Hoe vrij is straks onze keuze nog om dood te mogen gaan? Het is een van de vragen in de discussie over euthanasie en ‘het gedwongen leven’. Hoe heilloos is de weg van het gedwongen leven? Hieronder schets ik, enigszins orwelliaans, een beangstigend nabij toekomstbeeld.
Met behulp van de goden van de SGP en de CU leidt de euthanasiediscussie ertoe dat het leven streng christelijk zal worden genormaliseerd. Mensen zullen, koste wat kost, in wat voor psychisch en lichamelijk erbarmelijke omstandigheden dan ook, eindeloos in leven worden gehouden. Doodgaan is verboden.
Zelfdoding zal onvoorwaardelijk strafbaar worden en tot gevangenisstraf leiden met verplichte 24-uurs zorg en bewaking. Eventuele sondevoeding of voeding met infuus worden eveneens verplicht. Beroep ertegen is niet mogelijk, ook niet door familie. Het zal niet anders kunnen, zal SGP-leider Kees van der Staaij zeggen, zoiets van: ‘Leven moet, ook al zal de druk op kwetsbaren, gehandicapten en ouderen nog verder toenemen’.
Het onmogelijk maken van een menswaardig, humaan levenseinde voor ouderen van 75 jaar of ouder zal tot een sterk hellend vlak leiden. Velen die willen sterven zullen meer dan ooit hun toevlucht moeten nemen tot het springen onder een trein, met de auto tegen een boom rijden of zich met een pistool door het hoofd schieten. Flatgebouwen vanaf vier verdiepingen zullen 24 uur per dag bewaakt worden. Hoge hekken zullen op daken geplaatst worden en ook worden er vangnetten aangebracht.
Palliatieve zorg wordt verplicht en volledig vergoed in de basisverzekering, al moet die zorg tientallen jaren duren. De premie voor de ziektekostenverzekering zal in de komende jaren dan ook sterk stijgen, gezien de toenemende vergrijzing en de steeds sterkere drang van mensen om hun voltooide leven te willen beëindigen. De kosten voor de zorg om deze mensen eindeloos in leven te houden zal exponentieel stijgen. Vele tienduizenden verpleegkundigen en verzorgenden zijn de komende jaren extra nodig om deze mensen vele lange jaren te kunnen begeleiden en te bewaken. Een speciale zorgdienstplicht wordt tevens ingevoerd.
Onherroepelijk leidt de weg van het gedwongen leven tot een wetsvoorstel waarin het leven verplicht beschermenswaardig moet zijn tot ver boven de 100 jaar, liefst tot oneindig. Speciale verzorgingstehuizen zullen opgericht worden waarin mensen die dood willen na hun voltooid leven 24 uur per dag tegen zichzelf beschermd worden. Familieleden en andere bezoekers zullen gefouilleerd worden, zodat er geen middelen binnen gesmokkeld kunnen worden waarmee mensen hun voltooide leven eventueel menswaardig kunnen beëindigen.
De farmaceutische industrie zal subsidie te krijgen van de overheid, opdat er meer onderzoek gedaan kan worden naar levensverlengende middelen, zodat de kans op vroegtijdig sterven zo veel mogelijk tegengegaan kan worden. Tevens zullen meer medicijnen ontwikkeld worden waarmee mensen het gevoel krijgen dat, ondanks hun voltooide leven, het superfijn lijkt om nog te leven, hoe slecht lichaam en geest ook functioneren. Mensen zullen het gevoel ingespoten krijgen dat doodgaan niet menswaardig is en er eindeloos tegen te vechten valt. Gespecialiseerde CliniClowns zullen hiervoor eveneens ingeschakeld worden. Niemand immers dient het gevoel te krijgen overbodig te zijn, immers, alles wordt in het werk gesteld je leven eindeloos te laten zijn.
Er zal gesproken worden over gebondenheid. Want de keuze van de mens mag niet vrij zijn. Je bent verplicht te leven tot je erbij neervalt. Er zal een massapsychose ontstaan waarbij mensen het leven aan elkaar opdringen onder het motto ‘Jouw leven moet eindeloos doorgaan!’
Je wordt er op aangekeken als je – wat God verhoede! – dood wil gaan, terwijl er voldoende inspanningen en personeel geworven wordt om dat zo lang mogelijk te rekken. Wat is er tegen een prettige laatste levensfase? Get a life!
Beeld: iStock
Cartoon: clepair.net
GODENENMENSEN 
Een eigen keuze blijft toch ook mijn ideaal.
En als ik daarmee in de Hel zal belanden dan accepteer ik dat gewoon.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
-.”…gij zult niet doden…!..”; … geen mens. ; maar ook jezelf niet…
LikeLike
Ik ben het zo helemaal met de schrijver eens. Is het kunstmatig in leven houden met allerlei medicijnen en apparatuur dan wel ‘natuurlijk’ en zoals God het bedoeld heeft??
LikeGeliked door 2 people
Ook humanisten hebben het grootste respect voor eigen en andermans leven,,en vinden de onvermijdelijke dood maar wat erg. In onze tijd zal goede palliatieve (en gevraagde) medische zorg voorkomen dat menselijk leven onmenselijk en in pijn eindigt. Gelukkig mocht ik dat al als vanzelfsprekend bij mijn overleden naasten ervaren. (VanderStaai cs moet nu eindelijk eens zijn te grote religieuze mond houden!)
LikeGeliked door 1 persoon
@Valère De Brabandere
Oordeelt niet opdat gij niet geoordeeld wordt. En dat is ook gelijk mijn antwoord op deze hele kwestie. Ik beschouw mijn eigen leven als voltooid, zou graag dood gaan. Ik geef mij echter over aan “dat wat is”. Niet mijn wil geschiedde.
Dus ik ga ook niet tégen zelfdoding zijn.
LikeLike
Paul, ik ben het helemaal met je eens. Als ouderen kan je ook zelf beslissen om duidelijk te maken de medische hulp buiten de deur te houden.
Maak aan je omgeving duidelijk dat je de natuur zijn gang moet laten gaan.
De politiek moet zich er buiten houden, en de mensen zelf laten beschikken over hun leven.
LikeGeliked door 1 persoon
Niemand moet lijden en juist daar moet men rekening mee houden en de keuze aan de persoon laten. Natuurlijk voor de ene is lijden anders dan voor de andere.
Aum Shanthi
LikeGeliked door 1 persoon
Waar komt deze karikatuur vandaan? Zo’n laag niveau ben ik niet gewend van deze site. Waar zijn de argumenten bij en de onderbouwingen van alles wat hier nu ongenuanceerd op internet wordt gegooid? Het raakt namelijk kant noch wal. Het heeft niets te maken met religie, het heeft niets te maken met filosofie, het heeft niets te maken met Orwell. Schrijf vooral over zingeving, over waardig leven en een waardig einde. Zet meningen naast of tegenover elkaar en zet ons aan het denken. Deze poging zorgt alleen maar voor onderbuik reacties. Ik zou zeggen: probeer het nog eens.
LikeLike
Zwerver,
Aan de ene kant wil ik graag op je post van 11.48 u reageren, aan de andere kant vind ik dat toch moeilijk omdat het zo persoonlijk is en ik je omstandigheden alleen ken uit hetgeen je daarover tot nu toe hebt geschreven. Omdat je hetgeen je geschreven hebt aan de openbaarheid van dit blog hebt toevertrouwd, reageer ik er dus toch maar op. Met schroom, maar ik zou het graag goed willen begrijpen.
Je schrijft over het verlangen om dood te gaan, terwijl je je vanwege zekere overwegingen overgeeft aan dat wat is.
Mijn vraag is: is er dan een controverse tussen gevoel en verstand of lijkt dat maar zo? Zou je dan kunnen zeggen dat de overgave aan dat wat is niet volledig is? (Dit is een vraag zonder oordeel :-))
LikeLike
(Update: 17:06)
Wat vindt de god van andere fundamentalisten, Moslims, er eigenlijk van ?
Gezien de prognoses over het percentage Moslims in de Europese landen, een 40% over 25 jaar, kon wat hun Allah vindt wel eens belangrijker worden dan wat de christelijke god vindt.
Mijn euthanasie verklaring ligt nu twee jaar bij de huisarts, wat baasjes als Van der Staaij tot het idee brengt dat ik moet lijden, misdadig.
Dat zijn soort lieden zelf wil lijden, ik gun een ieder z’n hobby.
Gelukkig zijn de Van der Staaij’s een folkloristisch randverschijnsel geworden.
PS
In de opsomming van anti euthanasie maatregelen zie ik nog niet medicijnbewaking,
Het is voor mij een koud kunstje er een eind aan te maken, ik leg maar niet uit hoe dat met een voor ouderen zeer gangbaar medicijn kan.
Henriette
wat is er laag aan het niveau ?
Hier wordt, het kan nog, de spot gedreven met godsdienstgekken.
Gilles Kepel, ‘De wrake Gods, Christelijk, joods en Islamititisch fundamentalisme’, (La revanche de Dieu, Paris 1991), Baarn 1992
Die zijn er dus al heel lang.
LikeLike
Trouwe Lezeres,
De controverse zit tussen “ik wil” en “dat wat is”. De overgave aan “dat wat is” is dus niet volledig. (je hebt een scherpe gave om tot de kern te komen) Ik voldoe niet volledig aan de bepalingen van liefde. Het dood willen is een stukje egoïsme. Misschien is een stukje egoïsme ook noodzakelijk om individualiteit in stand te houden. Immers: liefde is alleen mogelijk geworden door de zondeval.
Daar kom ik aan de kern van de betekenis van het verschijnsel mens. Gezien vanuit het pre-existentiële is het een bewuste actie om het Universum te scheppen waartoe de mens behoort. Zou ik mijn wil volledig opgeven dan is mijn bestaan nutteloos. Dan is er in feite niemand meer om zich over te geven aan “dat wat is”. Dat lijkt mij nou ook weer niet de bedoeling van de schepping van Zwerver. (maar dat is een louter verstandelijke benadering)
PS. Tegen mij hoef je geen schroom te hebben.
LikeLike
Quote : Tevens zullen meer medicijnen ontwikkeld worden waarmee mensen het gevoel krijgen dat, ondanks hun voltooide leven, het superfijn lijkt om nog te leven, hoe slecht lichaam en geest ook functioneren.
Dat zou ideaal zijn, want in wezen draait het ook allemaal om gevoel, dus geef de mensen door medicatie een andere chemische identiteit waardoor ze het weer als geweldig ervaren om verder door te blijven leven. Probleem opgelost.
Maar het is natuurlijk allemaal zo individueel bepaald en zou van geval op geval bekeken moeten worden, de wens om te sterven kan ook een moment opname zijn, waarbij effectief hulp geboden zou kunnen worden, in geen geval enigszins kwetsbare mensen aan proberen te praten dat hun leven voltooid is, verwerpelijker kun je het echt niet bedenken, op zich dan ook niet verkeerd dat van der Staaij het misschien wel enigszins gechargeerd heeft gesteld, gezien de huidige (verdergaande) ontwikkelingen hieromtrent. (hij schijnt trouwens ook niet helemaal correct geciteerd te zijn).
LikeLike
LikeGeliked door 1 persoon
Wat geinig een klein shivatje. Hoi hallo!
Om Namah Shivaya-tje
Ik ben met je eens Shivatje, iedereen moet maar doen wat hij wil.
(was zeg ik dat weer ongenuanceerd: bah) 🙂
LikeLike
Ieder moet kunnen doen wat hij wil.
De overheid…. die geld wil besparen door de verzorghuizen te sluiten en te bezuinigen op wijkzorg en psychiatrische hulp en farmacie. Daardoor missen de ouderen de “tomatensaus” van het leven (zie Sathguru) Dan kom je automatisch in de discussie van “voltooid leven”. Want zonder tomatensaus is rotzooi eten niet lekker. (En je hebt die rommel zelf veroorzaakt suggereert Sathguru -karma?-)
Kees van der Staaij reageert ‘reactionair’ door dus precies het tegenover gestelde te gaan verkondigen. Onrealistisch want het kost toch teveel geld. Dus hoeven we ons er niet druk over te maken. Of wel dat hangt ervan af wat je zelf wil. Maar hij is principieel, het enige probleem is dat hij zijn eigen mening gebruikt om andere mensen te laten lijden die uitzien naar de dood. Dat plaatje van die kerel die twee weken te laat bij Petrus aankomt, mag nog van geluk spreken. Er zijn mensen die jaren in coma worden gehouden, er is vastgesteld dat sommigen van hen alles registreren wat gebeurd: ze zijn opgesloten in een lichaam.
In deze discussie wil ik een nuance onderstrepen: het verschil tussen passieve en actieve euthanasie. Philips verdient veel aan medische apparatuur. Ik vermoed door veel te lobbyen bij de politiek. Dus moeten vroeggeborenen al veel jonger in leven worden gehouden: meer couveuses en medische ingrepen. Daardoor meer gezondheidsproblemen, waardoor er weer meer te verdienen valt. Ook wijs ik op al die dure defibrilatie apparaten die overal opgehangen worden, die vooral bij ouderen verschrikkelijke laatste jaren veroorzaakt.
Aan de ene kant het “redden” van leven ten koste van alles: het niet mogen doodgaan bij wet. (premature baby’s met kunstgrepen in leven houden)((geen passieve euthanasie) Aan de andere kant de euthanasie bij “ondraaglijk” lijden of “voltooid” leven. Waarbij de discussie steeds meer opschuift dat men langzamerhand gedwongen wordt dood te gaan.
Ik maak een groot onderscheid tussen passief en actieve euthanasie en zie de tegenstellingen in de maatschappij versterken en harder worden.
Leuk stukje Paul, niet zo lauw beschreven. 🙂
LikeLike
Mensen hebben recht op menswaardig leven en ze hebben het recht zichzelf te verdedigen als die menswaardigheid hen -hoe dan ook- ontnomen wordt. Maar sinds wanneer hebben mensen recht op sterven? Dat ze zichzelf en anderen het leven kunnen ontnemen is maar al te bekend. Maar is dat hun recht? Om over liefde van en tussen mensen nog maar te zwijgen!
LikeLike
Zwerver,
‘Het dood willen is een stukje egoïsme.’ Bijzonder eigenlijk dat dan in die zienswijze zowel het dood willen zijn als het niet dood willen zijn (ik heb er nog geen verlangen naar) egoïstisch kan zijn. Dan kom je dus weer terecht bij het verlangen op zich (en de daaruit voortvloeiende wil om dat verlangen te vervullen) dat egoïstisch zou zijn. Maar verlangens zijn toch inherent aan het mens zijn, al is het maar het verlangen naar eten en drinken om te kunnen leven? Verlangens, hoe onbewust misschien ook bij bepaalde ‘eenvoudige levensvormen’, zijn voor ieder levend wezen noodzakelijk om in leven te kunnen blijven. Als er geen enkele drang meer is om die verlangens te vervullen gaat een organisme dood. Dan heb je uiteindelijk een universum zonder enige vorm van leven.
Is het niet eerder de overmatige gehechtheid aan het vervullen van die verlangens die egovervuilend wordt en lijden veroorzaakt?
‘Liefde is alleen mogelijk geworden door de zondeval.’
Je bedoelt hier vast het bewust beseffen, ervaren van die Liefde. Door mijn ogen is Liefde pre-existentieel, existentieel en post-existentieel om zo maar te zeggen 🙂 , of we dat nu wel of niet tijdens de afgescheidenheid ervan, de zondeval, beseffen.
Als een mens niet meer leeft kan hij de energie van Liefde niet meer ‘fysiek’ laten zijn in deze wereld.
LikeLike
Trouw Lezeres.
Je werkt met het woord “egoÏsme” met een negatieve connotatie.
De animale natuur werkt op basis van begeerte krachten: voedsel, voortplanting enz. Dat werkt altijd in de dualiteit van leven of niet-leven: eten of gegeten worden.
Zo hoort het te gaan in de natuur.
Als je uitgaat van de eenheid van alles, dan maakt het niet meer uit. Het “ego” is alomvattend: dus is “ego”ïsme is dan de liefdeskracht die alles samenbindt. Dan is er geen gehechtheid aan afgescheidenheid. De natuurwetten gelden dan niet meer.
Ik zie dat als de uitzondering die Sathguru geeft in het filmpje hiervoor als zelfmoord is geoorloofd. Je bent dan één met de bron. Zoals de gezalfde (christus) zei: de vader en ik zijn één: in uw handen geeft ik mijn leven. Dan is leven en dood hetzelfde voor je.
LikeLike
@Joost: Dat ze zichzelf en anderen het leven kunnen ontnemen is maar al te bekend.
De fundamentele vraag was of iemand het recht heeft om zichzelf het leven te benemen, wie zou dan hem dat recht kunnen ontzeggen.
LikeLike
Joost
op grond waarvan zou iemand mij het recht kunnen ontzeggen mijn leven te beëindigen, als ik dat wil ?
Ik werkte mee aan de euthanasie van mijn moeder, ik regelde die van mijn vader.
Het idee dat iemand anders, mijn broer uitgezonderd, iets te maken had met hun wil, absurde betuttelarij.
Wie meent dat er geleden moet worden, ik gun een ieder een hobby, hoewel, als je ziet wat een korte periode van ellendig leven de maatschappij in geld kost, en de naasten in opoffering, doet dat maar zelf.
Van iemand die meer dan een jaar lang nauwelijks leefde, en vrouw en kinderen aan de rand van wanhoop bracht, ik vind zo iemand een egoist.
LikeLike
Jan,
Voor mij is wat je zegt over een alomvattend ego verwarrend: je geeft dan een andere betekenis aan de term ego zoals die algemeen gebruikt wordt.
Het zijn in eenheid kan niet zonder dat je ego(-isme) verdwenen is. In eenheid is geen twee, is geen dualiteit of ego. Dan -als je een bent met de Bron- kun je je leven volgens Sadhguru bewust beëindigen, maar niet ‘by damaging the body’. (1.40 -2.03 min)
Als je je leven wilt beëindigen door zelfdoding of euthanasie heb je juist een probleem met het leven zoals dat op dat moment voor je is: je wilt op die manier niet meer verder leven.
LikeLike
Trouwe Lezeres,
Allereerst de zondeval. De zondeval heeft goed en kwaad mogelijk gemaakt. Het maakt het voor mij mogelijk om te kiezen tussen Liefde en mijzelf. (om het woord egoïsme maar te vermijden) Liefde is idd het bewust beseffen, ervaren van Liefde. Liefde is geen verzinsel, Liefde is realiteit. Afgescheidenheid is ook een voorwaarde voor (onvoorwaardelijke) Liefde. Je dient iets op te geven (jezelf) om tot die Liefde te komen.
Maar een statische situatie is niet mogelijk. Er dient iets van een spanningsveld te blijven welke fluctueert. In dat spanningsveld wisselen individualiteit (om het woord egoïsme maar te vermijden) en Liefde elkaar af. Het één (individualiteit) is noodzakelijk om tot het ander (Liefde) te komen.
De dood is wat mij betreft een statische situatie. De mens die ik ben keert terug naar waar hij vandaan kwam. Zijn en niet-zijn, welke uit elkaar bestaan: ten diepste ben ik dát. (Ik ben God niet, hoewel ik wel met hem samenval) Maar leven is voor mij “dat wat is”. Gevoelsmatig past het mij niet om te beschikken over de dood. Maar zoals je schrijft: verlangen is inherent aan de mens. Het blijft dus strijdig, verlangen en overgave.
Samenvattend, ik blijf strijdigheid tegenkomen. Maar er is de troost dat mijn leven er al grotendeels op zit. En dat ik niet depressief of suïcidaal ben.
LikeLike
Jelle,
Mensen hebben alle humane recht om zichzelf (en anderen) te verdedigen als hun menswaardige leven bedreigd of ontnomen wordt…met alle gevolgen vandien.
Ook gezondheidszorg en palliatieve zorg berusten op dat humane recht op zelfverdediging tegen ziekte en dood, maar worden bij onmenselijk (oa rekken en religieus/vdStaai) misbruik daarvan ook tot schending van mensenrecht
Ik zie dan ook geen reden om mij terecht te beschuldigen van een onmenselijke hobby om te lijden en jezelf terecht de schuld te geven van anderen egoistisch de wanhoop in te drijven!
De mogelijkheden van menselijk leven en menswaardigheid blijven beperkt en kunnen niet door onmenselijke hobby’s of egoistisch machtig ingrijpen vervangen worden. Bij sterven van mensen is dat maar al te duidelijk
LikeLike
Jeetje……na het blog van 8 juli jl., waar op enig moment de reactiemogelijkheid van was gesloten, stond ik helemaal in de vakantiemodus. ( even rust voor hoofd en hart ) 😉
Ik vraag mij af, beste Paul, wat je heeft je gedreven om uit dit vaatje te tappen? Of voelde het wel een keertje ‘lekker’ om de andere kant van het spectrum eens even te denken geven?
Tja, daar krijg je de tongen wel voor los c.q. de vingers op het toetsenbord. Zelfs die van mij, ondanks de vakantiemodus. 😉
Zelf vind ik dit onderwerp dermate teer dat ik er niet in algemeenheden over wil spreken.
Het doet me wel weer even neerzitten met een boekje van Doeke Post. Het zal in 2010 geweest zijn dat ik een lezing van hem bijwoonde,
‘ De dood komt steeds later’. Waarbij de vraag of de techniek ons langer laat leven of…..langer laat lijden?
Met als leidraad van de oude opvatting ( opleiding artsen ) dat er altijd gezocht dient te worden naar het goede.
En soms kan dat betekenen dat……
LikeLike
Trouwe Lezeres.
Klopt, ik gebruik ego-isme op een abnormale maar letterlijke manier. “Ego” letterlijk, is dat wat “ik” tegen zichzelf zegt. Zo bedoel ik het: een subject. Waarom zou god (als die bestaat) niet egoÏstisch mogen zijn: buiten hem is er niks. En dat effect herhaald zich voor alle afgescheiden wezens, die menen dat buiten hen er niks is. Ego-ïsme is in die zin dus goddelijk. Maar je mag het best met me oneens zijn hoor. Het is maar een mening die ik heb op grond van overwegingen over “IK” (ik ben die ben… JHWH) Dus niet “hij die is”.
Ik schreef:
“Zoals de gezalfde (christus) zei: de vader en ik zijn één: in uw handen geeft ik mijn leven. Dan is leven en dood hetzelfde voor je.”
Dat bedoel ik niet als gepopulariseerd bijbelverhaal met fysieke kruisdood, Maar het is het opgeven van het “eigen” ego (de vader en ik zijn dan één). In uw handen geef ik mijn leven betekend dan: ik hecht niet meer aan mijn persoonlijke leven maar volg het lot. Dan is leven en dood hetzelfde: je treedt dan uit de cyclus van de herhaalde leven-dood. (samsara)
De kruisdood is esoterisch te begrijpen als de vertikaal (god boven satan onder: het geestelijke) en horizontaal de aarde en de relaties met onze medemensen. De rozenkruisers zeggen dat op dat snijpunt van de beide lijnen een roos ontspringt, symbool van liefde. De gevoelens van liefde die pijn doen bij het ingaan van het kruispunt: want een roos heeft dorens.
Dat komt dan overeen met wat Sathguru zegt: je en de bron van creation zijn dan hetzelfde.
LikeLike
Over rozen, doornen, liefde, leven en de dood.
Kijk deze dood bedoelde ik. De samensmelting van dualiteit tot eenheid: hier gesymboliseerd door de vereniging van Pamina (=liefde) en Tamino (=menselijkheid) door de “toverfluit” met de eigen adem te bespelen (het leven te leven) terwijl ze tezamen door de poorten des doods gaan van vuur (hartstocht) en water (emoties) om zo gezuiverd te worden van onreinheid.
uit: De opera Die Zauberflöte van Mozart.
LikeLike
Joost,
is er nu een recht op euthanasie of niet ?
Mij niet duidelijk wat je standpunt is.
Carla,
met het voortschrijden van de medische mogelijkheden mensen in leven te houden komt onvermijdelijk de vraag hoe lang je dat doet, wat de maatschappij er voor over heeft, en of de patient dat kunstmatige leven nog het leven waard is.
Dat dat een moeilijk onderwerp is, gelukkig is dat zo, maar daarover de discussie uit de weg gaan, is kop in het zand steken.
Die afwegingen zijn er al, een vriend van me, met een lekke hartklep, werd gezegd dat er alleen een operatie zou komen als er uitzicht was op tenminste nog vijf jaar redelijk leven.
Een goede kennis kreeg voor de laatste chemotherapie te horen dat men dat alleen nog wilde als hij af zag van reanimatie.
Hij overleed voor het einde van de behandeling, thuis.
Een andere goede kennis bezoekt ons binnenkort, hem is al gevraagd ‘wilt U nog behandeld worden ?’.
Z’n jongste kind doet nu eindexamen, ik verwacht dat hij binnenkort het bijltje er bij neergooit.
Over dat bezoek zegt hij ‘het zal wel m’n laatste vakantie zijn’.
Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen, hij is al vijf jaar ziek.
Wat meer dan 2000 jaar geleden geschreven werd, werd geschreven in heel andere omstandigheden.
Dat een Van der Staaij zich daarop beroept, pleit niet voor z’n intelligentie.
LikeLike
Jelle
Volgens humaan(én grondwettelijk) recht/plicht mag je jezelf en anderen niet doden. Mensen hebben wel het zelfverdedigingrecht/plicht ook medisch en palliatief zichzelf te verdedigen tegen onmenselijke ziekte en dood (euthanasie=”goed sterven”) met de zinnige beperkte tijdgebonden mogelijkheden, die hen ter beschikking staan. Misbruik maken van die mogelijkheden zie je gebeuren bij bv religieus machtsmisbruik en egoistisch machtsingrijpen.
LikeLike
Grondwettelijk is een poging tot zelfmoord Niet strafbaar, wel voor degenen die er de helpende hand bij bieden. Dat je anderen niet mag doden lijkt me wel vanzelfsprekend, afgezien van bijzondere omstandigheden.
Sommige mensen plegen zelfs ook zelfmoord als ze failliet zijn gegaan of anderzins, je weet nooit wat mensen beweegt.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zelfmoord
Over de varianten in het bedrijven van euthanasie:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Euthanasie
Iedereen heeft er natuurlijk een mening over, maar je kunt je maar het best conformeren aan wat hierover in de wet is vastgelegd, wat dat betreft is hierin de laatste decennia in progressieve zin een hoop veranderd,
.
LikeLike
@ Jelle, je mag van mij aannemen dat ik mijn kop niet in het zand steek. Zeker niet. Maar zoals ik liet weten……het onderwerp is te teer om er in algemeenheden over te spreken. Je geeft zelf een aantal pijnlijke voorbeelden. En ook hierover valt weinig te zeggen, wat zin heeft, omdat de lezer niet alle in en outs kent, nog de personen in kwestie, nog de medische achtergronden.
Ik kan je ook een groot aantal voorbeelden vertellen. Echter uit piëteit ten opzichte van de mensen waar het om gaat, zwijg ik liever. Althans hier op een openbaar forum. Waar de reacties komen van ook weer mensen die ik nooit het hele verhaal kan en wil gaan vertellen.
Zelf verkeer ik nog in de luisterhouding.
Er is nog zoveel over te zeggen, te overwegen.
b.v. https://tasmedes.nl/de-schrijnende-realiteit-achter-voltooid-leven-boekbespreking/
en ook dit verhaal: https://www.rtlnieuws.nl/gezondheid/eerste-euthanasie-voor-huisarts-64-vooraf-bedenkingen-maar-het-was-indrukwekkend
LikeLike
Zwerver,
Lastige zin: ‘Het maakt het voor mij mogelijk om te kiezen tussen Liefde en mijzelf.’ Dat kan, een mens kan stappen in een bepaalde richting zetten die hij ervaart als een keuze. Aan de andere kant: als iemand vanuit liefde handelt, weet hij dat die verbindt en niemand buiten sluit. Ook hemzelf niet. Als hij liefdevol is, is hijzélf liefde-vol en is er geen keuze moment.
In hoeverre de dood een statische situatie is, ik weet het niet…. Er zijn veel aanwijzingen die doen denken aan cycli van leven, sterven en weer opnieuw geboren worden.
LikeLike
Trouwe Lezeres.
Het is zoals je zegt: Liefde verbindt en sluit niemand uit. Ook je zelf niet. Degene die we ‘ik’ noemen is dus een voorwaarde om tot Liefde (verbinding) te komen. Of zoals de Tao zegt: zijn (ik ben) en niet-zijn (alles wat ik niet ben) brengen elkaar wederkerig voort.
Mijn verlangen naar de dood komt voort uit het verlangen naar niet-zijn. Dat is een ik-verlangen. Doch de verwezenlijking van niet-zijn ligt in mijn leven. En dat is uitputtend wat mij betreft.
De dood zelf beschouw ik als dát “wat waarneembaar is als dat stromende gevoel” wat zich terugtrekt naar waar het vandaan komt. In de terugtrekking lijkt het me statisch. Leven is stromend , de dood niet. Zo vormen leven en dood samen een geheel. Hetgeen niet wil zeggen dat het “stromende gevoel” niet ooit terug keert in het stof. Daar lijken wel aanwijzingen voor. Ik beschouw de mens als verschijnsel als oorzakelijk aan zichzelf. Maar waarom weet (bedoelt wordt weten het niet-weten) de ene mens zo veel meer dan de ander? Soms denk ik wel eens dat er al een oorzaak was vóór mijn geboorte.
Niet dat het me zo veel uit maakt. Ik wil wel geheel oplossen ook.
LikeLike
Joost,
ik mag mezelf niet doden, volgens jou.
Helaas ben ik niet van plan echt te lijden, dus ik ga me van jouw mening niets aantrekken, wanneer het zover is.
Carla,
in 2005 werd bij mij een onomkeerbare aandoening vastgesteld, die met dure medicijnen stabiel gehouden kan worden, maar me belemmert in veel, gauw vermoeid.
Twee jaar geleden kwam daar een ongeneeslijke ziekte bij, die met allerlei dure behandelingen onderdrukt kan worden, maar elke behandeling is eindig, dan vinden de kankercelletjes weer een uitweg.
Die behandelingen hebben allemaal vervelende werkingen, de chemo die in mei werd beëindigd heeft tot gevolg dat ik nog steeds heel moe ben.
Dat heet fatigue, het woord verandert evenwel niets aan hoe het is, de halve dag in bed liggen, uit bed tegen elke inspanning opzien.
Naar verwachting moet er eind dit jaar weer een behandeling worden gestart, dan hebben de celletjes zich zover vermenigvuldigd dat ze weer opgeruimd moeten worden.
Welke vervelende werkingen er dan weer komen, afwachten.
Maar het staat voor mij vast dat op z’n best binnen enkele jaren ik me zo zal gaan voelen dat ik het wel wel mooi geweest ga vinden, ook gezien wat ik nu de maatschappij kost.
Voor mij is het onvermijdelijke gevolg van dat dokters je steeds langer in leven kunnen houden dat er een moment komt, zowel gezien qua kosten, als kwaliteit van leven, dat dat leven niet meer levenswaard is.
Verhalen van 2000 jaar of meer geleden zijn niet meer van toepassing.
Een leuk boek daarover is Wyndham The Day of the Triffids, 1957.
Herinner me dat boek zo goed omdat het m’n eerste engelse boek was, science fiction bestond toen nog niet in nederlands, las het met het woordenboek er naast.
Degenen in de roman die vasthielden aan de oude verhalen redden het niet.
LikeLike
Carla,
ik keek bij je links.
Helaas veranderen die verhalen niets aan de realiteit.
LikeLike
Jelle
Sorry hoor na jouw openbare verhalen over jouw niet te benijden slopende uitzichtloze(?) ziekte moet je van mij, ook openbaar, niet anders verwachten… Wat let je om medisch begeleid met goede palliatieve pijnbestrijding de menselijke natuur zijn gang te laten gaan zonder alsmaar te blijven schermen met eigen “machtig” ingrijpen in die natuur en klachten over blijkbaar slepende falende(?) onmachtige gezondheidszorg (als ik het tenminste goed begrijp).
LikeLike
@ Jelle, helemaal prima dat de verhalen ( linkjes ) niets aan jouw realiteit hebben veranderd. Dat was ook mijn intentie niet. De verhalen getuigen van de realiteit van hen die daarin het woord voeren. Ze kunnen misschien wel bijdragen aan een bredere blik op het gegeven dan alleen maar het recht hebben op, enz.
Je persoonlijke verhaal raakt me. En de wijze waarop je jouw leven en ervaring nu, invult of kan/wilt gaan invullen, is iets waar alleen maar naar geluisterd mag worden. Zonder enige mening en/of oordeel.
Wens je nog veel goede momenten, ondanks je beperkingen, en in elke beslissing, welke dan ook, vooral innerlijke vrede.
LikeLike
Zwerver,
Dank voor je woorden, je weet het zo te zeggen dat ik op een andere manier dingen in mij om kan laten gaan.
Ik denk dat er werkelijkheden in werkelijkheden zijn. Het is me een paar keer overkomen is dat ik andere soorten en vormen van ‘energie’ heb waargenomen. Naast allerlei getuigenissen van anderen in die sfeer kan het niet anders dan dat het zicht van de mens op de mogelijkheden van zijn doorgaans zeer beperkt is. Ik denk dat er ook na het sterven van alles ‘stroomt’ maar op een geheel andere wijze. Ik weet niet of ik je goed begrijp maar een statisch bestaan doet mij aan een toestand denken waarin weinig verandert, waar een bepaalde stilstand in ontwikkeling is, en daar geloof ik niet in. 🙂
LikeLike
@Jelle, beroerd voor je dat je lichaam je steeds meer in de steek begint te laten.
Ik wens je in ieder geval hierbij veel sterkte, om het kostenaspect voor de maatschappij zou ik me niet al te druk maken, je hebt er tenslotte ook voor betaald en je wilt niet weten hoeveel geld er aan betaalde premies aan overkill in management in de gezondheidszorg verdwijnt.
Laat ze maar dokken. Ze hebben reserve genoeg.
LikeLike
Joost,
ik ervaar onze gezondheidszorg als uitstekend.
Tegenwoordig staat alles op fora, ook op ‘mijn’ forum kom ik vrijwel geen klachten tegen.
Aardig, heel mooi eigenlijk, is dat artsen tegenwoordig mondige patienten waarderen.
Mijn vrouw is een halve oncoloog geworden, dat levert gesprekken op waar ik zo nu en dan zeg ‘mag de patient ook nog wat zeggen ?’.
Egbert,
dit systeem, ik ben econoom, acht ik financieel onhoudbaar.
Er is geen rem, patienten willen behandelingen, kosten interesseren hen meestal niet, mij wel, en dan kan de farmaceutische industrie elk bedrag vragen.
Waarbij moet worden aangetekend dat medicijnen ontwikkelen niet op een koopje kan, Pfizer schreef een paar jaar geleden een miljard af op de ontwikkeling van een medicijn tegen Parkinson, als ik me goed herinner, wat niet bleek te werken.
Een dubieus medicijn, in de zin van of het wat doet, tegen de ziekte van Pompe, hoop dat ik de naam goed heb, kost een 170.000 per jaar.
Vraag me af of wat ik nu per jaar kost, op mijn leeftijd, nog de moeite waard is.
Aanzienlijk minder dan het genoemde bedrag, toch m.i. schokkend veel.
LikeLike
Carla,
twee jaar geleden, toen deze ziekte werd ontdekt, had ik heel goed dood kunnen gaan.
De behandelend arts toen gaf me nog anderhalf jaar.
Elke dag is een feest is wat overdreven, maar ben blij met elke dag.
LikeLike
Paul,
wat ik niet tegenkom is,
leven en sterven doe je niet alleen,
leven en sterven doe je samen met anderen.
Samen leven en sterven mensen, familie, geliefden enzovoort (leven en sterven mee.)
Ik zou je willen aanraden eens het stukje te lezen van Taede Smedes :
https://tasmedes.nl/de-schrijnende-realiteit-achter-voltooid-leven-boekbespreking/
Dat maakt het in elk geval een stuk genuanceerder.
LikeLike
Trouwe Lezeres,
Klopt, er zijn meerdere werkelijkheden. De als gebruikelijk ervarings-werkelijkheid is de mentaal/zintuigelijke werkelijkheid. Binnen die werkelijkheid is een stromende energie waarneembaar. Intuities zijn waarneembaar. Het is echter de mentaal/zintuigelijke waarneming welke domineert. Als we het dan ook verstilling hebben, dan bedoelt men daar de mentaal/zintuigelijke waarneming mee, welke dient te verstillen.
Als jij vormen van energie hebt waargenomen, dan wil dat ook zeggen dat er ‘iets’ in jou is wat waarneemt. In mijn optiek kan je dat innerlijke waarnemen uitbreiden. Ook naar de mensen om je heen toe. Het kan zich in de liefdes-act verstrengelen met het ‘iets’ van een ander. Dat noemen we dan verbonden zijn of in de ander op gaan. Het ‘iets’ herkent zichzelf in de ander. Op deze wijze heb ik mijn kind, welke dood is, in mijzelf herkent. Het kan niet verstandelijk uitgelegd, dus ik kies mijn woorden zorgvuldig. Maar dat ‘iets’ is wel statisch. Dat is het bij leven al, dus ik denk bij de dood ook. Het kan feitelijk niet eens dood. Alleen als er niets is om waar te nemen, dan zal dat als dood voelen? Ik kan uiteraard niet over de grens van de dood heen kijken. Behalve dan in verbondenheid met hen die mij ontvallen zijn.
Het is niet uitgesloten dat er nog meer is en dat ik dat niet weet. De dingen die ik hier schrijf wist ik vroeger ook niet. Misschien nog meer werkelijkheden? De dood boezemt mij iig geen angst aan, het is meer het leven wat me zwaar valt.
LikeLike
Jan (25 juli 2017 at 00:16),
‘Waarom zou god (als die bestaat) niet egoïstisch mogen zijn: buiten hem is er niks.’
Dat vind ik een leuke en originele gedachte!
Maar ook het woord ego(isme) is een door mensen bedacht woord en begrip. Bij het gebruik van woorden en begrippen ontkomt de mens nu eenmaal niet aan de beperkingen die de menselijke taal met zich mee brengt bij het spreken over zaken die met God of het transcendente te maken hebben. De mens kan min of meer iets van die werkelijkheid voelen en ervaren maar als dat omgezet wordt in woorden, wordt er altijd een vertaalslag gemaakt, dan bevatten die woorden niet de inhoud van het gevoel of de ervaring zelf maar geven ze alleen maar een richting aan. Het is net als met muziekstuk: je kunt er op allerlei manieren iets over zeggen en desnoods alle noten voorlezen, toch zal dat nooit en te nimmer het luisteren naar de muziek zelf kunnen vervangen.
LikeLike
@Zwerver ik denk nooit dat je tot dergelijk diepgaande bespiegelingen over leven en dood zou komen als er geen leed aan ten grondslag zou liggen, zoal Sadhguru al beweerde, als je gelukkig in je leven staat ga je niet op zoek, mij is leed ook niet onbekend maar ik ga meer voor oog om oog, omdat iemand doelbewust nogal doelbewust destructief in mijn leven bezig is geweest. Lijkt me het meest bevredigend.
Morele afwegingen die ik maak zijn mijn zaak en niet die die van de overheid. Want wie bewaakt uiteindelijk de bewakers.
Nog een filmpje overigens van Sadhguru over dit onderwerp:
LikeLike
@Egbert
We hebben beiden een verschillende keuze gemaakt. Het oog om oog heb ik ook wel eens toegepast, maar gaandeweg in mijn leven is het uit beeld verdwenen. Het tegenovergestelde van oog om oog is niet-kiezen. Ja, dat heeft ook met leed te maken. Niet-kiezen kan lijden betekenen. En daarin kom je tot diepgaande bespiegelingen. Het zijn de bepalingen van Liefde welke een spel spelen met de mens. Wie oog om oog toe past werpt de bal terug naar Liefde welke hem is toegespeeld. Wie niet-kiest laat Liefde haar gang gaan ongeacht de consequenties. Je komt dan uit bij wat Jan schrijft op 25 JULI 2017 AT 00:16
Word ik daar beter van als mens zijnde? Ik denk het niet. Best mogelijk dat jij een prettiger leven hebt als ik, hoewel vergelijken moeilijk is. Het probleem van Liefde is dan ook dat je er zelf niet altijd beter van wordt. Wat tegelijkertijd ook de reden is dat mensen liever voor zichzelf kiezen. Wat ook het gevoel van unieke existentie geeft.
Wat wel zo is, is dat Liefde voor mij een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft. Liefde is een verleidster.
LikeLike
Theo
Wat te denken van het in lange mensengeschiedenis gegroeide mensenrecht/plicht, recent uitmondend in de Verklaring van mensenrecht? Alle eeuwen door hebben mensen samen nagedacht over leven en dood, tijdgebonden samen gehandeld bij leven en dood en tijdgebonden geformuleerd wat zin van leven en dood, mensenrecht en mensenliefde is bij leven en dood. En..ze hebben telkens ook weer samen ervaren hoe mensenrecht en mensenliefde in leven en dood geschonden werd door menselijke, soms zelfs zgn religieuze, machtswellust in die ondanks alles beperkt blijvende menselijke sterfelijke werkelijkheid.
LikeLike
Joost,
ik vraag me af of je ooit een echt geschiedenis boek hebt gelezen, zoals waarin ik nu halverwege ben, Lawrence R; Pratt, East of Malta, West of Suez, Cambridge 1975.
Een zeer uitstekend verhaal over dertiger jaren Britse politiek.
De meest cynische opmerking die geciteerd wordt, na Mussolini’s poging Abessynië te veroveren ‘ik hoop dat de pacifisten in de Volkenbond het voor elkaar krijgen die Bond op te heffen’.
Die pacifisten begrepen niet hoe ze het Britse empire op het spel zetten.
Dat empire was noch tot stand gekomen met mensenrechten, noch kon het voortbestaan met mensenrechten.
Hoe je in deze tijd nog in mensenrechten kunt geloven, ongelooflijk.
Overigens schreef Huizinga al in 1938 dat internationaal recht alleen bestond omdat men zich er aan wilde houden.
LikeLike
@Zwerver: Niet-kiezen kan lijden betekenen. En daarin kom je tot diepgaande bespiegelingen
Inderdaad, dat kan lijden tot diepgaande introspectie, hoewel ik dat niet meteen kan relateren aan (onbaatzuchtige) liefde,
Hoe verschillende mensen zo hun bestaan ervaren is inderdaad natuurlijk niet met elkaar te vergelijken.
Je schrijft: Wat ook het gevoel van unieke existentie geeft.
Je ervaart alleen slechts jezelf Zwerver, als je dat uniek zou willen noemen, daarom kan ik me ook wel vinden in het solipsisme, hoewel je daarin wel weer verschillende stromingen hebt, toen ik jong was was ik een romanticus, mijn eerste grote liefde was een Duitse uit Flensburg, dat vergeet je nooit meer, op oudere leeftijd volgt dan de grote ontnuchtering, onlangs hoorde ik een lezing van Sadhguru omtrent een vraag van iemand die nog gelooft in het bestaan van een soulmate, beluister hem maar eens.
Zal de titel erop zetten, anders krijgt Paul teveel filmpjes op zijn blog. Slecht voor zijn bloeddruk. 🙂
Sadhguru – How to Find Your Soulmate… – YouTube
LikeLike
Egbert, ik zal een relevant verhaal vertellen. Het gaat hier toch over de dood. Toen mijn moeder stervende was (kanker) verzorgde ik haar samen met mijn familie. Ze had gekozen voor het lijden (Ik bedoel dat ze bewust geen euthanasie wilde), ze was christelijk en volgde op haar manier zo Jezus. Ok. Maar ik kon er niet mee leven, haar lijden greep mij aan. Na een paar weken raakte ik steeds meer uit balans. Ik kóós, ik legde me niet neer bij “dat wat is”. Ik kon niet zwijgzaam mee-lijden zonder verzet. Ik verzette mij eigenlijk tegen mijn eigen lijden. Liefde is volledige overgave aan “dat wat is”.
Het was geen fout van mij, ik ben lerende in het leven en nu bekijk ik het met andere ogen. Op enig moment zullen we bereid moeten (er moet niks hoor) zijn om te lijden. Ook in onze relaties met andere mensen. Als je het oog om oog achterwege laat, lijdt je eigenlijk ook. Het is je gekrenkte ego wat lijdt. Zo kan een mens groeien naar iets ervaren buiten zichzelf. Een soulmate heb ik ook. Een hele goede vriendin die mij aan voelt en ik haar. Die zoek je niet, die overkomt je. Het is de kunst van het “de dingen laten gebeuren”. Wat samen valt met “dat wat is”. Maar de meeste mensen willen zelf stuurman/vrouw zijn in het leven. Echter, levende voort kan je veranderen.
Mijn eerste grote liefde vergeet ik ook nooit meer. En ik ben nooit ontnuchterd van haar. In mij kan ik de liefde voor haar nog steeds voelen na 40 jaar. Ik zou haar niet meer herkennen als ik haar tegenkwam. Het meisje van toen is een oude vrouw geworden, zoals ik een oude man ben geworden. Ik koester haar, net zoals al mijn geliefden die in mij wonen en onsterfelijk zijn. Niet omdat ik een romanticus ben, dat niet. Het is!
LikeLike
Jelle Cynisme kan gezond humaan verplichtingsgevoel om humane menselijk tijdgebonden afspraken na te komen niet vervangen. Dat humane gevoel heeft ook niks met geloof te maken maar met inzicht in gegroeide afspraken die slechts in moeizaam realisme waar te maken zijn. Cynisme kan van gezonde scherpe kritiek wel ontaarden in “aanbidding” van het ongezond cynisch machtsdenken en menselijke hoogmoed (als “fan” van “coryfeeën”).
LikeLike
@Zwerver, de grote ontnuchtering was niet zozeer persoonsgebonden bedoeld maar meer het kennis nemen van Oosterse filosofieën en later het (het hierbij aanverwante) solipsisme.
Dan ga je heel anders tegen je bestaan aankijken, dat was een hele transformatie vanuit een Christelijke opvoeding, maar dit destijds schokkende inzicht, wat met goede vrienden onder het genot van een joint en bier werd besproken, ligt ook alweer decennia achter me:)
Je schrijft: Het is je gekrenkte ego wat lijdt.
Dat klopt,en daar wil je iets mee, maar dan schrijf je: Zo kan een mens groeien naar iets ervaren buiten zichzelf.
Wat bedoel je hier precies mee.
Trouwens als je een soulmate nodig hebt althans volgens Sadhguru ben je innerlijk niet compleet, volgens mij heeft hij hiermee wel een punt, een ieder zit in zijn eigen (subjectieve) belevingswereld en waarheid, je kunt hoogstens ervaringen delen. Het is dan wel weer mooi als je op één lijn zit. Maar er wordt niets mee opgelost.
LikeLike
@Egbert: Dat klopt,en daar wil je iets mee, maar dan schrijf je: Zo kan een mens groeien naar iets ervaren buiten zichzelf.
Wat bedoel je hier precies mee.
———-
De kern van mystiek. Het opgeven van je zelf brengt je zonder wat te doen als een ervaring buiten je zelf. Degene die zich als een afgescheiden individu ziet is degene die zegt; “ik wil”. Dat vinden we ook in de bijbel terug in “doch niet Mijn wil, maar de Uwe geschiede.” Ik zou dat zeggen als “niet mijn wil geschiedde, maar ik geef me over aan dat wat is”.
Sadhguru kan dan van mij de pot op. Maar een soulmate is dan ook niet iemand met wie je een mening deelt. Zo iemand noemen we een geestverwant. Het is ook geen kwestie van een soulmate nodig hebben, het overkomt je. Het valt je toe. Net zoals alles wat mystiek betreft. Mystiek is dan ook geen geloof.
Als mens kan je je naar mystiek toe bewegen, mystiek zal nooit zomaar op je deur kloppen.
LikeLike
@Zwerver: Degene die zich als een afgescheiden individu ziet is degene die zegt; “ik wil”. Dat vinden we ook in de bijbel terug in “doch niet Mijn wil, maar de Uwe geschiede.” Ik zou dat zeggen als “niet mijn wil geschiedde, maar ik geef me over aan dat wat is”.
Ja, maar hoe werkt dat nu in de praktijk, alles maar over je heen laten gaan, het jezelf aan proberen te leren van een soort van fatalistische levenshouding, hoe kom je tot zoiets zonder jezelf geestelijk tot iets te dwingen. Dat lijkt me bijna onmogelijk. Tenminste zonder meditatie.
Het is in wezen dan toch ook een geloof dat er iets op je pad zal komen.
Sadhguru zegt soms wel zinnige dingen, evenals als Rumi, Boeddha, Jezus, mensen hebben blijkbaar al deze coryfeeën nodig als rolmodel,, slechts het Zenboeddhisme heeft er helemaal niets mee met al deze uitgedragen concepten, het proberen te streven naar bepaalde mystieke ervaringen, vandaar ook de bewering If you meet the Buddha on the way, kill him.
Leuk Zwerver om eens te lezen:
http://www.zengroepleudal.nl/fragment20.htm
LikeLike
Joost,
ik lees gewoon er staat.
Mussolini meende de wildernis Abessynië te moeten veroveren, helaas een Volkenbond lid.
Britse publieke verontwaardiging, begrijpelijk.
Maar helaas had Mussoini ook een vloot, en die was best bedreigend in de Middellandse zee, voor een Britse vloot, die moest handhaven van Londen tot Singapore en Nieuw Zeeland.
Er ontstond een sterke politieke stroming in Londen om Abessynië uit de Volkenbond te zetten, en Mussolini te erkennen als de jure machthebber van de wildernis.
Dreiging in de Middellandse zee weg.
Mensenrechten dus een lachertje.
Het is nu niet anders, Afghanistan, Irak, Libië, Egypte, Syrië.
LikeLike
@Egbert: Het is in wezen dan toch ook een geloof dat er iets op je pad zal komen.
Met die instelling komt er niet veel van terecht. Je kan nergens een speed-cursus doen bij iemand en dan kom je er wel. Het “ik wil” laat zich vertalen als gehechtheid. Maar je kan ook gehecht zijn aan spirituele ontwikkeling. Een fatalistische levenshouding is het ook niet. Dat leidt maar tot predestinatie-houdingen en een rotzooi-maar-wat-aan mentaliteit.
Ik zou het omschrijven als de bereidheid tot verinnerlijking. Vorm gegeven in je eigen leven. Met een overgave aan iets wat je niet kent. Noem het overgave aan God voor mijn part, maar dan niet een God als (denk)beeld.
Rumi of Jezus (met Boeddha heb ik me nooit zo bezig gehouden) zijn voor mij nooit rolmodellen geweest. Dan zit je in de volgelingen-modus. Ik zou Rumi ook nooit zomaar aan raden. Hem verstandelijk proberen te begrijpen is zinloos. Lezen, begrijpen met het hart. Dat komt er nog het dichtste bij. Niet om te streven naar mystieke ervaringen. Streven is al weer “ik wil”.
Ja, leuk om te lezen;-) Spiritualiteit moet je ook niet zo serieus nemen. Je mag best grapjes maken. Ik heb eens een boek gelezen van iemand die met van alles en nog wat de draak stak.
Of Hans van Dam, die is ook leuk. https://niet-weten.nl/kosmische-grappen/ Juist omdat spiritualiteit boordevol met paradoxen zit weet hij je telkens weer op het verkeerde been te zetten. Je kan de materie niet louter mentaal bevatten. Er is dus ook geen enkele reden om dat denkhoofd van je serieus te nemen. Vraag maar aan Jan, die oude snaak!
LikeLike
@Zwerver: Met een overgave aan iets wat je niet kent.
Dat is misschien nog het best omschreven maar inherent aan de menselijke natuur aan koester je hierbij toch een bepaald verwachtingspatroon, dat lijkt me niet iets wat je radicaal uit je geest kun elimineren.
Hoe ga je daar dan mee om.
Misschien dat daarom methodieken als concentratie belangrijk zijn, dat laat geen ruimte voor hetgeen je eventueel zou kunnen verwachten.
Het is net als het wachten op een goede inval, deze komt altijd onverwachts.
De site van Hans van Dam ben ik wel bekend mee:)
Je schrijft: Er is dus ook geen enkele reden om dat denkhoofd van je serieus te nemen
Klopt beoefen maar awareness, dan zie je dat de Boeddhisten wel gelijk hebben als ze stellen dat de doorsnee menselijke geest functioneert als een wilde aap, (de hectiek van het brein) we weten vaak niet eens waardoor we in ons doen en laten gedreven worden, vaak dicteert het gevoel terwijl we er dan achteraf een voor ons acceptabel rationeel labeltje op plakken,
Maar toch zou je zonder het denken totaal niet kunnen functioneren, hoewel het je het in levensbeschouwelijke kwesties met lege handen laat staan, de zegeningen van de wetenschap hebben we tevens aan ons denkvermogen te danken, dat is toch een groot goed, ook al kun je het denken niet uitschakelen, je kunt het wel blijven observeren. Zo worden gedeeltelijke onbewuste gedachten ook bewust.
LikeLike
@Egbert: Dat is misschien nog het best omschreven maar inherent aan de menselijke natuur aan koester je hierbij toch een bepaald verwachtingspatroon, dat lijkt me niet iets wat je radicaal uit je geest kun elimineren.
————
Klopt helemaal, Egbert. De zelfovergave is dan ook bijna letterlijk sterven. Dat is geen kunstje wat je even kan leren. Dat is verpakt in de mythe van Jezus Christus. Wat die mythe voor mij betekent is dat je de weg naar verinnerlijking in slaat. Het wegjagen van de geldwisselaars uit de tempel is het wegjagen van de geldwisselaar uit de tempel van je hart. De maagdelijke geboorte zegt mij dat ‘het’ al in iedereen aanwezig is. Enzovoorts.
Verinnerlijking is dan ook denken met je hart. Zo omzeil je de beperkingen van je eigen geest waar het ego woont. En natuurlijk stop je niet met denken, dat kan niet. Maar je stelt je geest steeds meer in dienst van de Christus ipv je zelf. Het is het zoeken naar de Christus in je zelf, die al als maagdelijkheid in je zelf verborgen is. Maar het kan nooit als een geloof zijn (zoals ik althans geloof interpreteer). Geloof is het rijk der verbeeldingen c.q. afgoden. Wat niet wil zeggen dat je niet vanuit geloof niet bij je hart kan komen.
Methodieken als concentratie zijn misschien een aanvulling. Het is telkens de eigen geest die verzet en verraad pleegt.
LikeLike
-…als de kleine mens, als deeltje van en in het “al” van het “zijn” en van de ganse natuur , kan denken, willen en vrij handelen….; welke spirituele , of goddelijke eigenschappen kan of moet men dan toekennen aan die ganse natuur en dat volkomen “zijn” ?
LikeLike
Zwerver,
‘Het wegjagen van de geldwisselaars uit de tempel is het wegjagen van de geldwisselaar uit de tempel van je hart. De maagdelijke geboorte zegt mij dat ‘het’ al in iedereen aanwezig is.’
Mooi!! Dank je wel, dat had ik nog niet zo gezien!
LikeGeliked door 1 persoon
Trouwe lezeres, ik zaai de woorden, jij maakt de grond in je hart klaar zodat het zaad wortel kan schieten.
Egbert was degene die als katalysator fungeerde, Paul is degene die de kas heeft gebouwd waarin het hele project plaats vindt.
Zo doen we allemaal wat!
LikeGeliked door 1 persoon
Jelle Jij leest gewoon wat er staat? Je weet toch dat er ook “inegese” is: je selecteert dan auteurs met teksten , die jou het best uitkomen…en maakt als fan hun eigenwijsheid juichend braaf tot zgn eigen onmenselijk dwingerige wijsheid? Heb je de moeizame realisatie van humaniteit “opgeofferd” aan het “inegetisch” lege niets opleverend cynisme van die geselecteerde “goddelijke” auteurs? Dat makkelijke cynisme, wat zijn eigenlijke kritische klank is kwijt geraakt, is in onze moeizame menselijke werkelijkheid van leven en dood een gewetenloos lachertje!
LikeLike
@Zwerver: De zelfovergave is dan ook bijna letterlijk sterven.
Niet zozeer als sterven. Ik zie het meer als een drastische wijziging van levenshouding, maar nu conformeer je je toch aan de Christelijke leer, want je voert Jezus daarbij als moreel rolmodel op, wiens gedachtegoed je tracht te verinnerlijken, wat is er trouwens mis met je ego, als je af en toe geen “gezond egoïsme” zou bedrijven, kun je ook weinig voor anderen betekenen.
Je zou het als een wrede grap van de evolutie kunnen benoemen dat wij over een dermate geavanceerd brein beschikken welk ons in staat heeft gesteld ons de kennis toe te eigenen dat we bestaan uit vergankelijk organisch materiaal met een houdbaarheidsdatum en uiteindelijk weer op de grote composthoop van moeder aarde belanden.
De eigen geest welke verraad en verzet blijft plegen (ik zie dat trouwens niet zo in die termen) kan alleen voort blijven bestaan bij de gratie van voedsel en vocht, dus al de hersenspinsels van Zwerver en Egbert kunnen slechts in stand worden gehouden, (blijven gedijen) door af en toe een banaan en een glas melk,(ik noem maar even iets hoor:)) anders is het over en out. Snap je waar ik naar toe wil.
Moet eerlijk bekennen wat dat betreft (S) wel een stevig punt heeft.
De hoop van de (gelovige) mens is nu gevestigd op het bestaan van een andere (onstoffelijke) dimensie, welke de dood ontstijgt en de wens deze bij leven nog te kunnen te ervaren.
LikeLike
@Egbert. Jezus als moreel rolmodel werkt niet, net zo min als gedachtengoed verinnerlijken. Dat gaat van de gedachte uit dat er een model is waar je naar toe moet werken. Een geestelijke inspanning. Dan zit je al weer in je hoofd. Dan neem je een stukje van Jezus’ leringen, slaat dat mentaal op en probeert dat te verinnerlijken?
Verinnerlijken wil zeggen dat je je aandacht naar binnen brengt. Je keert in je zelf. Dat is dus de omgekeerde situatie dan welke gebruikelijk is. Gebruikelijk is de subject/object-aandacht, die verlaat je dus. Bij die verinnerlijking kan je een stuk tekst in je zelf aan brengen zonder er mentaal mee bezig te zijn. Duidelijker als dit kan ik het niet omschrijven. Het subject (jij of ik) is met het subject bezig.
Neem je een lering mentaal tot je, dan lees je het en tracht het te begrijpen. Dan kan er de begeerte (!) ontstaan om net zo te willen worden als Jezus. Begeerte om devoot te worden. Begeerte om het eeuwig leven te verwerven. Iédere begeerte ligt buiten je zelf. Begeerte is altijd een subject/object relatie. Verinnerlijken kan nooit of te nimmer in een subject/object relatie plaats vinden.
De kern van het ego is dan ook het subject wat een object waarneemt. Anders gezegd, Zwerver ziet Egbert en Egbert ziet Zwerver. Door het ‘zien’ is dan ook heel lastig om de ego-dood te sterven. Want daar hebben we het hier over. Het ‘zien’ verteld je continu dat er een ander is en dat jij een afgescheiden persoon bent. Ego ziet altijd ego. Maar Liefde zal altijd Liefde zien.
LikeLike
Joost,
de bewering dat ik boeken uitzoek omdat die mijn ideeën bevestigen, ik schud dan m’n hoofd in verwondering.
Ik ben gewoon nieuwsgierig, ik weet niet van te voren wat er in een boek staat.
Het ene boek verwijst naar het andere, dit boek gaat over waar ik onvoldoende van wist, hoe essentieel de Middellandse zee was om het empire in stand te houden.
Het aardige van dit boek is dat het mijn idee over Chamberlain op losse schroeven zet, weliswaar wordt bevestigd dat hij dacht dat GB rond sept 1939 klaar zou zijn voor oorlog, maar of hij oorlog wilde, dat begin ik me af te vragen.
Dit boek doet me denken aan een boek over de periode voorafgaand aan WWI, de vraag komt op ‘had het anders kunnen gaan ?’.
Toch schrijft een Brit dat de Abessijnen opofferen om vriendjes met Mussolini te worden die niet in de armen van Hitler had gedreven, en dat dan nu de wereld heel anders had kunnen zijn.
Hoe dan ook, mensenrechten zijn een aardig ideaal, maar meer ook niet.
Egbert,
de theorie dat wij zoveel hersens hebben ‘dank zij’ de ijstijden lijkt me een interessante.
Om die tijden door te komen moest je kunnen vooruitzien, dat is niet altijd alles.
Kreeg gister uitslagen van bloedonderzoek onder ogen, drukt je met de neus op de feiten.
Toch lijken wij niet de enige te zijn die vooruitzien, Britten op vossenjacht met honden knallen onderweg de honden af die niet hard genoeg meer lopen, die honden lijken heel goed in de gaten te hebben wat gaat gebeuren.
LikeLike
Hallo mensen.
Ik laat even wat van me horen: Ik leef nog.
En het gaat goed.
Misschien wel TE goed.
Ik acht me te goed om over zwaarwichtige problemen van lijden en sterven te schrijven.
Ik schrijf nu weer een zin die dubbelzinnig is, merk ik.
Ik hoop dat anderen dat ook merken en de goede interpretatie kiezen.
En Joost: ik lees graag boeken die ik leuk vind. Jij niet?
Ik heb ook zo’n dik ego: ik lijk god wel.
Alhoewel, het filosofiegroepje heeft een boek gekozen dat ik helemaal niet leuk vind: allemaal filosofieën waar ik het niet mee eens ben.
Dat heeft tot voordeel, dat ik dan lekker kan mopperen.
Misschien iets voor jou Joost? Altijd prettig voor je eigen ego om te mopperen.
Je moet het eens proberen joh!
Gegroet vanuit het Limburgse zonnige en heuvelachtige LImburg met hééééél erg mooie wolken. Ik sta verbaasd te kijken hoe mooi ze wel niet zijn.
….wel niet zijn?
hum
even oppassen voor Zwerver met “wel niet zijn”, te noemen.
LikeLike
@Zwerver op (29-7 09:41) schreef je: “Maar je stelt je geest steeds meer in dienst van de Christus ipv je zelf. Het is het zoeken naar de Christus in je zelf, die al als maagdelijkheid in je zelf verborgen is. Maar het kan nooit als een geloof zijn (zoals ik althans geloof interpreteer)”.
En op 30-7 00:42 schrijf je: “Jezus als moreel rolmodel werkt niet, net zo min als gedachtegoed verinnerlijken. Dat gaat van de gedachte uit dat er een model is waar je naar toe moet werken. Een geestelijke inspanning. Dan zit je al weer in je hoofd. Dan neem je een stukje van Jezus’ leringen, slaat dat mentaal op en probeert dat te verinnerlijken?”
Hier klopt iets duidelijk niet. Je spreekt jezelf tegen.
Je schrijft: Verinnerlijken wil zeggen dat je je aandacht naar binnen brengt. Je keert in je zelf. Dat is dus de omgekeerde situatie dan welke gebruikelijk is. Gebruikelijk is de subject/object-aandacht, die verlaat je dus
Het observeren van je eigen binnenwereld noem men ook wel meditatie, dat klopt.
Vervolgens: Begeerte is altijd een subject/object relatie. Verinnerlijken kan nooit of te nimmer in een subject/object relatie plaats vinden.
Je zou je kunnen verliezen in begeerte of woede of wat dan ook, op dat moment, wanneer je je ermee identificeert, is het m.i. wel (tijdelijk) verinnerlijkt, wat misschien als een diepere laag meer consistent verinnerlijkt is, betreft diepgewortelde gevoelens i.p.v. emoties, maar daar hoef je toch geen religieus of filosofisch concept bij te gebruiken.
Kijk gewoonweg naar wat je bent zonder al die mental garbage.
Wat jouw redeneertrant omtrent de kern van het ego betreft, wat jij ziet het subject dat een object waarneemt en daarmee afgescheidenheid genereert, dat hoeft niet, je kunt bij het waarnemen van alles fantaseren, maar je weet tevens dat het slechts je eigen hersenspinsels zijn. (awareness).
Er valt nog wel meer over te zeggen maar dan wordt de post te lang.
LikeLike
@Jelle: de theorie dat wij zoveel hersens hebben ‘dank zij’ de ijstijden lijkt me een interessante.
Om die tijden door te komen moest je kunnen vooruitzien, dat is niet altijd alles.
Dat zou kunnen maar dat weten we niet, evolutiebiologen hebben daarop ook helemaal geen antwoord, het lijkt wel een soort van van overkill, een dergelijk superbrein, misschien als compensatie voor ons tamelijk zwakke fysiek in verhouding tot de dieren.
Maar dat blijft ook maar speculeren.
Sterkte overigens met je aandoening.
@Jan, als jij je momenteel zo lekker in je vel voelt, vanwaar dan al dat provoceren. Moet je zo je innerlijke onvrede kwijt. Niet doen joh.
Op zijn Groningers gezegd: Nait doun mien jong:)
LikeLike
Heb je lange tenen Egbert?
Ik provoceer niet hoor, ik maak grapjes.
Het is fijn om te mopperen, dat kan ik iedereen aanraden. Het is dan wel een vereiste, vind ik, om dat volkomen emotioneel neutraal te doen. Je kan ook zingen, dat heeft hetzelfde effect denk ik, maar ik kan niet zingen. Als ik zing in de douche is het een mantra en dan komt mijn vrouw klagen. Ze wil niet met een Indiër getrouwd zijn.
Ik denk dat schoenen mogelijk kunnen passen. Net als bij het glazen muiltjes van assepoester. Als je daar goed doorheen kijkt zie je niks. Zoals bij de onzichtbare kleren van de Koning. En niks is leuk.
Goh weer wat geleerd Egbert, een onzichtbaar doorkijkje, bedankt.
En kwek niet zoveel uit je bolletje tussen je oren: Nait doun mien jong 🙂
LikeLike
@Jan, mopperen is niet leuk voor je omgeving, grapjes met een ondertoon ook niet, niet op de man maar op de bal spelen, wat is nu in vredesnaam emotioneel neutraal?, doe niet zo quasi wijsgerig joh, klinkt allemaal interessant hoor, trouwens als ik jou zo lees kan ik met niet aan de indruk onttrekken dat jouw bolletje langzamerhand aan een grondige revisie toe is. 🙂
LikeLike
@Egbert
Het hele spirituele proces is er een van voortdurend je zelf tegenspreken. Om waar jij op doelt kort te sluiten; ik volg de weg van het hart. Dit maakt later een vertaalslag naar het conceptuele denken. Maar het concept kan uiteraard nooit de oorspronkelijk gevolgde weg zijn. Net zoals het bordje met Maastricht er op niet Maastricht zelf is.
En dan heb ik nog niet eens het handelen er in mee genomen. Uiteindelijk is de driehoek handelen-hart-hoofd een noodzakelijkheid om te verinnerlijken.
LikeLike
@Zwerver, helder, bedankt voor de uitwisseling.
LikeLike
Egbert,
wilde het eerst niet doen, maar het bloed kruipt …
Heb toch niet geteld hoeveel boeken ik heb en heb gelezen over WWII, vast veel meer dan honderd, waar jij je beweringen op baseert, wat de media brengen, vrees ik.
Die praten elkaar ook wat na.
LikeLike
@Jelle: De auteurs van al die boeken geven ook maar hun subjectieve mening weer, zijn vaak ook niet helemaal verschoond van complottheorieën, als je zoveel boeken erover leest zie je op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer, feit is dat veel generaals zelf van van hoge afkomst, zoals men dat toen benoemde, op Hitler neerkeken, die het in het leger nooit verder had geschopt als korporaal en bovendien ook nog niet eens een Duitser was, ook Paul von Hindenburg liet zijn verachting voor Hitler duidelijk blijken, had niets met dat rare mannetje op, maar stierf helaas kort daarop, dat het Duitse volk zo met hem wegliep is ook wel een beetje inherent aan hun volksaard, het is allemaal een beetje éénheidsworst, Nederlanders zijn veel meer individualistisch ingesteld, denk maar eens aan Troelstra die hier ooit probeerde een revolutie te ontketenen, kwam echt niet van de grond:)
LikeLike
Egbert,
het aardige van de waarheid is dat die consistent is.
Subjectieve schrijvers zijn er inderdaad genoeg.
Maar onderling stemmen ze hun verhalen niet af.
Zo is het glashelder dat Hitler geen oorlog voorbereidde.
Een boek geschreven in 1950 door een Brit over de communistische opstanden in Griekenland tussen 1944 en 1950 komt goed overeen met
Nicholas Gage, ‘Eleni’, 1983, 1996, New York.
Gage is of was een VS journalist, wiens Griekse moeder door de communisten werd vermoord.
Ik denk dat ik dan rustig kan aannemen dat het klopt.
Zo lijkt het mij heel goed mogelijk uit zeer veel WWII boeken de consistente waarheid te halen.
Geldt ook voor WWI, net begonnen in een 1920 boek over Crewe House, waar de Britse propaganda werd gemaakt.
Eigenlijk alles wat ik al meende te weten over WWI wordt bevestigd.
Alleen
Lawrence R. Pratt, ‘East of Malta, West of Suez’, London, 1975
veranderde recent wat aan mijn inzichten, of Chamberlain oorlog wilde betwijfel ik nu, hij lijkt er meer ingeblunderd te zijn.
Dat FDR oorlog wilde werd weer eens bevestigd.
Ben graag bereid je een literatuurlijst, mijn aanraders, te geven, maar ik denk dat jij, zoals vrijwel iedereen, graag vasthoudt aan bestaande ideeën.
LikeLike
Egbert
het boek wat betoogt dat Troelstra bewust afzag van revolutie heb ik in handen gehad, het spijt me nu dat ik het niet kocht.
Het leven is te kort om de hele wereld te zien, ook om alle boeken te lezen.
Ik deed een 17 jaar over ruim 600 boeken.
LikeLike
@Jelle: Zo is het glashelder dat Hitler geen oorlog voorbereidde.
Ik dacht van wel maar daar gaan we verder niet meer over redetwisten, je kunt je in ieder geval wel met recht een belezen man noemen.
We kunnen ons beter gaan focussen op de oplopende spanning tussen Noord Korea en de U.S.,
de wederzijdse oorlogstaal liegt er niet om, Guam schijnt nu een eventueel doelwit te gaan worden.
Wat die Noord Koreanen bezielt, als je ook die omroepsters zit, wat een vuur en fanatisme, die moesten we hier ook maar op de NPO zenders hebben. 🙂
Afijn we zullen wel zien hoe dit gaat aflopen en welke rol China en Rusland hierin gaan spelen mocht het onverhoopt tot een confrontatie komen.
LikeLike