitgeveegd te worden.’
De theoloog vindt dat theologische discours nooit meer post-religieus kan zijn dan wanneer het zegt en naleeft dat de ware liefde van God het compromisloze Nee is tegen het economische en politieke geweld dat in deze wereld plaatsvindt.
‘Dan kan het kruis weer verstaan worden als een sprekend en werkzaam symbool dat opgericht werd om slachtoffers en overtreders, onderdrukten en onderdrukkers van zichzelf te verlossen en met elkaar te verzoenen.’
Een theologie die moeilijk thuis is in het academische omdat het doel niet wetenschappelijke kennis maar liefde en gerechtigheid is, vindt de theoloog.
‘Dit is een theologie die maar moeilijk thuis is in de Kerk, niet alleen omdat de Kerk haar opaciteit grotendeels verloren is, maar ook omdat dit profetische theologie is die de Kerk aan haar naar buiten gerichte taak herinnert. Maar wanneer theologen hun theologische taak serieus opvatten, kan er toch nog iets nieuws ontstaan, waarbij er opnieuw sprake is van een levende Kerk en een academische wereld die bij theologen te rade gaan voor bezielende inspiratie.’
Zie: Theologie in de 21ste eeuw: de taak van een discipline in het nauw
Beeld: Toen orkaan Charley medio augustus 2004 in Florida toesloeg met 150 km per uur en borden omver gooide, bomen ontwortelde en duizenden huizen vernietigde of onbewoonbaar achterliet, overleefde één billboard op Sand Lake Road in Orlando de aanval relatief ongedeerd. De storm vernielde de meest recente reclameboodschap op het bord en onthulde in plaats daarvan een advertentie van een eerdere campagne. (snopes.com)
Cartoon: ©nakedpastor
GODENENMENSEN 
– “radicale godgeleerdheid”. ’’of “de absolute, ontologische god van de eeuwige, wetmatige logos ( lees logica ) “, als enig absoluut “zijn”, absolute wil, oorsprong van alle energie, massa, materie, en al, wat is.
LikeLike
Na een lange -wat men noemt- theologiestudie en een levenslang theologisch bestaan heb ik zelf al heel lang de grootste hekel aan dat woord theoloog, laat staan aan de in vertaling godgeleerde. Niet omdat men daar nu gebruikelijk zo’n moeite mee heeft, maar simpel omdat ik dat met mijn studie en leven niet ben. Dat ik in de God van Jezus geloof is mijn persoonlijke keuze en kan ik slechts persoonlijk verantwoorden, en niet omdat ik alles van God zou weten of me zou moeten verantwoorden voor een kerk.
Met mijn studie ben ik wel goed(wetenschappelijk) op de hoogte van de wereldwijde geschiedenislange werkelijkheid van mensen die het gelovig of niet over de zin van het leven hebben. In feite is theologiestudie niet meer dan een van de menswetenschappen, voelt zich allang niet meer “koningin van de wetenschappen” en weet alleen dat geloven in God op grond van en voor de menselijke werkelijkheid persoonlijk onbewijsbaar zinnig kan zijn en dat niet geloven op grond van en voor de menselijke werkelijkheid eveneens persoonblijk onbewijsbaar zinnig kan zijn. En dat mensen voor geloof of niet geloof kunnen kiezen om leven en werkelijkheid zo goed mogelijk vorm te geven
LikeLike
……” Maar wat heeft een ontheemde te bieden? Wat heeft de identiteitsloze en ontwortelde theoloog te bieden die zegt, mijn moeder is stervende, de context van mijn arbeid is een mislukt project, mijn verhaal is eigenlijk nooit levensvatbaar geweest, en mijn boodschap is er een van iemand die noch bestaansrecht noch spreekrecht heeft. Zo ernstig is de situatie waarin de theoloog zich de vraag stelt: wat is mijn taak?…..”
Zie hier theologen die hun verhaal wel levensvatbaar trachten te maken.
https://www.nieuwwij.nl/nieuws/opening-permanente-vestiging-mooi-verhaal/
https://www.nieuwwij.nl/interview/nu-geloven-privezaak-is-geworden-we-levensbeschouwelijke-gesprek-badwater-weggegooid/
LikeLike
Zolang er mensen zijn die (al dan niet verwoed) bezig zijn met de zin van het leven en de werkelijkheid kunnen wetenschappers zich (modern) wetenschappelijk over dat menselijk gedrag buigen en zo ook mensen van dienst zijn bij verantwoorde keuze voor levensbeschouwing.
Verwacht van die menswetenschappers geen bewijzen van al dan niet bestaan van God en ook niet, dat het zelf geestelijke leiders of profeten zijn. Dat mensen zelf (leren) kiezen bij levensbeschouwing en levensgedrag blijft (ook voor die menswetenschappers zelf) basis van levensvatbaarheid van een levensbeschouwing.
LikeLike
Er is een verschil tussen radicaal en publiekelijk.
Door radicale principes zijn in het verleden door christelijken, veel oorlogen gevoerd en nu nog door radicale islam.
Die radicale islam wordt nog in de hand gewerkt door uitbuiting van de arabische bevolking en ophitsing door hun leiders.
Als iemand gelooft in een van de mythische voorstellingen over god, is dat zijn goed recht.
De religies zouden echter beter democratisch werken ipv theocratisch en uit de hoogte tov hun volgelingen, zodat ieder zijn eigen levensvisie uitbouwt.
Persoonlijk volg ik meer in de wetenschappelijke benadering over levensvragen, wat niet betekent dat menselijkheid geen rol speelt in mijn leven.
LikeLike
– Radicaal :… E=mc2 wordt E=mc2=Psy (het enige, eeuwige en wetmatige zijn van de Logos,een andere God) .
LikeLike
Bij “een keuze voor levensbeschouwing” zou men in onze tijd en met onze opleidingen er goed aan doen om zich naar mogelijkheid op de hoogte te stellen van wereldwiide en geschiedenislange mensenkeuze voor levensbeschouwing en levensgedrag. Die wereld waarin mensen naar zin van leven en werkelijkheid zoeken, is het terrein van de menswetenschap, die men universitair theologie placht en nog pleegt te noemen.
Met de gegevens uit die wetenschap kunnen mensen gediend zijn als zij zich in die wereld een weg zoeken. Die menswetenschap kan persoonlijk kiezen vanuit persoonlijke voorkeur echter niet vervangen. Zij is slechts een gewone menselijke waardevolle menswetenschap zonder pretentie van dwingende waarheid (of “enige, eeuwige, wetmatige Logos”)
Ook kerken noch “Nieuwe Wij” kunnen daar iets aan veranderen ..en het woord radicaal is hoe dan ook niet van toepassing en nu wel erg vreemd bij zo’n gewone menselijke menswetenschap.
LikeLike
zin 1 citaat:
“De Keijzer stelt dat het niet de bedoeling van theologie is om zich te verhullen met een dekmantel van wazigheid of een web van rituelen, maar om te communiceren.”
zin 2 citaat:
“Theologie mag zich dan in een crisis bevinden, ontworteld zijn, academisch in het nauw zijn, maar er is nog steeds een doorgaande bezinning op de boodschap en betekenis van De Gekruisigde. Dat symbool is nimmer uitgeput. En theologie dient daar verantwoording over af te leggen en het symbool van de Christus opnieuw te interpreteren.”
Een achterhoede gevecht van de godgeleerden. Ze kunnen het beter opgeven: ze hebben niets zinnigs meer te zeggen. Ze snappen eigenlijk helemaal niet waar ze het over hebben.
“God is dood zei Nietzsche”, de filosoof met de hamer, “en de stank van zijn ontbinding is in alle kerken te ruiken.” De kerken lopen leeg en toch blijven de theologen als roependen in de woestijn achter. Ze hebben helaas niet door dat deze cultuur met zijn euthanasie, vluchtelingenproblematiek, technologie en economie juist veroorzaakt is door dat goddeloos theologisch denken*. Dat in de afgelopen duizenden jaren een scheiding heeft veroorzaakt tussen geest en stof. Vrouwen heeft onderdrukt, wijze vrouwen als heksen heeft verbrand. Alles wat met natuurreligie, mystiek, occultisme, waarzeggerij, twilight, demonen, engelen werd verketterd. Er werd een inquisitie ingesteld en velen vonden de dood. De theologen maakte een denkbeeldige grens om de hemel (op aarde) heen, een transcendente wereld en de priesterkaste bewaakte de directe toegang tot die gevangen genomen godin op de aarde. Isis functioneerde bij de oude Egyptenaren. De vrouwelijke godheid werd vervangen door een abstractie: de heilige geest die naar de derde plaats werd verbannen na god de vader en god de zoon. Het vlok bedacht dan maar een nieuwe godin: Maria. Het lukte de kerk niet de devotie voor Maria volledig te onderdrukken. De paus werd de vertegenwoordiger van god op aarde en bij de protestanten werd hun beperkte ratio hun god. Die ratio, zonder een voelbare god, leidde al snel tot de aanbidding van de alternatieve god: de mammon. Slavernij en handel werden netjes door theologen binnen de moraal geleidt. De uitbuiting en roof, maakte de lage christelijke landen (boven de grote rivieren) tot de rijkste van de wereld: een gouden eeuw. Oorzaak en gevolg: nu plukken we de wrange vruchten na vele honderden jaren goddeloos theologisch denken* in een daardoor goddeloze wereld.
Ik kom nu terug op zin 1 citaat:
“De Keijzer stelt dat het niet de bedoeling van theologie is om zich te verhullen met een dekmantel van wazigheid of een web van rituelen”
Hij blijkt het niet begrepen te hebben. We dienen het mysterie van het bestaan te verhullen in een sluier. Wij dienen onbegrijpelijke rituelen weer in ere te herstellen.
Ik kom nu terug op zin 2 citaat:
“Theologie mag zich dan in een crisis bevinden, ontworteld zijn, academisch in het nauw zijn, maar er is nog steeds een doorgaande bezinning op de boodschap en betekenis van De Gekruisigde. Dat symbool is nimmer uitgeput. En theologie dient daar verantwoording over af te leggen en het symbool van de Christus opnieuw te interpreteren.”
Dat kan men het beste doen door terug te keren naar de oorsprong van de lijdende godheid, die model heeft gestaan voor het christendom: de god Osiris wiens lijk is verdeeld in de wereld. Waar de godin Isis met de door haar samen geraapte delen van het lijk van Osiris en met behulp van een levende vruchtbare twijg van de boom des levens in plaats van zijn ontbrekend lid gemeenschap heeft gehad en Horus het leven heeft geschonken.
Dat is dus de zoon die leeft in de vader: Horus en Osiris. In het Vaticaan staat nog een beeldje van Isis met in haar armen het kindje Horus dat model heeft gestaan voor Maria en het kindje Jezus.
Ik raad de theologen aan in de leer te gaan bij de rozenkruisers: een deel van de nog steeds levende hermetische religie.
LikeLike
Wat de theoloog bij de rozenkruisers moet doen is mij een raadsel, Jan. Bij de rozenkruisers gaat het meer om inzichten in de dialectiek en het onvergankelijke in de mens. Maar wat ik van een theoloog begrijp is die volledig afgestemd op de dialectiek. Dus binnen de kortste keren is de theoloog daar iedereen de les aan het lezen. Verbaal weet hij toch altijd meer dan de daar aanwezigen. (Iets waar ik zelf ook last van heb) Rozenkruisers zoeken juist naar het onvergankelijke in de mens. Dus dan is het handig als je niet te veel weet.
LikeLike
@Zwerver
Bedankt voor deze toelichting. 😉
Ik kwam op de rozenkruisers vanwege de opmerking: “….is nog steeds een doorgaande bezinning op de boodschap en betekenis van De Gekruisigde”.
Ik heb, lang geleden, enkele jaren de esoterische wijsbegeerte intensief bestudeerd bij de theosofen. Die hebben een prachtig filosofisch consistent wereldbeeld en een soort religieus-comparatieve filosofie. Overal hadden ze een antwoord op. Theosofen lijken wel theologen in het kwadraat. Althans het genootschap waar ik was: er zijn vele “smaken” van theoretisch dogmatisch tot toegepast occult.
Toen kwam ik op mijn zwervers pad enkele jaren bij de rozenkruisers. Niet die van AMORC maar van het Lectorium Rosicrucianum. Dat werkte op mij als een tegengif tegen de vele rationalisaties. Voor elke slimme redenering die ik bij de theosofen had geleerd, glimlachte ze erg lief. Meestal zeiden ze: “We weten het niet.” of “Het is multi-interpretabel.” of “De verklaring is niet belangrijk: het gaat om het leven en het gevoel.”
Ik dacht, dat als de theologen bij de rozenkruisers les zouden nemen, ze hoogstwaarschijnlijk in een zwart gat zouden vallen. En daardoor gered worden: aan het eind van de tunnel is het licht.
Ik vind het symbool van het rozenkruis is erg mooi. Het lijden vindt plaats in de mens zelf die zichzelf kent als goddelijk (het verticaal van het kruis) en wereldlijk (het horizontaal van het kruis). Op de kruising lijdt het goddelijke in de duale wereld. Dat doet pijn, en in die wond ontstaat de roos, symbool van liefde met schoonheid en doornen.
https://www.rozenkruis.nl/
http://www.amorc.nl/
http://www.stichtingisis.org/
http://www.theosofie.net/
http://www.theosofie.nl/
http://www.theosofie.be/
Het leuke is, dat al die theosofische genootschappen voorstander zijn van eenheid. Maar toch zijn er veel theosofische genootschappen. Dus dat klopt niet. Daarom is de laatste: “De geünieerde loge van theosofen” ontstaan om de anderen in zich op te nemen. Daarom is er dus één meer ontstaan. Maar daarom niet getreurd: slagzin: “De ware Theosoof behoort tot geen geloof noch sekte maar toch behoort hij tot alle”. En: “Er is geen religie hoger dan waarheid”.
LikeLike
@Jan
Zoals jij de rozenkruisers van het Lectorium Rosicrucianum omschrijft, dat klopt. Je kan iedere discussie met ze aan gaan, ze laten nooit iemand winnen of iedereen winnen, wat hetzelfde is. Want ze doen gewoon niet aan winnen. En dat is best wel slim van ze, vanuit de wil om te winnen ontstaat strijd en vanuit strijd ontstaat het menselijk lijden. Wat ze doen is richting overgave gaan. Omdat ze intuïtief begrijpen (denk ik hoor, want ik hoor ze er nooit over) dat lijden nodig is om de roos tot bloei te laten komen.
Op deze wijze hebben ze ook een beetje mij attent gemaakt op de theoloog in mij. Die leeft nog steeds, ik voel altijd een drang om intellectueel te verklaren. Maar die verklaringsdrang valt inderdaad een beetje in droge woestijngrond daar. Hetgeen logisch is, als je bekend met ze bent.
Je zou in zeker zin kunnen zeggen dat de rozenkruisers ware theosofen zijn: zij gaan voor waarheid en niks anders. En dan sta ik met mijn verklaringsdrang met lege handen. Ik deug dan ook niet als rozenkruiser. Te veel aandacht voor mij zelf.
LikeLike
Jan, je zegt: ‘….en in die wond ontstaat de roos, symbool van liefde met schoonheid en doornen.’
Ik vind het een prachtige symboliek, de roos als symbool op het kruishout. Bedoel je het op de manier waarop het er staat: symbool van liefde-met-schoonheid-en-doornen?
Op de manier waarop ik het zie en ervaar, zitten de doornen aan de steel, niet in de roos zelf.
LikeLike
@Zwerver.
Ik ben na enkele jaren bij het Lectorium Rosicrucianum daar weggegaan. Ik heb zelfs hun leefregels nageleefd. En die zijn erg bizar, bijna ascetisch. Maar ik rook er teveel de geur van zelfgenoegzaamheid en ijdelheid. Toen ik begreep dat het een zeer groot gevaar voor me was, schrok ik erg. Ik heb mijn kortstondige ascetisch leven snel ingewisseld voor een soort van Hedonisme of Epicurisme.
LikeLike
Trouwe Lezeres: ik weet het niet. Mijn gevoel zegt, de vrijwillige acceptatie van het lijden hoort bij de schoonheid van het leven.
Ik moet denken Die Zauberflöte. Aan de weg die we als mensen gaan op deze aarde die soms zo pijnlijk is. Zoals zo mooi tot uitdrukking komt bij de hoogste inwijding van Pamina en Tamino als ze door de poorten der dood gaan en ze voor eeuwig verbonden worden.
Uit het libretto bron:
“Wolfgang Amadé Mozart” op http://www.w-a-mozart.com
Die Tür wird aufgemacht; Tamino und Pamina umarmen sich.
Pamina: Tamino mein! O welch ein Glück!
Tamino: Pamina mein! O welch ein Glück!
Hier sind die Schreckenspforten, Die Not und Tod mir dräu’n.
Pamina:
Ich werde aller Orten
An deiner Seite sein;
Ich selbsten führe dich,
Die Liebe leitet mich!
(Sie nimmt ihn bei der Hand.)
Sie mag den Weg mit Rosen streun,
Weil Rosen stets bei Dornen sei
Spiel du die Zauberflöte an;
Sie schütze uns auf uns’rer Bahn.
Es schnitt in einer Zauberstunde
Mein Vater sie aus tiefstem Grunde
Der tausendjähr’gen Eiche aus,
Bei Blitz und Donner, Sturm und Braus.
Nun komm und spiel’ die Flöte an,
Sie leite uns auf grauser Bahn.
Hier zie je de vier elementen, de Toverfluit gesneden uit het kernhout van de duizendjarige eik. Het spelen op die fluit en zijn bescherming op onze weg. De vader van Pamina is vergelijkbaar met de god Osiris: hij is dood. De opera staat in het teken van de mythe van Isis en Osiris.
LikeLike
vreemde bronvermelding: onderaan http://www.studio-mozart.com/mozart/nederlands/pdf/Zauberflote.PDF sorry
LikeLike
Jan,
Ik denk dat we een misverstand hebben over de liefde. 🙂
Als ik jou goed begrijp bedoel je vooral de liefde die bij het aardse leven hoort en ik bedoel de alles overstijgende liefde zoals wordt ervaren tijdens een BDE of een mystieke ervaring.
Verder (op mijn manier….) uitgewerkt: op het kruispunt van het Kruis ontmoeten het aardse leven en het goddelijke elkaar. Je ervaart een BDE en mystieke ervaring immers in je aardse lichaam.
Aangekomen op dat kruispunt, in de roos, vind je daar geen doornen. De doornen zitten niet in de bloemblaadjes, niet in het hart van de roos. De doornen vind je op de weg er naar toe, op de steel. Die liefde en schoonheid die je vindt in de roos is de doornen ontstegen, je komt daar niet meer de kracht en de pijn van de doornen tegen. Die liefde is allesomvattend, houdt dus méér in dan het menselijk -vaak relationeel gebonden gevoel- van liefde,
Zij is alles vervullend, is perfect en eeuwig, is onuitputtelijk, is de Bron)
LikeGeliked door 1 persoon
Trouwe Lezers en schrijf-STER.
Ik snap er geen biet van. Ik ken de liefde niet: wel de ervaring van het gevoel van volmaaktheid, die elk streven wegneemt. En de ervaring van leegte die vol paradoxen is.
Als je het hebt over liefde dan herinner ik mij de zeer indrukwekkende ervaring die ik waarnam, bij iemand die iets over liefde las, een klein stukje daaruit:
“……..Liefde heeft geen andere wens dan zichzelf te vervullen.
Maar als je lief hebt en zo nodig wensen moet hebben, laten dit dan je wensen zijn:
te smelten en een stromende beek te worden
die de melodie van de liefde tot in de nacht door zingt
de pijn te kennen van te veel tederheid
gewond te worden door je eigen begrip van de liefde
gewillig te bloeden en zelfs met vreugde………..”
https://spirit-coaching.nl/kahlil-gibran-over-liefde/
We zijn het cirkeltje rond, van de radicale theologen met “De Gekruisigde” (met hoofdletters (?) ) En getuigenis van het symbool van de Christus (?)….. tot het lijden aan het leven van Jan en alleman. En daar kan ik over meespreken: mijn naam is Jan. 😉
LikeLike
Dank je Jan! Zal het nog meer op mij in laten werken. Ik heb soms meer tijd nodig…
Verder nog even dit: er zal mij van alles ontgaan wat betreft de symboliek van Die Zauberflöte. Je hebt het er al eerder over gehad. Mijn capaciteiten wat betreft het doorgronden van dergelijke symboliek ligt beslist op een veel lager niveau dan dat van jou, ik moet het uitgelegd krijgen. Het is hetzelfde met mythen, die spreken jou veel meer aan dan mij. ‘Van nature’ zou ik willen zeggen, jij hebt daar m.i. een speciaal talent voor. Dat heb ik niet helaas….
LikeLike
Symboliek in de opera Die Zauberflöte:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Die_Zauberfl%C3%B6te#Symboliek
en zeer speciaal dat stukje waar ik over schreef:
“Es schnitt in einer Zauberstunde, mein Vater, Sie aus tiefstem Grunde der tausendjähr’gen Eiche aus, bei Blitz und Donner, Sturm und Braus. Nun komm und spiel’ die Flöte an, sie leite uns auf grauser Bahn.”
https://nl.wikipedia.org/wiki/Die_Zauberfl%C3%B6te#Diepere_lagen_van_symboliek
LikeLike
Jan
Als gespecialiseerd menswetenschapper ben ik, zoals dat dan ook hoort, goed op de hoogte van de beweging van de Rozenkruisers, maar persoonlijk kies ik dan niet voor die levensbeschouwing en voel me daar ook allerminst toe aangetrokken. Bij mijn persoonlijke keuze voor levensbeschouwing heb ik de jou beslist al bekende voorkeur: ik kies voor de open manier van denken en leven van Jezus Weloverwogen omdat ik als menswetenschapper ook weet dat dat in onze werkelijkheid concreet veel kan betekenen.
Bij die keuze zit ik dan ook allang niet meer op jouw raad te wachten om toch aub iets anders te gaan denken of doen… PS Dat ik iets heel anders onder theologie en theologen versta als jij blijkbaar blijft doen (en waarom ik dat doe), vind je opnieuw in mijn eerdere reacties hier. Zeker in onze tijd lijkt het me ook wel eens goed -of kan/mag men dat theosofisch niet?- om eens over theosofie en theosofen na te gaan denken
LikeLike
@Jan
Men streeft er inderdaad een vorm van ascetisch leven na. Maar zelfgenoegzaamheid en ijdelheid heb ik er niet geroken. (Dat kan uiteraard verschillen per locatie.)
Maar wat ik tegen opgelegde leefregels heb is dat het een subject/object relatie schept indien ik ‘zondig’. Ook al drink ik thuis alleen een biertje, de ‘ander’ is dan evengoed aanwezig. De ‘ander’ is dan degene die mij controleert, ook al is hij onbenoemd en niet aanwezig.
Wat er gebeurd binnen al die verenigingen die regels opleggen (dogma) is een vorm van gedeeldheid. Ik ben dan de zondaar en de ander de verhevene.
LikeLike
Jan,
Je kunt je afvragen hoe ver het gevoel van volmaaktheid van het gevoel van liefde en vreugde vandaan ligt.
Dergelijke gevoelens zitten bij mij niet in afgebakende hokjes.
Josh de Keijzer: ‘Te pas en te onpas zal duidelijk moeten worden gemaakt dat waar de theoloog over spreekt het hart raakt van de belangrijke discussies die gevoerd worden over euthanasie, vluchtelingenproblematiek, technologie en economie.’
Ik denk dat waar de theoloog over spreekt in de eerste plaats het hart van de luisteraar zal moeten weten te raken. Dat lijkt mij een eerste voorwaarde om een vruchtbaar gesprek te voeren, ongeacht welk onderwerp daarin aan de orde is.
LikeLike
Bovenstaande teksten breien steeds verder op niet-wetenschappelijke ideeën. De waarde lijkt voor mij van nul en geen waarde. Als mensen hun fantasie willen laten gaan, geen probleem maar verkoop het dan niet als van enige waarde behalve onzinvolle fantasietjes.
LikeLike
God is dan ook niet wetenschappelijk, Armand. Het gaat hier over radicale godgeleerdheid. Geleerdheid wil zeggen: kennis van hebben. God staat buiten, boven en ín de tienduizend dingen.
Radicale godskennis kan alleen via het hart, waarbij de mens God nooit kan kennen. Radicale kennis kan alleen door zichzelf te ont’kennen. In die ont’kenning wordt het onzichtbare zichtbaar. Vanuit dat onzichtbare ontstaat een verlangen welke het sterfelijke overstijgt.
LikeLike
@Trouwe Lezeres.
Ik weet het niet. Vandaag kon ik van ontroering een tijdje geen woord uitbrengen en ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik wilde iemand vertellen over de dramatiek van het leven. Over iemand die voor de trein was gesprongen, de kinderen die overbleven en hun oma die kort daarna ziek werd en binnen een half jaar stierf. En, met de naderende dood besluiten nam die je liefdevol kan noemen. En dat in relatie tot de geboorte van een baby, waar ik hier verder niet op in wil gaan. In welk hokje je het stopt, en of je het in een hokje stopt. ach…
Deze ontroering is “niet wetenschappelijk” zou Armand zeggen. Liefde, ontroering, spirituele stilte, mystiek: het is niet te definiëren. En of Joost zichzelf “wetenschappelijk” noemt of niet: het maakt me ook niet uit.
Je noemt de “theoloog” die het hart dient te raken of zal moeten weten te raken. Ik begrijp je intentie. Toch even een kleine opmerking daarbij graag. De ene mens raakt het hart van de andere mens. Dat gebeurt of niet. Daar speelt niet het feit of iemand theoloog is. En het gaat er ook niet om of dat zou moeten of niet. Dat bepalen mensen zelf.
In de inleiding van Paul staat: ….theologie dient daar verantwoording over af te leggen en het symbool van de Christus opnieuw te interpreteren voor een seculaire maatschappij die bedreigt wordt….. Daar is weer de zendingsdrang van de “theologen” (want theologie zelf kan dus niks) om “verantwoording” en “interpretatie” hoog in het vaandel te houden en dat te geven vanuit een autoriteitspositie naar die bedreigde seculiere maatschappij in een afhankelijke positie. Dat zijn holle woorden van theologen die toch nog niet helemaal hebben begrepen dat ze als “theologen” totaal hebben afgedaan. De eerste zin in het lemma: “Misschien moeten we er als theologen mee ophouden!” is al duidelijk vanwege het eerste woord: “Misschien”… ze zoeken nog een uitvlucht om toch verder te gaan. Tot schade van de seculiere maatschappij.
Pas als ze echt “vergeten” een theoloog te zijn, en zich als een gewoon mens kunnen gedragen dan….. Dan kan al die losgelaten rationele kennis vruchtbaar worden, en kan de gewezen theoloog op basis van volkomen gelijkheid als mens de andere mens in zijn hart raken.
Met vriendelijke groet van Jan, die niks van liefde snapt.
LikeLike